Słodkie pokusy 50x70 tech. mieszana papier 2015
Łukasz Kamiński W roku 2012 ukończył ASP w Warszawie na Wydziale Malarstwa w pracowni prof. K. Wachowiaka. Aneks do dyplomu z malarstwa ściennego zrealizował w pracowni prof. E. Tarkowskiego. Dyplom oraz aneks otrzymały wyróżnienie dziekańskie, a także zewnętrzne, przyznane przez p. E. Tomaszewską. "Przewodnim motywem mojej twórczości jest pociąg osadzony w różnych sytuacjach czy kontekstach. Symbolizuje życiową podróż. Maluję obrazy z wyobraźni, modyfikując i deformując rzeczywistość tak, aby pełniej wyrażały metaforę. Chętnie sięgam również po motywy graffiti, które często pełnią rolę dopełnienia , a zarazem stają autonomiczną wartością plastyczną jak obraz w obrazie."
Cierpliwość 150x100 olej płótno 2015
Łukasz Kamiński W roku 2012 ukończył ASP w Warszawie na Wydziale Malarstwa w pracowni prof. K. Wachowiaka. Aneks do dyplomu z malarstwa ściennego zrealizował w pracowni prof. E. Tarkowskiego. Dyplom oraz aneks otrzymały wyróżnienie dziekańskie, a także zewnętrzne, przyznane przez p. E. Tomaszewską. "Przewodnim motywem mojej twórczości jest pociąg osadzony w różnych sytuacjach czy kontekstach. Symbolizuje życiową podróż. Maluję obrazy z wyobraźni, modyfikując i deformując rzeczywistość tak, aby pełniej wyrażały metaforę. Chętnie sięgam również po motywy graffiti, które często pełnią rolę dopełnienia , a zarazem stają autonomiczną wartością plastyczną jak obraz w obrazie."
chata z brodą, olej na płycie, 56x59
Piotr Tymochowicz Urodził się w 1968 r. W latach 1991 - 1996 studiował w Instytucie Wychowania Artystycznego UMCS w Lublinie, gdzie uzyskał dyplom z malarstwa w pracowni prof. Adama Styki. Od 2004 roku członek ZPAP. Uprawia twórczość w zakresie malarstwa, rysunku, grafiki komputerowej. Prezentuje realizm symboliczny, gdzie fantazja miesza się z rzeczywistością. Swoje prace prezentował na szeregu wystaw indywidualnych i zbiorowych. "Z obrazów Piotra bije przekonanie, że to, co widzimy, to, czym się posługujemy, co czujemy, smakujemy i słyszymy, to tylko powierzchnia rzeczywistości, że widzialność jest tylko firanką, która można odgarnąć i zobaczyć pod nią inne światy. Więc pod łąką z domkiem w sadzie drzemie morze o czerwonych falach, na płaszczu stracha na wróble - rozsiadła się pokryta śniegiem równina..."
Ulotne melodie 45x35x21 brąz kamień
Andrzej Szczepaniec ur. w 1964 w Lubuniu. Całe swoje życie spędził w Tenczynie niedaleko Zakopanego. W latach 1979-1984 uczył się w średniej szkole plastycznej w Zakopanem. Nastepnie pomiędzy 1984 - 1990 studiował na warszawskiej ASP. Jego rzeźby są inspirowane przez naturę, muzykę, wydarzenia i postacie biblijne. Jego medale opisujące motywy naturalne i sławne osoby uzupełniają ralistyczny styl artysty. Prace twórcy znalazły uznanie u wielu kolekcjonerów ina całym świecie. Znajdują się w prywatnych kolekcjach w Polsce, Europie i obu Amerykach.
Dylemacik 70x84 pastele olejne papier
Wojciech Odsterczyl
Jezdziciel wesoły 70x84 pastele olejne papier
Wojciech Odsterczyl
Niecud 70x84 pastele olejne papier
Wojciech Odsterczyl
Smoczy szał 85x85 akryl płótno 2018
Jan Wyżykowski Urodziłem się w 1956 w Warszawie i tu się uczyłem zawodu malarza, najpierw w Liceum Plastycznym, następnie na ASP: dyplom z malarstwa 1981 w pracowni Jana Tarasina. Po studiach podjąłem pracę jako instruktor plastyki oraz teatralny, potem byłem nauczycielem w szkole. W tym czasie zajmowały mnie działania parateatralne, rozpocząłem pisanie dramatów. Oczywiście malowałem, konkretnie przez 6 lat, pracując codziennie, wykonałem 2 studia strukturalistyczne i aż dwa, po czym (na podstawie tych studiów, wg mojej dużej teorii koloru) wykonałem syntetyczne obrazy wklęsłości i wypukłości, które przedstawiłem na 4 ważnych dla mnie wystawach, kończąc w ten sposób, jak mi się wydaję, okres młodzieńczy. 1992 wystawa indywidualna w CSW - Zamek Ujazdowski, 1993 zbiorowa w CSW „Dokumenty II”, 1994 zbiorowa w ramach CSW w Bukareszcie, 1994 indywidualna w galerii „Studio” PKiN. W latach 1995 – 2003, niezadowolony z wyników, ponieważ brakowało mi rysunku, świadomie zrobiłem długą przerwę, zwolniłem tempo, ponadto postanowiłem, nie robić wystaw. W Tym czasie głównie zajmowałem się: teorią kanału koloru w siatkówce oka, teorią malarstwa, pisaniem dramatów, nieco później wróciłem do performance. W 2004 odkryłem też perspektywę zwrotną (wówczas pękła bariera rysunku) , odkryłem też bardzo praktyczny, w porównaniu z dużym, tzw. model barw złamanych, dzięki któremu dowiedziałem się, jak postąpić względem struktury i nie tylko. W wielu przedsięwzięciach pomagał mi matematyk – śp. Cezary Suski. Czyli od 2003 najpierw dużo rysowałem, a następnie malowałem coraz więcej. Pauza i przemyślenia bardzo pomogły i w krótkim czasie powstało kilkanaście cykli, niektóre po kilkadziesiąt obrazów. A przede wszystkim w 2010 jeszcze raz podjąłem młodzieńczy projekt (realizację struktur na podstawie studium z lat osiemdziesiątych) – Nowy Strukturalizm. Rok 2011, w którym zakończyłem pracę nad strukturami, uważam za przełomowy. Stopniowo uświadamiałem sobie ogromnie ważny dla mnie problem, że twórczość to nie jakieś odcinki w czasie i przestrzeni, że nie ma sensu sztuki dzielić na części, jest po prostu jedna wykładnia – to całe życie – Całość. Wybawieniem też jest istnienie czterech rozpoznanych, głównych kierunków, w których można działać i się spełniać, więc są to: realizm, figuracja, abstrakcja i strukturalizm. 2006 indywidualna w galerii „Milano”, 2010 cztery performance w galerii „XXI”, 2012 indywidualna w „Galerii Fibaka”, 2013 zbiorowa w „Saatchi” galerii, 2016 wydałem eksperymentalną powieść pt. „Kula”, której częścią trzecią jest „Kompendium problemów malarskich”.
Szał smoczy 85x85 akryl płótno 2018
Jan Wyżykowski Urodziłem się w 1956 w Warszawie i tu się uczyłem zawodu malarza, najpierw w Liceum Plastycznym, następnie na ASP: dyplom z malarstwa 1981 w pracowni Jana Tarasina. Po studiach podjąłem pracę jako instruktor plastyki oraz teatralny, potem byłem nauczycielem w szkole. W tym czasie zajmowały mnie działania parateatralne, rozpocząłem pisanie dramatów. Oczywiście malowałem, konkretnie przez 6 lat, pracując codziennie, wykonałem 2 studia strukturalistyczne i aż dwa, po czym (na podstawie tych studiów, wg mojej dużej teorii koloru) wykonałem syntetyczne obrazy wklęsłości i wypukłości, które przedstawiłem na 4 ważnych dla mnie wystawach, kończąc w ten sposób, jak mi się wydaję, okres młodzieńczy. 1992 wystawa indywidualna w CSW - Zamek Ujazdowski, 1993 zbiorowa w CSW „Dokumenty II”, 1994 zbiorowa w ramach CSW w Bukareszcie, 1994 indywidualna w galerii „Studio” PKiN. W latach 1995 – 2003, niezadowolony z wyników, ponieważ brakowało mi rysunku, świadomie zrobiłem długą przerwę, zwolniłem tempo, ponadto postanowiłem, nie robić wystaw. W Tym czasie głównie zajmowałem się: teorią kanału koloru w siatkówce oka, teorią malarstwa, pisaniem dramatów, nieco później wróciłem do performance. W 2004 odkryłem też perspektywę zwrotną (wówczas pękła bariera rysunku) , odkryłem też bardzo praktyczny, w porównaniu z dużym, tzw. model barw złamanych, dzięki któremu dowiedziałem się, jak postąpić względem struktury i nie tylko. W wielu przedsięwzięciach pomagał mi matematyk – śp. Cezary Suski. Czyli od 2003 najpierw dużo rysowałem, a następnie malowałem coraz więcej. Pauza i przemyślenia bardzo pomogły i w krótkim czasie powstało kilkanaście cykli, niektóre po kilkadziesiąt obrazów. A przede wszystkim w 2010 jeszcze raz podjąłem młodzieńczy projekt (realizację struktur na podstawie studium z lat osiemdziesiątych) – Nowy Strukturalizm. Rok 2011, w którym zakończyłem pracę nad strukturami, uważam za przełomowy. Stopniowo uświadamiałem sobie ogromnie ważny dla mnie problem, że twórczość to nie jakieś odcinki w czasie i przestrzeni, że nie ma sensu sztuki dzielić na części, jest po prostu jedna wykładnia – to całe życie – Całość. Wybawieniem też jest istnienie czterech rozpoznanych, głównych kierunków, w których można działać i się spełniać, więc są to: realizm, figuracja, abstrakcja i strukturalizm. 2006 indywidualna w galerii „Milano”, 2010 cztery performance w galerii „XXI”, 2012 indywidualna w „Galerii Fibaka”, 2013 zbiorowa w „Saatchi” galerii, 2016 wydałem eksperymentalną powieść pt. „Kula”, której częścią trzecią jest „Kompendium problemów malarskich”.