Hula hop 70x100 akryl płótno 2010
Anna Masiul-Gozdecka Dyplom z malarstwa na warszawskiej ASP, w pracowni profesora Krzysztofa Wachowiaka w roku 2000. Dodatkowe specjalizacje: fotografia (pod kierunkiem prof. Rosława Szaybo), oraz film animowany (pod kierunkiem prof. Daniela Szczechury). Po dyplomie przez kilka lat zajmuje się grafiką komputerową i fotografią. Do malarstwa powraca wystawą w internetowej Galerii SART Pt „Kwiaty” na przełomie roku 2005/2006. Zajmuje się malarstwem realistycznym i abstrakcyjnym, w technikach akwareli, akrylu na płótnie oraz technikach mieszanych. Jej obrazy znajdują się w kolekcjach w Polsce, Wielkiej Brytanii, Kanadzie, Australii oraz na Tajwanie.
Sekrety 70x100 akryl płótno 2010
Anna Masiul-Gozdecka Dyplom z malarstwa na warszawskiej ASP, w pracowni profesora Krzysztofa Wachowiaka w roku 2000. Dodatkowe specjalizacje: fotografia (pod kierunkiem prof. Rosława Szaybo), oraz film animowany (pod kierunkiem prof. Daniela Szczechury). Po dyplomie przez kilka lat zajmuje się grafiką komputerową i fotografią. Do malarstwa powraca wystawą w internetowej Galerii SART Pt „Kwiaty” na przełomie roku 2005/2006. Zajmuje się malarstwem realistycznym i abstrakcyjnym, w technikach akwareli, akrylu na płótnie oraz technikach mieszanych. Jej obrazy znajdują się w kolekcjach w Polsce, Wielkiej Brytanii, Kanadzie, Australii oraz na Tajwanie.
Jesienne myśli 100x120 akryl płótno 2016
Anna Masiul-Gozdecka Dyplom z malarstwa na warszawskiej ASP, w pracowni profesora Krzysztofa Wachowiaka w roku 2000. Dodatkowe specjalizacje: fotografia (pod kierunkiem prof. Rosława Szaybo), oraz film animowany (pod kierunkiem prof. Daniela Szczechury). Po dyplomie przez kilka lat zajmuje się grafiką komputerową i fotografią. Do malarstwa powraca wystawą w internetowej Galerii SART Pt „Kwiaty” na przełomie roku 2005/2006. Zajmuje się malarstwem realistycznym i abstrakcyjnym, w technikach akwareli, akrylu na płótnie oraz technikach mieszanych. Jej obrazy znajdują się w kolekcjach w Polsce, Wielkiej Brytanii, Kanadzie, Australii oraz na Tajwanie.
Martwa natura z dynią 50x70 akryl płótno 2009
Anna Masiul-Gozdecka Dyplom z malarstwa na warszawskiej ASP, w pracowni profesora Krzysztofa Wachowiaka w roku 2000. Dodatkowe specjalizacje: fotografia (pod kierunkiem prof. Rosława Szaybo), oraz film animowany (pod kierunkiem prof. Daniela Szczechury). Po dyplomie przez kilka lat zajmuje się grafiką komputerową i fotografią. Do malarstwa powraca wystawą w internetowej Galerii SART Pt „Kwiaty” na przełomie roku 2005/2006. Zajmuje się malarstwem realistycznym i abstrakcyjnym, w technikach akwareli, akrylu na płótnie oraz technikach mieszanych. Jej obrazy znajdują się w kolekcjach w Polsce, Wielkiej Brytanii, Kanadzie, Australii oraz na Tajwanie.
Biały kogut 100x120 akryl płótno 2013
Anna Masiul-Gozdecka Dyplom z malarstwa na warszawskiej ASP, w pracowni profesora Krzysztofa Wachowiaka w roku 2000. Dodatkowe specjalizacje: fotografia (pod kierunkiem prof. Rosława Szaybo), oraz film animowany (pod kierunkiem prof. Daniela Szczechury). Po dyplomie przez kilka lat zajmuje się grafiką komputerową i fotografią. Do malarstwa powraca wystawą w internetowej Galerii SART Pt „Kwiaty” na przełomie roku 2005/2006. Zajmuje się malarstwem realistycznym i abstrakcyjnym, w technikach akwareli, akrylu na płótnie oraz technikach mieszanych. Jej obrazy znajdują się w kolekcjach w Polsce, Wielkiej Brytanii, Kanadzie, Australii oraz na Tajwanie.
Inna droga2 70x100 akryl płótno 2013
Anna Masiul-Gozdecka Dyplom z malarstwa na warszawskiej ASP, w pracowni profesora Krzysztofa Wachowiaka w roku 2000. Dodatkowe specjalizacje: fotografia (pod kierunkiem prof. Rosława Szaybo), oraz film animowany (pod kierunkiem prof. Daniela Szczechury). Po dyplomie przez kilka lat zajmuje się grafiką komputerową i fotografią. Do malarstwa powraca wystawą w internetowej Galerii SART Pt „Kwiaty” na przełomie roku 2005/2006. Zajmuje się malarstwem realistycznym i abstrakcyjnym, w technikach akwareli, akrylu na płótnie oraz technikach mieszanych. Jej obrazy znajdują się w kolekcjach w Polsce, Wielkiej Brytanii, Kanadzie, Australii oraz na Tajwanie.
Krowa 100x100 akryl płótno 2017
Ewa Dybek (ur. 1987 r. w Stalowej Woli) Studia licencjackie w Kazimierzu Dolnym w pracowni grafiki dr hab. Krzysztofa Szymanowicza, ukończone z wyróżnieniem. Stypendystka programu Erasmus w Univerzita Hradec Králové w Czechach. Dyplom magisterski na Wydziale Artystycznym UMCS w Lublinie na kierunku: grafika warsztatowa. Zajmuje się szeroko pojętą grafiką, malarstwem oraz animacją. Prace artystki były wystawiane w wielu miejscach w kraju i za granicą, m.in. :Stalowa Wola, Kazimierz Dolny, Lublin, Kraków, Wrocław, Toruń, Kutno, Płock, Sandomierz, Hradec Kralove-Czechy, Bad Gestein-Austria.
The enchanted forest 100x150 akryl płótno 2016
Jakub Podlodowski ur. 1986 r. w Lublinie. Studia licencjackie KSP Kazimierz Dolny w pracowni malarstwa u prof. Jacka Wojciechowskiego, ukończone z wyróżnieniem - 2007 r. Studia magisterskie ASP Kraków – pracownia malarstwa prof. Andrzeja Bednarczyka 2010 r. Nagrody i inne osiągnięcia : - Studia licencjackie ukończone z wyróżnieniem przez Burmistrza miasta Kazimierz Dolny 2007 r. - 1 miejsce w wojewódzkim konkursie na plakat filmowy ''Pokochać Kino'', 2004 r. - W 2009 r. wygrał przetarg na jedną z dziesięciu pracowni twórczych miasta Kraków przyznawanych dożywotnie 2009 r. - 1 - miejsce w konkursie Nadsański plener malarski 2012 r. - Wyróżnienie Kwartalnika Artysta i Sztuka za najlepszy obraz o tematyce zwierzęcej na treinnale malarstwa Animalis 2014r. Autor mulitmedialnego projektu artystycznego w którym bierze udział 116 osób, większość z Polski ale i z różnych części świata ( m.in. z Korei, Chin, Białorusi, Włoch, Turcji, Łotwy). Połowa z nich to artyści, często z dużym dorobkiem naukowym i artystycznym, są kuratorami, nauczycielami, a także studentami szkół artystycznych. Wymieszani są oni z osobami dla których malowanie jest pierwszym doświadczeniem tego typu. Zapraszam do zapoznania się z projektem i jego wynikami na www.social-art.pl Wystawy indywidualne: - Galeria Ether, Warszawa 2015 - Galeria Ether, Warszawa 2012 - Centrum Kultury w Łęcznej, Łęczna 2011 - Galeria gminnego Domu Kultury w Cycowie, Cyców 2011 - Centrum Kultury, Dworek Białoprądnicki, Galeria Młodych, Kraków 2009 - Staromiejskie Centrum Kultury Młodzieży, galeria Atelier, Kraków 2008 "Pejzaże" - Miejsko-gminna biblioteka publiczna Kazimierz Dolny 2008 "Wiklina" - Kazimierz Dolny - ''Kazimierski Ośrodek Kultury" 2008 "Pejzaże" - Kawiarnia artystyczna ''Hades'', Lublin 2007 "Pejzaże" - Kazimierz Dolny Kawiarnia''U Radka" 2007 ''Pejzaże" Wystawy zbiorowe: - Wystawa po konkursowa - Pejzaż Współczesny, Miejska Galeria Sztuki w Częstochowie, 2015 r. - Wystawa pokonkursowa - Triennale Animialis, Galeria Sztuki BWA JATKI w Nowym Sączu 2014 r. - Wystawa pokonkursowa Triennale Animialis, Miejska Galeria Sztuki MM w Chorzowie 2014 r. - Wystawa malarstwa na festiwalu "Wszelkie Przejawy Artyzmu" (WPA) w Dusznikach Zdrój 2012 - Wystawa pokonkursowa w Chwałowicach 2012 - Wystawa w Kazimierzu Dolnym, w muzeum w Kamienicy Celejowskiej, Noc Muzeów 2012 - Wystawa poplenerowa w Bad Gastein w Austrii 2012 - Wystawa poplenerowa CK Chmielnik 2011 - Wystawa poplenerowa Celiny 2011 - Wystawa malarstwa, zbiorowa absolwentów UMCS Wydział Sztuki i UR Wydziału Sztuki w Budynkach Bazyliki Dominikanów w Lublinie 2010 - Wystawa poplenerowa Uniesicie 2008 - Wystawa malarstwa profesorowie&absolwenci, Festiwal Filmu i Sztuki Dwa Brzegi, Kolegium Sztuk Pieknych w Kazimierzu Dolnym 2008 - Wystawa środowiska artystycznego Variart, Bałtycka Galeria Sztuki CK105, Koszalin 2008 - Wystawa prac studentów z KSP w Kazimierzu Dolnym 2008 - Wystawa prac studentów z KSP w Nałęczowie 2007 - Wystawa prac studentów z KSP w Kazimierzu Dolnym 2007 - Wystawa prac studentów z KSP, galeria "Przy bramie" Lublin 2007 Wystawy projektu artystycznego jego autorstwa - Social art ( więcej info na www.social-art.pl : – wystawa projektu „social art.” Kawiarnia artystyczna Nowa Cafe, Wrocław 2014 r. – wystawa projektu „social art.” Centrum Sztuki Współczesnej Solvay w Krakowie 2012 Uczestniczył w akcjach charytatywnych licytując swoje obrazy: - Na rzecz "Hospicjum Małego Księcia" w Puławach 2007 - Aukcja charytatywna na rzecz Wojtka Nalepy 2007 - Na rzecz "Hospicjum Małego Księcia" w Puławach 2008 - Przed świąteczna Aukcja na rzecz dzieci, Poznan 2014 - Aukcja na rzecz WOŚP, Płock 2014. Został poproszony przekazanie obrazów Kardynałowi Paulowi Poupardowi podczas jego wizyty w Kazimierzu Dolnym na prośbę władz miasta Kazimierza Dolnego i uczelnianych ( UMCS Wydział Artystyczny w Lublinie) jednego dla Kardynała, drugiego dla Papieża Jana Pawła II. 2007 r. Recenzje z wystaw często publikowane były w mediach - Tygodnik Łęczyński, Kurier Lubelski, Tygodnik puławski. W załączniku przesyłam recenzje z jednej z wystaw przez Prof. Lechosława Lameńskiego prowadzącego Katedre Historii Sztuki na lubelskim Kul-u. Pracował przy pracach konserwatorskich i rekonstrukcjach dotyczących malarstwa : - 2009 r. Prace konserwatorskie na 18 wiecznych obrazach olejnych z Bazylki Dominikanów w Lublinie - 2011 r. Prace konserwatorskie Kolegiaty Niepokalanego Poczęcia Najświetszej Maryi Panny i św. Michałą Archanioła w Łasku - 2012-2014 r. Prace konserwatorskie i rekonstrukcje malowideł przy polichromii w Płockiej Małachowiance - 2013 Prace Konserwatorskie w sali Pompejańskiej w Belwederze - 2015 projekt i wykonanie malowideł naściennych w Oranżerii w warszawskich Łazienkach Królewskich
Pół żartem, pół serio 60x80 akryl płótno 2017
Ewa Dybek-Podlodowska (ur. 1987 r. w Stalowej Woli) Studia licencjackie w Kazimierzu Dolnym w pracowni grafiki dr hab. Krzysztofa Szymanowicza, ukończone z wyróżnieniem. Stypendystka programu Erasmus w Univerzita Hradec Králové w Czechach. Dyplom magisterski na Wydziale Artystycznym UMCS w Lublinie na kierunku: grafika warsztatowa. Zajmuje się szeroko pojętą grafiką, malarstwem oraz animacją. Prace artystki były wystawiane w wielu miejscach w kraju i za granicą, m.in. :Stalowa Wola, Kazimierz Dolny, Lublin, Kraków, Wrocław, Toruń, Kutno, Płock, Sandomierz, Hradec Kralove-Czechy, Bad Gestein-Austria.
Etiuda nr 6 100x80 akryl płótno 2007
Leszek Drygalski (ur. 1956 w Poznaniu) "Urodziłem się po to, żeby malować. Mogłem mieszkać w pałacu, lecz byłaby to złota klatka (i z malarstwa nici). Mogłem bogato się ożenić, lecz wybrałem towarzyszkę losu - też malarkę (i nieprzeciętny umysł). Niby pochodzę z Poznania, lecz mieszkam w Warszawie już 54 lata. Mieszkam u matki, ale mam niesamowite szczęście - całe życie maluję (i często sam fakt, sama możliwość pracy twórczej się liczy). Po skończeniu warszawskiej ASP (wydział malarstwa, dyplom w 1981 roku, w pracowni J. Siennickiego) wyjechałem do Paryża. W 1983 roku wróciłem z emigracji i od tego czasu miałem wiele wystaw indywidualnych i zbiorowych. Między innymi: TEST (2 razy), Kordegarda, Poznańska Miejska Galeria - Arsenał, a także Praga Czeska, Amsterdam, Rambouillet p. Paryżem. W swoim życiu robiłem rysunki do gazet, pisałem artykuły o sztuce, uczyłem prywatnie malarstwa i rysunku, pisałem (kilka razy drukowane) krótkie dramaty, rysowałem komiksy, pracowałem u tapeciarza, wykładałem na Uniwersytecie Warszawskim. Malarstwo swoje uważam, czy tego chce, czy nie, za postmodernistyczne (w tym znaczeniu, co to słowo wyraża). W 2012 roku Minister Kultury i Dziedzictwa Narodowego przyznał mi nagrodę za twórczość.
God is my light 116x89 akryl płótno 2012
Leszek Drygalski (ur. 1956 w Poznaniu) "Urodziłem się po to, żeby malować. Mogłem mieszkać w pałacu, lecz byłaby to złota klatka (i z malarstwa nici). Mogłem bogato się ożenić, lecz wybrałem towarzyszkę losu - też malarkę (i nieprzeciętny umysł). Niby pochodzę z Poznania, lecz mieszkam w Warszawie już 54 lata. Mieszkam u matki, ale mam niesamowite szczęście - całe życie maluję (i często sam fakt, sama możliwość pracy twórczej się liczy). Po skończeniu warszawskiej ASP (wydział malarstwa, dyplom w 1981 roku, w pracowni J. Siennickiego) wyjechałem do Paryża. W 1983 roku wróciłem z emigracji i od tego czasu miałem wiele wystaw indywidualnych i zbiorowych. Między innymi: TEST (2 razy), Kordegarda, Poznańska Miejska Galeria - Arsenał, a także Praga Czeska, Amsterdam, Rambouillet p. Paryżem. W swoim życiu robiłem rysunki do gazet, pisałem artykuły o sztuce, uczyłem prywatnie malarstwa i rysunku, pisałem (kilka razy drukowane) krótkie dramaty, rysowałem komiksy, pracowałem u tapeciarza, wykładałem na Uniwersytecie Warszawskim. Malarstwo swoje uważam, czy tego chce, czy nie, za postmodernistyczne (w tym znaczeniu, co to słowo wyraża). W 2012 roku Minister Kultury i Dziedzictwa Narodowego przyznał mi nagrodę za twórczość.
Labirynt 116x89 akryl płótno 2013
Leszek Drygalski (ur. 1956 w Poznaniu) "Urodziłem się po to, żeby malować. Mogłem mieszkać w pałacu, lecz byłaby to złota klatka (i z malarstwa nici). Mogłem bogato się ożenić, lecz wybrałem towarzyszkę losu - też malarkę (i nieprzeciętny umysł). Niby pochodzę z Poznania, lecz mieszkam w Warszawie już 54 lata. Mieszkam u matki, ale mam niesamowite szczęście - całe życie maluję (i często sam fakt, sama możliwość pracy twórczej się liczy). Po skończeniu warszawskiej ASP (wydział malarstwa, dyplom w 1981 roku, w pracowni J. Siennickiego) wyjechałem do Paryża. W 1983 roku wróciłem z emigracji i od tego czasu miałem wiele wystaw indywidualnych i zbiorowych. Między innymi: TEST (2 razy), Kordegarda, Poznańska Miejska Galeria - Arsenał, a także Praga Czeska, Amsterdam, Rambouillet p. Paryżem. W swoim życiu robiłem rysunki do gazet, pisałem artykuły o sztuce, uczyłem prywatnie malarstwa i rysunku, pisałem (kilka razy drukowane) krótkie dramaty, rysowałem komiksy, pracowałem u tapeciarza, wykładałem na Uniwersytecie Warszawskim. Malarstwo swoje uważam, czy tego chce, czy nie, za postmodernistyczne (w tym znaczeniu, co to słowo wyraża). W 2012 roku Minister Kultury i Dziedzictwa Narodowego przyznał mi nagrodę za twórczość.
Okno Krakowskie 116x89 akryl płótno 2007
Leszek Drygalski (ur. 1956 w Poznaniu) "Urodziłem się po to, żeby malować. Mogłem mieszkać w pałacu, lecz byłaby to złota klatka (i z malarstwa nici). Mogłem bogato się ożenić, lecz wybrałem towarzyszkę losu - też malarkę (i nieprzeciętny umysł). Niby pochodzę z Poznania, lecz mieszkam w Warszawie już 54 lata. Mieszkam u matki, ale mam niesamowite szczęście - całe życie maluję (i często sam fakt, sama możliwość pracy twórczej się liczy). Po skończeniu warszawskiej ASP (wydział malarstwa, dyplom w 1981 roku, w pracowni J. Siennickiego) wyjechałem do Paryża. W 1983 roku wróciłem z emigracji i od tego czasu miałem wiele wystaw indywidualnych i zbiorowych. Między innymi: TEST (2 razy), Kordegarda, Poznańska Miejska Galeria - Arsenał, a także Praga Czeska, Amsterdam, Rambouillet p. Paryżem. W swoim życiu robiłem rysunki do gazet, pisałem artykuły o sztuce, uczyłem prywatnie malarstwa i rysunku, pisałem (kilka razy drukowane) krótkie dramaty, rysowałem komiksy, pracowałem u tapeciarza, wykładałem na Uniwersytecie Warszawskim. Malarstwo swoje uważam, czy tego chce, czy nie, za postmodernistyczne (w tym znaczeniu, co to słowo wyraża). W 2012 roku Minister Kultury i Dziedzictwa Narodowego przyznał mi nagrodę za twórczość.
Planty w Krakowie - zimą 116x89 akryl płótno 2017
Leszek Drygalski (ur. 1956 w Poznaniu) "Urodziłem się po to, żeby malować. Mogłem mieszkać w pałacu, lecz byłaby to złota klatka (i z malarstwa nici). Mogłem bogato się ożenić, lecz wybrałem towarzyszkę losu - też malarkę (i nieprzeciętny umysł). Niby pochodzę z Poznania, lecz mieszkam w Warszawie już 54 lata. Mieszkam u matki, ale mam niesamowite szczęście - całe życie maluję (i często sam fakt, sama możliwość pracy twórczej się liczy). Po skończeniu warszawskiej ASP (wydział malarstwa, dyplom w 1981 roku, w pracowni J. Siennickiego) wyjechałem do Paryża. W 1983 roku wróciłem z emigracji i od tego czasu miałem wiele wystaw indywidualnych i zbiorowych. Między innymi: TEST (2 razy), Kordegarda, Poznańska Miejska Galeria - Arsenał, a także Praga Czeska, Amsterdam, Rambouillet p. Paryżem. W swoim życiu robiłem rysunki do gazet, pisałem artykuły o sztuce, uczyłem prywatnie malarstwa i rysunku, pisałem (kilka razy drukowane) krótkie dramaty, rysowałem komiksy, pracowałem u tapeciarza, wykładałem na Uniwersytecie Warszawskim. Malarstwo swoje uważam, czy tego chce, czy nie, za postmodernistyczne (w tym znaczeniu, co to słowo wyraża). W 2012 roku Minister Kultury i Dziedzictwa Narodowego przyznał mi nagrodę za twórczość.
Pro Publico Bono 1 116x89 akryl płótno 2014
Leszek Drygalski (ur. 1956 w Poznaniu) "Urodziłem się po to, żeby malować. Mogłem mieszkać w pałacu, lecz byłaby to złota klatka (i z malarstwa nici). Mogłem bogato się ożenić, lecz wybrałem towarzyszkę losu - też malarkę (i nieprzeciętny umysł). Niby pochodzę z Poznania, lecz mieszkam w Warszawie już 54 lata. Mieszkam u matki, ale mam niesamowite szczęście - całe życie maluję (i często sam fakt, sama możliwość pracy twórczej się liczy). Po skończeniu warszawskiej ASP (wydział malarstwa, dyplom w 1981 roku, w pracowni J. Siennickiego) wyjechałem do Paryża. W 1983 roku wróciłem z emigracji i od tego czasu miałem wiele wystaw indywidualnych i zbiorowych. Między innymi: TEST (2 razy), Kordegarda, Poznańska Miejska Galeria - Arsenał, a także Praga Czeska, Amsterdam, Rambouillet p. Paryżem. W swoim życiu robiłem rysunki do gazet, pisałem artykuły o sztuce, uczyłem prywatnie malarstwa i rysunku, pisałem (kilka razy drukowane) krótkie dramaty, rysowałem komiksy, pracowałem u tapeciarza, wykładałem na Uniwersytecie Warszawskim. Malarstwo swoje uważam, czy tego chce, czy nie, za postmodernistyczne (w tym znaczeniu, co to słowo wyraża). W 2012 roku Minister Kultury i Dziedzictwa Narodowego przyznał mi nagrodę za twórczość.
Ratusz Wrocławski 100x80 akryl płótno 2018
Leszek Drygalski (ur. 1956 w Poznaniu) "Urodziłem się po to, żeby malować. Mogłem mieszkać w pałacu, lecz byłaby to złota klatka (i z malarstwa nici). Mogłem bogato się ożenić, lecz wybrałem towarzyszkę losu - też malarkę (i nieprzeciętny umysł). Niby pochodzę z Poznania, lecz mieszkam w Warszawie już 54 lata. Mieszkam u matki, ale mam niesamowite szczęście - całe życie maluję (i często sam fakt, sama możliwość pracy twórczej się liczy). Po skończeniu warszawskiej ASP (wydział malarstwa, dyplom w 1981 roku, w pracowni J. Siennickiego) wyjechałem do Paryża. W 1983 roku wróciłem z emigracji i od tego czasu miałem wiele wystaw indywidualnych i zbiorowych. Między innymi: TEST (2 razy), Kordegarda, Poznańska Miejska Galeria - Arsenał, a także Praga Czeska, Amsterdam, Rambouillet p. Paryżem. W swoim życiu robiłem rysunki do gazet, pisałem artykuły o sztuce, uczyłem prywatnie malarstwa i rysunku, pisałem (kilka razy drukowane) krótkie dramaty, rysowałem komiksy, pracowałem u tapeciarza, wykładałem na Uniwersytecie Warszawskim. Malarstwo swoje uważam, czy tego chce, czy nie, za postmodernistyczne (w tym znaczeniu, co to słowo wyraża). W 2012 roku Minister Kultury i Dziedzictwa Narodowego przyznał mi nagrodę za twórczość.
Szare dachy 100x80 akryl płótno 2017
Leszek Drygalski (ur. 1956 w Poznaniu) "Urodziłem się po to, żeby malować. Mogłem mieszkać w pałacu, lecz byłaby to złota klatka (i z malarstwa nici). Mogłem bogato się ożenić, lecz wybrałem towarzyszkę losu - też malarkę (i nieprzeciętny umysł). Niby pochodzę z Poznania, lecz mieszkam w Warszawie już 54 lata. Mieszkam u matki, ale mam niesamowite szczęście - całe życie maluję (i często sam fakt, sama możliwość pracy twórczej się liczy). Po skończeniu warszawskiej ASP (wydział malarstwa, dyplom w 1981 roku, w pracowni J. Siennickiego) wyjechałem do Paryża. W 1983 roku wróciłem z emigracji i od tego czasu miałem wiele wystaw indywidualnych i zbiorowych. Między innymi: TEST (2 razy), Kordegarda, Poznańska Miejska Galeria - Arsenał, a także Praga Czeska, Amsterdam, Rambouillet p. Paryżem. W swoim życiu robiłem rysunki do gazet, pisałem artykuły o sztuce, uczyłem prywatnie malarstwa i rysunku, pisałem (kilka razy drukowane) krótkie dramaty, rysowałem komiksy, pracowałem u tapeciarza, wykładałem na Uniwersytecie Warszawskim. Malarstwo swoje uważam, czy tego chce, czy nie, za postmodernistyczne (w tym znaczeniu, co to słowo wyraża). W 2012 roku Minister Kultury i Dziedzictwa Narodowego przyznał mi nagrodę za twórczość.
Wnętrze kościoła 110x100
Leszek Drygalski (ur. 1956 w Poznaniu) "Urodziłem się po to, żeby malować. Mogłem mieszkać w pałacu, lecz byłaby to złota klatka (i z malarstwa nici). Mogłem bogato się ożenić, lecz wybrałem towarzyszkę losu - też malarkę (i nieprzeciętny umysł). Niby pochodzę z Poznania, lecz mieszkam w Warszawie już 54 lata. Mieszkam u matki, ale mam niesamowite szczęście - całe życie maluję (i często sam fakt, sama możliwość pracy twórczej się liczy). Po skończeniu warszawskiej ASP (wydział malarstwa, dyplom w 1981 roku, w pracowni J. Siennickiego) wyjechałem do Paryża. W 1983 roku wróciłem z emigracji i od tego czasu miałem wiele wystaw indywidualnych i zbiorowych. Między innymi: TEST (2 razy), Kordegarda, Poznańska Miejska Galeria - Arsenał, a także Praga Czeska, Amsterdam, Rambouillet p. Paryżem. W swoim życiu robiłem rysunki do gazet, pisałem artykuły o sztuce, uczyłem prywatnie malarstwa i rysunku, pisałem (kilka razy drukowane) krótkie dramaty, rysowałem komiksy, pracowałem u tapeciarza, wykładałem na Uniwersytecie Warszawskim. Malarstwo swoje uważam, czy tego chce, czy nie, za postmodernistyczne (w tym znaczeniu, co to słowo wyraża). W 2012 roku Minister Kultury i Dziedzictwa Narodowego przyznał mi nagrodę za twórczość.
Wykańczanie domu 116x89 akryl płótno 2014
Leszek Drygalski (ur. 1956 w Poznaniu) "Urodziłem się po to, żeby malować. Mogłem mieszkać w pałacu, lecz byłaby to złota klatka (i z malarstwa nici). Mogłem bogato się ożenić, lecz wybrałem towarzyszkę losu - też malarkę (i nieprzeciętny umysł). Niby pochodzę z Poznania, lecz mieszkam w Warszawie już 54 lata. Mieszkam u matki, ale mam niesamowite szczęście - całe życie maluję (i często sam fakt, sama możliwość pracy twórczej się liczy). Po skończeniu warszawskiej ASP (wydział malarstwa, dyplom w 1981 roku, w pracowni J. Siennickiego) wyjechałem do Paryża. W 1983 roku wróciłem z emigracji i od tego czasu miałem wiele wystaw indywidualnych i zbiorowych. Między innymi: TEST (2 razy), Kordegarda, Poznańska Miejska Galeria - Arsenał, a także Praga Czeska, Amsterdam, Rambouillet p. Paryżem. W swoim życiu robiłem rysunki do gazet, pisałem artykuły o sztuce, uczyłem prywatnie malarstwa i rysunku, pisałem (kilka razy drukowane) krótkie dramaty, rysowałem komiksy, pracowałem u tapeciarza, wykładałem na Uniwersytecie Warszawskim. Malarstwo swoje uważam, czy tego chce, czy nie, za postmodernistyczne (w tym znaczeniu, co to słowo wyraża). W 2012 roku Minister Kultury i Dziedzictwa Narodowego przyznał mi nagrodę za twórczość.
Zerwana tama 116x89 akryl płótno 2018
Leszek Drygalski (ur. 1956 w Poznaniu) "Urodziłem się po to, żeby malować. Mogłem mieszkać w pałacu, lecz byłaby to złota klatka (i z malarstwa nici). Mogłem bogato się ożenić, lecz wybrałem towarzyszkę losu - też malarkę (i nieprzeciętny umysł). Niby pochodzę z Poznania, lecz mieszkam w Warszawie już 54 lata. Mieszkam u matki, ale mam niesamowite szczęście - całe życie maluję (i często sam fakt, sama możliwość pracy twórczej się liczy). Po skończeniu warszawskiej ASP (wydział malarstwa, dyplom w 1981 roku, w pracowni J. Siennickiego) wyjechałem do Paryża. W 1983 roku wróciłem z emigracji i od tego czasu miałem wiele wystaw indywidualnych i zbiorowych. Między innymi: TEST (2 razy), Kordegarda, Poznańska Miejska Galeria - Arsenał, a także Praga Czeska, Amsterdam, Rambouillet p. Paryżem. W swoim życiu robiłem rysunki do gazet, pisałem artykuły o sztuce, uczyłem prywatnie malarstwa i rysunku, pisałem (kilka razy drukowane) krótkie dramaty, rysowałem komiksy, pracowałem u tapeciarza, wykładałem na Uniwersytecie Warszawskim. Malarstwo swoje uważam, czy tego chce, czy nie, za postmodernistyczne (w tym znaczeniu, co to słowo wyraża). W 2012 roku Minister Kultury i Dziedzictwa Narodowego przyznał mi nagrodę za twórczość.
Moi Bitelsi 2 80x100 akryl płótno 2018
Leszek Drygalski (ur. 1956 w Poznaniu) "Urodziłem się po to, żeby malować. Mogłem mieszkać w pałacu, lecz byłaby to złota klatka (i z malarstwa nici). Mogłem bogato się ożenić, lecz wybrałem towarzyszkę losu - też malarkę (i nieprzeciętny umysł). Niby pochodzę z Poznania, lecz mieszkam w Warszawie już 54 lata. Mieszkam u matki, ale mam niesamowite szczęście - całe życie maluję (i często sam fakt, sama możliwość pracy twórczej się liczy). Po skończeniu warszawskiej ASP (wydział malarstwa, dyplom w 1981 roku, w pracowni J. Siennickiego) wyjechałem do Paryża. W 1983 roku wróciłem z emigracji i od tego czasu miałem wiele wystaw indywidualnych i zbiorowych. Między innymi: TEST (2 razy), Kordegarda, Poznańska Miejska Galeria - Arsenał, a także Praga Czeska, Amsterdam, Rambouillet p. Paryżem. W swoim życiu robiłem rysunki do gazet, pisałem artykuły o sztuce, uczyłem prywatnie malarstwa i rysunku, pisałem (kilka razy drukowane) krótkie dramaty, rysowałem komiksy, pracowałem u tapeciarza, wykładałem na Uniwersytecie Warszawskim. Malarstwo swoje uważam, czy tego chce, czy nie, za postmodernistyczne (w tym znaczeniu, co to słowo wyraża). W 2012 roku Minister Kultury i Dziedzictwa Narodowego przyznał mi nagrodę za twórczość.
Project I Coincidence 70x100 akryl płótno 2015
EMILIA GĄSIENICA-SETLAK ur. 1986 r. w Zakopanem Abiturientka zakopiańskiego Zespołu Szkół Plastycznych im. Antoniego Kenara ze specjalnością „Meblarstwo Artystyczne”, 2005 r. Studiowała w pracowniach prof. Teresy Kotkowskiej-Rzepeckiej i prof. Leszka Misiaka na Wydziale Malarstwa Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie. Dyplom z aneksem graficznym w pracowni drzeworytu prof. Bogdana Migi otrzymała w 2011 roku. Zajmuje się malarstwem oraz grafiką warsztatową. Meritum jej zainteresowań artystycznych są kolor, syntetyczna kompozycja oraz ich relacje z otoczeniem. Zróżnicowana twórczość malarki układa się w cykle tematyczne, z których najbardziej rozpoznawalne to abstrakcjonistyczne „Forma przejściowa” i „Zmierzch”, rozpięty pomiędzy neofowizmem i realizmem „Lux In Tenebris” oraz „Umizgi”, czerpiące z tradycji postimpresjonistów, „barwnych” okresów Picassa, a czasem wręcz z estetyki pop artu. Podzielając pogląd Cycerona, głoszący, że „sztuka wymaga uznania”, wystawia chętnie i dużo, zarówno w Polsce jak i Hiszpanii, Włoszech, Stanach Zjednoczonych, Wielkiej Brytanii, Japonii, Emiratach Arabskich, Bułgarii oraz na Węgrzech. W dorobku ma udział w osiemnastu wystawach indywidualnych oraz w ponad pięćdziesięciu wystawach zbiorowych i targach sztuki. Prace artystki znajdują się w polskich i węgierskich zbiorach muzealnych oraz kolekcjach prywatnych w Europie i Stanach Zjednoczonych. Jej prace ilustrują okładki książek Swetosława Minkowa „Siła nieczysta” (Wyd. „Scriptum”, 2005) i „Nazwy wodne dorzecza Wisły” dr Urszuli Bijak (Instytut Języka Polskiego PAN, 2013) oraz gościły na okładce prestiżowego czasopisma „Women In Art 278 Magazine”, 2014. Ponadto, płótna jej autorstwa wzięły udział w zdjęciach do hiszpańsko-amerykańskiego filmu fabularnego „Embers” w reżyserii Claire Carre, 2015. „SOMA SPACE”Trzon ekspozycji stanowią prace z najnowszego cyklu Emilii Gąsienicy-Setlak „Lux In Tenebris”, nawiązującego tytułem do - zdawać by się mogło - ewangelisty albo sztuki Bertolta Brechta, w zamierzeniu Artystki podejmującego jednak zagadnienia czysto malarskiego charakteru. „Światło w ciemnościach” ukazać ma pozbawioną kulturowych kontekstów, fizyczną naturę ludzkiego bytu. Malarskie medium pozwala Autorce spojrzeć na ciało zupełnie inaczej niż to czynią fotografowie za pomocą obiektywów, filtrów i migawek. Przedstawione na obrazach postacie zastygają w bezruchu, ograniczone jedynie siłą grawitacji. Nie wchodzą w interakcje z otoczeniem, nie zajmują się codziennymi sprawami, czekają... by kładące się swobodnie na skórze światło wydobyło z nich, widzianą subiektywnym okiem Malarki i opowiedzianą pędzlem, historię o kolorach, kształtach, fakturach i rządzących nimi anatomicznych zależnościach. Ponadto, w ramach wystawy „SOMA SPACE” krakowska Artystka zaprezentuje między innymi wybrane prace z cyklów „Umizgi”, „Pustostan” i „Forma przejściowa”.
Koń jaki jest, każdy widzi 100x70 akryl płótno 2017
EMILIA GĄSIENICA-SETLAK ur. 1986 r. w Zakopanem Abiturientka zakopiańskiego Zespołu Szkół Plastycznych im. Antoniego Kenara ze specjalnością „Meblarstwo Artystyczne”, 2005 r. Studiowała w pracowniach prof. Teresy Kotkowskiej-Rzepeckiej i prof. Leszka Misiaka na Wydziale Malarstwa Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie. Dyplom z aneksem graficznym w pracowni drzeworytu prof. Bogdana Migi otrzymała w 2011 roku. Zajmuje się malarstwem oraz grafiką warsztatową. Meritum jej zainteresowań artystycznych są kolor, syntetyczna kompozycja oraz ich relacje z otoczeniem. Zróżnicowana twórczość malarki układa się w cykle tematyczne, z których najbardziej rozpoznawalne to abstrakcjonistyczne „Forma przejściowa” i „Zmierzch”, rozpięty pomiędzy neofowizmem i realizmem „Lux In Tenebris” oraz „Umizgi”, czerpiące z tradycji postimpresjonistów, „barwnych” okresów Picassa, a czasem wręcz z estetyki pop artu. Podzielając pogląd Cycerona, głoszący, że „sztuka wymaga uznania”, wystawia chętnie i dużo, zarówno w Polsce jak i Hiszpanii, Włoszech, Stanach Zjednoczonych, Wielkiej Brytanii, Japonii, Emiratach Arabskich, Bułgarii oraz na Węgrzech. W dorobku ma udział w osiemnastu wystawach indywidualnych oraz w ponad pięćdziesięciu wystawach zbiorowych i targach sztuki. Prace artystki znajdują się w polskich i węgierskich zbiorach muzealnych oraz kolekcjach prywatnych w Europie i Stanach Zjednoczonych. Jej prace ilustrują okładki książek Swetosława Minkowa „Siła nieczysta” (Wyd. „Scriptum”, 2005) i „Nazwy wodne dorzecza Wisły” dr Urszuli Bijak (Instytut Języka Polskiego PAN, 2013) oraz gościły na okładce prestiżowego czasopisma „Women In Art 278 Magazine”, 2014. Ponadto, płótna jej autorstwa wzięły udział w zdjęciach do hiszpańsko-amerykańskiego filmu fabularnego „Embers” w reżyserii Claire Carre, 2015. „SOMA SPACE”Trzon ekspozycji stanowią prace z najnowszego cyklu Emilii Gąsienicy-Setlak „Lux In Tenebris”, nawiązującego tytułem do - zdawać by się mogło - ewangelisty albo sztuki Bertolta Brechta, w zamierzeniu Artystki podejmującego jednak zagadnienia czysto malarskiego charakteru. „Światło w ciemnościach” ukazać ma pozbawioną kulturowych kontekstów, fizyczną naturę ludzkiego bytu. Malarskie medium pozwala Autorce spojrzeć na ciało zupełnie inaczej niż to czynią fotografowie za pomocą obiektywów, filtrów i migawek. Przedstawione na obrazach postacie zastygają w bezruchu, ograniczone jedynie siłą grawitacji. Nie wchodzą w interakcje z otoczeniem, nie zajmują się codziennymi sprawami, czekają... by kładące się swobodnie na skórze światło wydobyło z nich, widzianą subiektywnym okiem Malarki i opowiedzianą pędzlem, historię o kolorach, kształtach, fakturach i rządzących nimi anatomicznych zależnościach. Ponadto, w ramach wystawy „SOMA SPACE” krakowska Artystka zaprezentuje między innymi wybrane prace z cyklów „Umizgi”, „Pustostan” i „Forma przejściowa”.
Post Coincidence 100x70 tech. mieszana płótno 2015
EMILIA GĄSIENICA-SETLAK ur. 1986 r. w Zakopanem Abiturientka zakopiańskiego Zespołu Szkół Plastycznych im. Antoniego Kenara ze specjalnością „Meblarstwo Artystyczne”, 2005 r. Studiowała w pracowniach prof. Teresy Kotkowskiej-Rzepeckiej i prof. Leszka Misiaka na Wydziale Malarstwa Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie. Dyplom z aneksem graficznym w pracowni drzeworytu prof. Bogdana Migi otrzymała w 2011 roku. Zajmuje się malarstwem oraz grafiką warsztatową. Meritum jej zainteresowań artystycznych są kolor, syntetyczna kompozycja oraz ich relacje z otoczeniem. Zróżnicowana twórczość malarki układa się w cykle tematyczne, z których najbardziej rozpoznawalne to abstrakcjonistyczne „Forma przejściowa” i „Zmierzch”, rozpięty pomiędzy neofowizmem i realizmem „Lux In Tenebris” oraz „Umizgi”, czerpiące z tradycji postimpresjonistów, „barwnych” okresów Picassa, a czasem wręcz z estetyki pop artu. Podzielając pogląd Cycerona, głoszący, że „sztuka wymaga uznania”, wystawia chętnie i dużo, zarówno w Polsce jak i Hiszpanii, Włoszech, Stanach Zjednoczonych, Wielkiej Brytanii, Japonii, Emiratach Arabskich, Bułgarii oraz na Węgrzech. W dorobku ma udział w osiemnastu wystawach indywidualnych oraz w ponad pięćdziesięciu wystawach zbiorowych i targach sztuki. Prace artystki znajdują się w polskich i węgierskich zbiorach muzealnych oraz kolekcjach prywatnych w Europie i Stanach Zjednoczonych. Jej prace ilustrują okładki książek Swetosława Minkowa „Siła nieczysta” (Wyd. „Scriptum”, 2005) i „Nazwy wodne dorzecza Wisły” dr Urszuli Bijak (Instytut Języka Polskiego PAN, 2013) oraz gościły na okładce prestiżowego czasopisma „Women In Art 278 Magazine”, 2014. Ponadto, płótna jej autorstwa wzięły udział w zdjęciach do hiszpańsko-amerykańskiego filmu fabularnego „Embers” w reżyserii Claire Carre, 2015. „SOMA SPACE”Trzon ekspozycji stanowią prace z najnowszego cyklu Emilii Gąsienicy-Setlak „Lux In Tenebris”, nawiązującego tytułem do - zdawać by się mogło - ewangelisty albo sztuki Bertolta Brechta, w zamierzeniu Artystki podejmującego jednak zagadnienia czysto malarskiego charakteru. „Światło w ciemnościach” ukazać ma pozbawioną kulturowych kontekstów, fizyczną naturę ludzkiego bytu. Malarskie medium pozwala Autorce spojrzeć na ciało zupełnie inaczej niż to czynią fotografowie za pomocą obiektywów, filtrów i migawek. Przedstawione na obrazach postacie zastygają w bezruchu, ograniczone jedynie siłą grawitacji. Nie wchodzą w interakcje z otoczeniem, nie zajmują się codziennymi sprawami, czekają... by kładące się swobodnie na skórze światło wydobyło z nich, widzianą subiektywnym okiem Malarki i opowiedzianą pędzlem, historię o kolorach, kształtach, fakturach i rządzących nimi anatomicznych zależnościach. Ponadto, w ramach wystawy „SOMA SPACE” krakowska Artystka zaprezentuje między innymi wybrane prace z cyklów „Umizgi”, „Pustostan” i „Forma przejściowa”.
Post Coincidence XI 70x100 akryl tech. miesz. płótno 2016
EMILIA GĄSIENICA-SETLAK ur. 1986 r. w Zakopanem Abiturientka zakopiańskiego Zespołu Szkół Plastycznych im. Antoniego Kenara ze specjalnością „Meblarstwo Artystyczne”, 2005 r. Studiowała w pracowniach prof. Teresy Kotkowskiej-Rzepeckiej i prof. Leszka Misiaka na Wydziale Malarstwa Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie. Dyplom z aneksem graficznym w pracowni drzeworytu prof. Bogdana Migi otrzymała w 2011 roku. Zajmuje się malarstwem oraz grafiką warsztatową. Meritum jej zainteresowań artystycznych są kolor, syntetyczna kompozycja oraz ich relacje z otoczeniem. Zróżnicowana twórczość malarki układa się w cykle tematyczne, z których najbardziej rozpoznawalne to abstrakcjonistyczne „Forma przejściowa” i „Zmierzch”, rozpięty pomiędzy neofowizmem i realizmem „Lux In Tenebris” oraz „Umizgi”, czerpiące z tradycji postimpresjonistów, „barwnych” okresów Picassa, a czasem wręcz z estetyki pop artu. Podzielając pogląd Cycerona, głoszący, że „sztuka wymaga uznania”, wystawia chętnie i dużo, zarówno w Polsce jak i Hiszpanii, Włoszech, Stanach Zjednoczonych, Wielkiej Brytanii, Japonii, Emiratach Arabskich, Bułgarii oraz na Węgrzech. W dorobku ma udział w osiemnastu wystawach indywidualnych oraz w ponad pięćdziesięciu wystawach zbiorowych i targach sztuki. Prace artystki znajdują się w polskich i węgierskich zbiorach muzealnych oraz kolekcjach prywatnych w Europie i Stanach Zjednoczonych. Jej prace ilustrują okładki książek Swetosława Minkowa „Siła nieczysta” (Wyd. „Scriptum”, 2005) i „Nazwy wodne dorzecza Wisły” dr Urszuli Bijak (Instytut Języka Polskiego PAN, 2013) oraz gościły na okładce prestiżowego czasopisma „Women In Art 278 Magazine”, 2014. Ponadto, płótna jej autorstwa wzięły udział w zdjęciach do hiszpańsko-amerykańskiego filmu fabularnego „Embers” w reżyserii Claire Carre, 2015. „SOMA SPACE”Trzon ekspozycji stanowią prace z najnowszego cyklu Emilii Gąsienicy-Setlak „Lux In Tenebris”, nawiązującego tytułem do - zdawać by się mogło - ewangelisty albo sztuki Bertolta Brechta, w zamierzeniu Artystki podejmującego jednak zagadnienia czysto malarskiego charakteru. „Światło w ciemnościach” ukazać ma pozbawioną kulturowych kontekstów, fizyczną naturę ludzkiego bytu. Malarskie medium pozwala Autorce spojrzeć na ciało zupełnie inaczej niż to czynią fotografowie za pomocą obiektywów, filtrów i migawek. Przedstawione na obrazach postacie zastygają w bezruchu, ograniczone jedynie siłą grawitacji. Nie wchodzą w interakcje z otoczeniem, nie zajmują się codziennymi sprawami, czekają... by kładące się swobodnie na skórze światło wydobyło z nich, widzianą subiektywnym okiem Malarki i opowiedzianą pędzlem, historię o kolorach, kształtach, fakturach i rządzących nimi anatomicznych zależnościach. Ponadto, w ramach wystawy „SOMA SPACE” krakowska Artystka zaprezentuje między innymi wybrane prace z cyklów „Umizgi”, „Pustostan” i „Forma przejściowa”.
A gdzie są cztery kulki 65x65 akryl płótno 2018
Jan Wyżykowski Urodziłem się w 1956 w Warszawie i tu się uczyłem zawodu malarza, najpierw w Liceum Plastycznym, następnie na ASP: dyplom z malarstwa 1981 w pracowni Jana Tarasina. Po studiach podjąłem pracę jako instruktor plastyki oraz teatralny, potem byłem nauczycielem w szkole. W tym czasie zajmowały mnie działania parateatralne, rozpocząłem pisanie dramatów. Oczywiście malowałem, konkretnie przez 6 lat, pracując codziennie, wykonałem 2 studia strukturalistyczne i aż dwa, po czym (na podstawie tych studiów, wg mojej dużej teorii koloru) wykonałem syntetyczne obrazy wklęsłości i wypukłości, które przedstawiłem na 4 ważnych dla mnie wystawach, kończąc w ten sposób, jak mi się wydaję, okres młodzieńczy. 1992 wystawa indywidualna w CSW - Zamek Ujazdowski, 1993 zbiorowa w CSW „Dokumenty II”, 1994 zbiorowa w ramach CSW w Bukareszcie, 1994 indywidualna w galerii „Studio” PKiN. W latach 1995 – 2003, niezadowolony z wyników, ponieważ brakowało mi rysunku, świadomie zrobiłem długą przerwę, zwolniłem tempo, ponadto postanowiłem, nie robić wystaw. W Tym czasie głównie zajmowałem się: teorią kanału koloru w siatkówce oka, teorią malarstwa, pisaniem dramatów, nieco później wróciłem do performance. W 2004 odkryłem też perspektywę zwrotną (wówczas pękła bariera rysunku) , odkryłem też bardzo praktyczny, w porównaniu z dużym, tzw. model barw złamanych, dzięki któremu dowiedziałem się, jak postąpić względem struktury i nie tylko. W wielu przedsięwzięciach pomagał mi matematyk – śp. Cezary Suski. Czyli od 2003 najpierw dużo rysowałem, a następnie malowałem coraz więcej. Pauza i przemyślenia bardzo pomogły i w krótkim czasie powstało kilkanaście cykli, niektóre po kilkadziesiąt obrazów. A przede wszystkim w 2010 jeszcze raz podjąłem młodzieńczy projekt (realizację struktur na podstawie studium z lat osiemdziesiątych) – Nowy Strukturalizm. Rok 2011, w którym zakończyłem pracę nad strukturami, uważam za przełomowy. Stopniowo uświadamiałem sobie ogromnie ważny dla mnie problem, że twórczość to nie jakieś odcinki w czasie i przestrzeni, że nie ma sensu sztuki dzielić na części, jest po prostu jedna wykładnia – to całe życie – Całość. Wybawieniem też jest istnienie czterech rozpoznanych, głównych kierunków, w których można działać i się spełniać, więc są to: realizm, figuracja, abstrakcja i strukturalizm. 2006 indywidualna w galerii „Milano”, 2010 cztery performance w galerii „XXI”, 2012 indywidualna w „Galerii Fibaka”, 2013 zbiorowa w „Saatchi” galerii, 2016 wydałem eksperymentalną powieść pt. „Kula”, której częścią trzecią jest „Kompendium problemów malarskich”.
Czułe wieloryby 65x65 akryl płótno 2108
Jan Wyżykowski Urodziłem się w 1956 w Warszawie i tu się uczyłem zawodu malarza, najpierw w Liceum Plastycznym, następnie na ASP: dyplom z malarstwa 1981 w pracowni Jana Tarasina. Po studiach podjąłem pracę jako instruktor plastyki oraz teatralny, potem byłem nauczycielem w szkole. W tym czasie zajmowały mnie działania parateatralne, rozpocząłem pisanie dramatów. Oczywiście malowałem, konkretnie przez 6 lat, pracując codziennie, wykonałem 2 studia strukturalistyczne i aż dwa, po czym (na podstawie tych studiów, wg mojej dużej teorii koloru) wykonałem syntetyczne obrazy wklęsłości i wypukłości, które przedstawiłem na 4 ważnych dla mnie wystawach, kończąc w ten sposób, jak mi się wydaję, okres młodzieńczy. 1992 wystawa indywidualna w CSW - Zamek Ujazdowski, 1993 zbiorowa w CSW „Dokumenty II”, 1994 zbiorowa w ramach CSW w Bukareszcie, 1994 indywidualna w galerii „Studio” PKiN. W latach 1995 – 2003, niezadowolony z wyników, ponieważ brakowało mi rysunku, świadomie zrobiłem długą przerwę, zwolniłem tempo, ponadto postanowiłem, nie robić wystaw. W Tym czasie głównie zajmowałem się: teorią kanału koloru w siatkówce oka, teorią malarstwa, pisaniem dramatów, nieco później wróciłem do performance. W 2004 odkryłem też perspektywę zwrotną (wówczas pękła bariera rysunku) , odkryłem też bardzo praktyczny, w porównaniu z dużym, tzw. model barw złamanych, dzięki któremu dowiedziałem się, jak postąpić względem struktury i nie tylko. W wielu przedsięwzięciach pomagał mi matematyk – śp. Cezary Suski. Czyli od 2003 najpierw dużo rysowałem, a następnie malowałem coraz więcej. Pauza i przemyślenia bardzo pomogły i w krótkim czasie powstało kilkanaście cykli, niektóre po kilkadziesiąt obrazów. A przede wszystkim w 2010 jeszcze raz podjąłem młodzieńczy projekt (realizację struktur na podstawie studium z lat osiemdziesiątych) – Nowy Strukturalizm. Rok 2011, w którym zakończyłem pracę nad strukturami, uważam za przełomowy. Stopniowo uświadamiałem sobie ogromnie ważny dla mnie problem, że twórczość to nie jakieś odcinki w czasie i przestrzeni, że nie ma sensu sztuki dzielić na części, jest po prostu jedna wykładnia – to całe życie – Całość. Wybawieniem też jest istnienie czterech rozpoznanych, głównych kierunków, w których można działać i się spełniać, więc są to: realizm, figuracja, abstrakcja i strukturalizm. 2006 indywidualna w galerii „Milano”, 2010 cztery performance w galerii „XXI”, 2012 indywidualna w „Galerii Fibaka”, 2013 zbiorowa w „Saatchi” galerii, 2016 wydałem eksperymentalną powieść pt. „Kula”, której częścią trzecią jest „Kompendium problemów malarskich”.
Czy Pan Bóg ma rzęsy? 2 65x65 akryl płótno 2018
Jan Wyżykowski Urodziłem się w 1956 w Warszawie i tu się uczyłem zawodu malarza, najpierw w Liceum Plastycznym, następnie na ASP: dyplom z malarstwa 1981 w pracowni Jana Tarasina. Po studiach podjąłem pracę jako instruktor plastyki oraz teatralny, potem byłem nauczycielem w szkole. W tym czasie zajmowały mnie działania parateatralne, rozpocząłem pisanie dramatów. Oczywiście malowałem, konkretnie przez 6 lat, pracując codziennie, wykonałem 2 studia strukturalistyczne i aż dwa, po czym (na podstawie tych studiów, wg mojej dużej teorii koloru) wykonałem syntetyczne obrazy wklęsłości i wypukłości, które przedstawiłem na 4 ważnych dla mnie wystawach, kończąc w ten sposób, jak mi się wydaję, okres młodzieńczy. 1992 wystawa indywidualna w CSW - Zamek Ujazdowski, 1993 zbiorowa w CSW „Dokumenty II”, 1994 zbiorowa w ramach CSW w Bukareszcie, 1994 indywidualna w galerii „Studio” PKiN. W latach 1995 – 2003, niezadowolony z wyników, ponieważ brakowało mi rysunku, świadomie zrobiłem długą przerwę, zwolniłem tempo, ponadto postanowiłem, nie robić wystaw. W Tym czasie głównie zajmowałem się: teorią kanału koloru w siatkówce oka, teorią malarstwa, pisaniem dramatów, nieco później wróciłem do performance. W 2004 odkryłem też perspektywę zwrotną (wówczas pękła bariera rysunku) , odkryłem też bardzo praktyczny, w porównaniu z dużym, tzw. model barw złamanych, dzięki któremu dowiedziałem się, jak postąpić względem struktury i nie tylko. W wielu przedsięwzięciach pomagał mi matematyk – śp. Cezary Suski. Czyli od 2003 najpierw dużo rysowałem, a następnie malowałem coraz więcej. Pauza i przemyślenia bardzo pomogły i w krótkim czasie powstało kilkanaście cykli, niektóre po kilkadziesiąt obrazów. A przede wszystkim w 2010 jeszcze raz podjąłem młodzieńczy projekt (realizację struktur na podstawie studium z lat osiemdziesiątych) – Nowy Strukturalizm. Rok 2011, w którym zakończyłem pracę nad strukturami, uważam za przełomowy. Stopniowo uświadamiałem sobie ogromnie ważny dla mnie problem, że twórczość to nie jakieś odcinki w czasie i przestrzeni, że nie ma sensu sztuki dzielić na części, jest po prostu jedna wykładnia – to całe życie – Całość. Wybawieniem też jest istnienie czterech rozpoznanych, głównych kierunków, w których można działać i się spełniać, więc są to: realizm, figuracja, abstrakcja i strukturalizm. 2006 indywidualna w galerii „Milano”, 2010 cztery performance w galerii „XXI”, 2012 indywidualna w „Galerii Fibaka”, 2013 zbiorowa w „Saatchi” galerii, 2016 wydałem eksperymentalną powieść pt. „Kula”, której częścią trzecią jest „Kompendium problemów malarskich”.
Dzienna ośmiornica 65x65 akryl płótno 2018
Jan Wyżykowski Urodziłem się w 1956 w Warszawie i tu się uczyłem zawodu malarza, najpierw w Liceum Plastycznym, następnie na ASP: dyplom z malarstwa 1981 w pracowni Jana Tarasina. Po studiach podjąłem pracę jako instruktor plastyki oraz teatralny, potem byłem nauczycielem w szkole. W tym czasie zajmowały mnie działania parateatralne, rozpocząłem pisanie dramatów. Oczywiście malowałem, konkretnie przez 6 lat, pracując codziennie, wykonałem 2 studia strukturalistyczne i aż dwa, po czym (na podstawie tych studiów, wg mojej dużej teorii koloru) wykonałem syntetyczne obrazy wklęsłości i wypukłości, które przedstawiłem na 4 ważnych dla mnie wystawach, kończąc w ten sposób, jak mi się wydaję, okres młodzieńczy. 1992 wystawa indywidualna w CSW - Zamek Ujazdowski, 1993 zbiorowa w CSW „Dokumenty II”, 1994 zbiorowa w ramach CSW w Bukareszcie, 1994 indywidualna w galerii „Studio” PKiN. W latach 1995 – 2003, niezadowolony z wyników, ponieważ brakowało mi rysunku, świadomie zrobiłem długą przerwę, zwolniłem tempo, ponadto postanowiłem, nie robić wystaw. W Tym czasie głównie zajmowałem się: teorią kanału koloru w siatkówce oka, teorią malarstwa, pisaniem dramatów, nieco później wróciłem do performance. W 2004 odkryłem też perspektywę zwrotną (wówczas pękła bariera rysunku) , odkryłem też bardzo praktyczny, w porównaniu z dużym, tzw. model barw złamanych, dzięki któremu dowiedziałem się, jak postąpić względem struktury i nie tylko. W wielu przedsięwzięciach pomagał mi matematyk – śp. Cezary Suski. Czyli od 2003 najpierw dużo rysowałem, a następnie malowałem coraz więcej. Pauza i przemyślenia bardzo pomogły i w krótkim czasie powstało kilkanaście cykli, niektóre po kilkadziesiąt obrazów. A przede wszystkim w 2010 jeszcze raz podjąłem młodzieńczy projekt (realizację struktur na podstawie studium z lat osiemdziesiątych) – Nowy Strukturalizm. Rok 2011, w którym zakończyłem pracę nad strukturami, uważam za przełomowy. Stopniowo uświadamiałem sobie ogromnie ważny dla mnie problem, że twórczość to nie jakieś odcinki w czasie i przestrzeni, że nie ma sensu sztuki dzielić na części, jest po prostu jedna wykładnia – to całe życie – Całość. Wybawieniem też jest istnienie czterech rozpoznanych, głównych kierunków, w których można działać i się spełniać, więc są to: realizm, figuracja, abstrakcja i strukturalizm. 2006 indywidualna w galerii „Milano”, 2010 cztery performance w galerii „XXI”, 2012 indywidualna w „Galerii Fibaka”, 2013 zbiorowa w „Saatchi” galerii, 2016 wydałem eksperymentalną powieść pt. „Kula”, której częścią trzecią jest „Kompendium problemów malarskich”.
Miłe sercu powidoki 2 65x65 akryl płótno 2018
Jan Wyżykowski Urodziłem się w 1956 w Warszawie i tu się uczyłem zawodu malarza, najpierw w Liceum Plastycznym, następnie na ASP: dyplom z malarstwa 1981 w pracowni Jana Tarasina. Po studiach podjąłem pracę jako instruktor plastyki oraz teatralny, potem byłem nauczycielem w szkole. W tym czasie zajmowały mnie działania parateatralne, rozpocząłem pisanie dramatów. Oczywiście malowałem, konkretnie przez 6 lat, pracując codziennie, wykonałem 2 studia strukturalistyczne i aż dwa, po czym (na podstawie tych studiów, wg mojej dużej teorii koloru) wykonałem syntetyczne obrazy wklęsłości i wypukłości, które przedstawiłem na 4 ważnych dla mnie wystawach, kończąc w ten sposób, jak mi się wydaję, okres młodzieńczy. 1992 wystawa indywidualna w CSW - Zamek Ujazdowski, 1993 zbiorowa w CSW „Dokumenty II”, 1994 zbiorowa w ramach CSW w Bukareszcie, 1994 indywidualna w galerii „Studio” PKiN. W latach 1995 – 2003, niezadowolony z wyników, ponieważ brakowało mi rysunku, świadomie zrobiłem długą przerwę, zwolniłem tempo, ponadto postanowiłem, nie robić wystaw. W Tym czasie głównie zajmowałem się: teorią kanału koloru w siatkówce oka, teorią malarstwa, pisaniem dramatów, nieco później wróciłem do performance. W 2004 odkryłem też perspektywę zwrotną (wówczas pękła bariera rysunku) , odkryłem też bardzo praktyczny, w porównaniu z dużym, tzw. model barw złamanych, dzięki któremu dowiedziałem się, jak postąpić względem struktury i nie tylko. W wielu przedsięwzięciach pomagał mi matematyk – śp. Cezary Suski. Czyli od 2003 najpierw dużo rysowałem, a następnie malowałem coraz więcej. Pauza i przemyślenia bardzo pomogły i w krótkim czasie powstało kilkanaście cykli, niektóre po kilkadziesiąt obrazów. A przede wszystkim w 2010 jeszcze raz podjąłem młodzieńczy projekt (realizację struktur na podstawie studium z lat osiemdziesiątych) – Nowy Strukturalizm. Rok 2011, w którym zakończyłem pracę nad strukturami, uważam za przełomowy. Stopniowo uświadamiałem sobie ogromnie ważny dla mnie problem, że twórczość to nie jakieś odcinki w czasie i przestrzeni, że nie ma sensu sztuki dzielić na części, jest po prostu jedna wykładnia – to całe życie – Całość. Wybawieniem też jest istnienie czterech rozpoznanych, głównych kierunków, w których można działać i się spełniać, więc są to: realizm, figuracja, abstrakcja i strukturalizm. 2006 indywidualna w galerii „Milano”, 2010 cztery performance w galerii „XXI”, 2012 indywidualna w „Galerii Fibaka”, 2013 zbiorowa w „Saatchi” galerii, 2016 wydałem eksperymentalną powieść pt. „Kula”, której częścią trzecią jest „Kompendium problemów malarskich”.
Miłe sercu powidoki 3 65x65 akryl płótno 2018
Jan Wyżykowski Urodziłem się w 1956 w Warszawie i tu się uczyłem zawodu malarza, najpierw w Liceum Plastycznym, następnie na ASP: dyplom z malarstwa 1981 w pracowni Jana Tarasina. Po studiach podjąłem pracę jako instruktor plastyki oraz teatralny, potem byłem nauczycielem w szkole. W tym czasie zajmowały mnie działania parateatralne, rozpocząłem pisanie dramatów. Oczywiście malowałem, konkretnie przez 6 lat, pracując codziennie, wykonałem 2 studia strukturalistyczne i aż dwa, po czym (na podstawie tych studiów, wg mojej dużej teorii koloru) wykonałem syntetyczne obrazy wklęsłości i wypukłości, które przedstawiłem na 4 ważnych dla mnie wystawach, kończąc w ten sposób, jak mi się wydaję, okres młodzieńczy. 1992 wystawa indywidualna w CSW - Zamek Ujazdowski, 1993 zbiorowa w CSW „Dokumenty II”, 1994 zbiorowa w ramach CSW w Bukareszcie, 1994 indywidualna w galerii „Studio” PKiN. W latach 1995 – 2003, niezadowolony z wyników, ponieważ brakowało mi rysunku, świadomie zrobiłem długą przerwę, zwolniłem tempo, ponadto postanowiłem, nie robić wystaw. W Tym czasie głównie zajmowałem się: teorią kanału koloru w siatkówce oka, teorią malarstwa, pisaniem dramatów, nieco później wróciłem do performance. W 2004 odkryłem też perspektywę zwrotną (wówczas pękła bariera rysunku) , odkryłem też bardzo praktyczny, w porównaniu z dużym, tzw. model barw złamanych, dzięki któremu dowiedziałem się, jak postąpić względem struktury i nie tylko. W wielu przedsięwzięciach pomagał mi matematyk – śp. Cezary Suski. Czyli od 2003 najpierw dużo rysowałem, a następnie malowałem coraz więcej. Pauza i przemyślenia bardzo pomogły i w krótkim czasie powstało kilkanaście cykli, niektóre po kilkadziesiąt obrazów. A przede wszystkim w 2010 jeszcze raz podjąłem młodzieńczy projekt (realizację struktur na podstawie studium z lat osiemdziesiątych) – Nowy Strukturalizm. Rok 2011, w którym zakończyłem pracę nad strukturami, uważam za przełomowy. Stopniowo uświadamiałem sobie ogromnie ważny dla mnie problem, że twórczość to nie jakieś odcinki w czasie i przestrzeni, że nie ma sensu sztuki dzielić na części, jest po prostu jedna wykładnia – to całe życie – Całość. Wybawieniem też jest istnienie czterech rozpoznanych, głównych kierunków, w których można działać i się spełniać, więc są to: realizm, figuracja, abstrakcja i strukturalizm. 2006 indywidualna w galerii „Milano”, 2010 cztery performance w galerii „XXI”, 2012 indywidualna w „Galerii Fibaka”, 2013 zbiorowa w „Saatchi” galerii, 2016 wydałem eksperymentalną powieść pt. „Kula”, której częścią trzecią jest „Kompendium problemów malarskich”.
Miłe sercu powidoki 4 65x65 akryl płótno 2018
Jan Wyżykowski Urodziłem się w 1956 w Warszawie i tu się uczyłem zawodu malarza, najpierw w Liceum Plastycznym, następnie na ASP: dyplom z malarstwa 1981 w pracowni Jana Tarasina. Po studiach podjąłem pracę jako instruktor plastyki oraz teatralny, potem byłem nauczycielem w szkole. W tym czasie zajmowały mnie działania parateatralne, rozpocząłem pisanie dramatów. Oczywiście malowałem, konkretnie przez 6 lat, pracując codziennie, wykonałem 2 studia strukturalistyczne i aż dwa, po czym (na podstawie tych studiów, wg mojej dużej teorii koloru) wykonałem syntetyczne obrazy wklęsłości i wypukłości, które przedstawiłem na 4 ważnych dla mnie wystawach, kończąc w ten sposób, jak mi się wydaję, okres młodzieńczy. 1992 wystawa indywidualna w CSW - Zamek Ujazdowski, 1993 zbiorowa w CSW „Dokumenty II”, 1994 zbiorowa w ramach CSW w Bukareszcie, 1994 indywidualna w galerii „Studio” PKiN. W latach 1995 – 2003, niezadowolony z wyników, ponieważ brakowało mi rysunku, świadomie zrobiłem długą przerwę, zwolniłem tempo, ponadto postanowiłem, nie robić wystaw. W Tym czasie głównie zajmowałem się: teorią kanału koloru w siatkówce oka, teorią malarstwa, pisaniem dramatów, nieco później wróciłem do performance. W 2004 odkryłem też perspektywę zwrotną (wówczas pękła bariera rysunku) , odkryłem też bardzo praktyczny, w porównaniu z dużym, tzw. model barw złamanych, dzięki któremu dowiedziałem się, jak postąpić względem struktury i nie tylko. W wielu przedsięwzięciach pomagał mi matematyk – śp. Cezary Suski. Czyli od 2003 najpierw dużo rysowałem, a następnie malowałem coraz więcej. Pauza i przemyślenia bardzo pomogły i w krótkim czasie powstało kilkanaście cykli, niektóre po kilkadziesiąt obrazów. A przede wszystkim w 2010 jeszcze raz podjąłem młodzieńczy projekt (realizację struktur na podstawie studium z lat osiemdziesiątych) – Nowy Strukturalizm. Rok 2011, w którym zakończyłem pracę nad strukturami, uważam za przełomowy. Stopniowo uświadamiałem sobie ogromnie ważny dla mnie problem, że twórczość to nie jakieś odcinki w czasie i przestrzeni, że nie ma sensu sztuki dzielić na części, jest po prostu jedna wykładnia – to całe życie – Całość. Wybawieniem też jest istnienie czterech rozpoznanych, głównych kierunków, w których można działać i się spełniać, więc są to: realizm, figuracja, abstrakcja i strukturalizm. 2006 indywidualna w galerii „Milano”, 2010 cztery performance w galerii „XXI”, 2012 indywidualna w „Galerii Fibaka”, 2013 zbiorowa w „Saatchi” galerii, 2016 wydałem eksperymentalną powieść pt. „Kula”, której częścią trzecią jest „Kompendium problemów malarskich”.
Miłe sercu powidoki 65x65 akryl płótno 2018
Jan Wyżykowski Urodziłem się w 1956 w Warszawie i tu się uczyłem zawodu malarza, najpierw w Liceum Plastycznym, następnie na ASP: dyplom z malarstwa 1981 w pracowni Jana Tarasina. Po studiach podjąłem pracę jako instruktor plastyki oraz teatralny, potem byłem nauczycielem w szkole. W tym czasie zajmowały mnie działania parateatralne, rozpocząłem pisanie dramatów. Oczywiście malowałem, konkretnie przez 6 lat, pracując codziennie, wykonałem 2 studia strukturalistyczne i aż dwa, po czym (na podstawie tych studiów, wg mojej dużej teorii koloru) wykonałem syntetyczne obrazy wklęsłości i wypukłości, które przedstawiłem na 4 ważnych dla mnie wystawach, kończąc w ten sposób, jak mi się wydaję, okres młodzieńczy. 1992 wystawa indywidualna w CSW - Zamek Ujazdowski, 1993 zbiorowa w CSW „Dokumenty II”, 1994 zbiorowa w ramach CSW w Bukareszcie, 1994 indywidualna w galerii „Studio” PKiN. W latach 1995 – 2003, niezadowolony z wyników, ponieważ brakowało mi rysunku, świadomie zrobiłem długą przerwę, zwolniłem tempo, ponadto postanowiłem, nie robić wystaw. W Tym czasie głównie zajmowałem się: teorią kanału koloru w siatkówce oka, teorią malarstwa, pisaniem dramatów, nieco później wróciłem do performance. W 2004 odkryłem też perspektywę zwrotną (wówczas pękła bariera rysunku) , odkryłem też bardzo praktyczny, w porównaniu z dużym, tzw. model barw złamanych, dzięki któremu dowiedziałem się, jak postąpić względem struktury i nie tylko. W wielu przedsięwzięciach pomagał mi matematyk – śp. Cezary Suski. Czyli od 2003 najpierw dużo rysowałem, a następnie malowałem coraz więcej. Pauza i przemyślenia bardzo pomogły i w krótkim czasie powstało kilkanaście cykli, niektóre po kilkadziesiąt obrazów. A przede wszystkim w 2010 jeszcze raz podjąłem młodzieńczy projekt (realizację struktur na podstawie studium z lat osiemdziesiątych) – Nowy Strukturalizm. Rok 2011, w którym zakończyłem pracę nad strukturami, uważam za przełomowy. Stopniowo uświadamiałem sobie ogromnie ważny dla mnie problem, że twórczość to nie jakieś odcinki w czasie i przestrzeni, że nie ma sensu sztuki dzielić na części, jest po prostu jedna wykładnia – to całe życie – Całość. Wybawieniem też jest istnienie czterech rozpoznanych, głównych kierunków, w których można działać i się spełniać, więc są to: realizm, figuracja, abstrakcja i strukturalizm. 2006 indywidualna w galerii „Milano”, 2010 cztery performance w galerii „XXI”, 2012 indywidualna w „Galerii Fibaka”, 2013 zbiorowa w „Saatchi” galerii, 2016 wydałem eksperymentalną powieść pt. „Kula”, której częścią trzecią jest „Kompendium problemów malarskich”.
Motylem jestem 2 65x65 akryl płótno 2018
Jan Wyżykowski Urodziłem się w 1956 w Warszawie i tu się uczyłem zawodu malarza, najpierw w Liceum Plastycznym, następnie na ASP: dyplom z malarstwa 1981 w pracowni Jana Tarasina. Po studiach podjąłem pracę jako instruktor plastyki oraz teatralny, potem byłem nauczycielem w szkole. W tym czasie zajmowały mnie działania parateatralne, rozpocząłem pisanie dramatów. Oczywiście malowałem, konkretnie przez 6 lat, pracując codziennie, wykonałem 2 studia strukturalistyczne i aż dwa, po czym (na podstawie tych studiów, wg mojej dużej teorii koloru) wykonałem syntetyczne obrazy wklęsłości i wypukłości, które przedstawiłem na 4 ważnych dla mnie wystawach, kończąc w ten sposób, jak mi się wydaję, okres młodzieńczy. 1992 wystawa indywidualna w CSW - Zamek Ujazdowski, 1993 zbiorowa w CSW „Dokumenty II”, 1994 zbiorowa w ramach CSW w Bukareszcie, 1994 indywidualna w galerii „Studio” PKiN. W latach 1995 – 2003, niezadowolony z wyników, ponieważ brakowało mi rysunku, świadomie zrobiłem długą przerwę, zwolniłem tempo, ponadto postanowiłem, nie robić wystaw. W Tym czasie głównie zajmowałem się: teorią kanału koloru w siatkówce oka, teorią malarstwa, pisaniem dramatów, nieco później wróciłem do performance. W 2004 odkryłem też perspektywę zwrotną (wówczas pękła bariera rysunku) , odkryłem też bardzo praktyczny, w porównaniu z dużym, tzw. model barw złamanych, dzięki któremu dowiedziałem się, jak postąpić względem struktury i nie tylko. W wielu przedsięwzięciach pomagał mi matematyk – śp. Cezary Suski. Czyli od 2003 najpierw dużo rysowałem, a następnie malowałem coraz więcej. Pauza i przemyślenia bardzo pomogły i w krótkim czasie powstało kilkanaście cykli, niektóre po kilkadziesiąt obrazów. A przede wszystkim w 2010 jeszcze raz podjąłem młodzieńczy projekt (realizację struktur na podstawie studium z lat osiemdziesiątych) – Nowy Strukturalizm. Rok 2011, w którym zakończyłem pracę nad strukturami, uważam za przełomowy. Stopniowo uświadamiałem sobie ogromnie ważny dla mnie problem, że twórczość to nie jakieś odcinki w czasie i przestrzeni, że nie ma sensu sztuki dzielić na części, jest po prostu jedna wykładnia – to całe życie – Całość. Wybawieniem też jest istnienie czterech rozpoznanych, głównych kierunków, w których można działać i się spełniać, więc są to: realizm, figuracja, abstrakcja i strukturalizm. 2006 indywidualna w galerii „Milano”, 2010 cztery performance w galerii „XXI”, 2012 indywidualna w „Galerii Fibaka”, 2013 zbiorowa w „Saatchi” galerii, 2016 wydałem eksperymentalną powieść pt. „Kula”, której częścią trzecią jest „Kompendium problemów malarskich”.
Motylem jestem 65x65 akryl płótno 2018
Jan Wyżykowski Urodziłem się w 1956 w Warszawie i tu się uczyłem zawodu malarza, najpierw w Liceum Plastycznym, następnie na ASP: dyplom z malarstwa 1981 w pracowni Jana Tarasina. Po studiach podjąłem pracę jako instruktor plastyki oraz teatralny, potem byłem nauczycielem w szkole. W tym czasie zajmowały mnie działania parateatralne, rozpocząłem pisanie dramatów. Oczywiście malowałem, konkretnie przez 6 lat, pracując codziennie, wykonałem 2 studia strukturalistyczne i aż dwa, po czym (na podstawie tych studiów, wg mojej dużej teorii koloru) wykonałem syntetyczne obrazy wklęsłości i wypukłości, które przedstawiłem na 4 ważnych dla mnie wystawach, kończąc w ten sposób, jak mi się wydaję, okres młodzieńczy. 1992 wystawa indywidualna w CSW - Zamek Ujazdowski, 1993 zbiorowa w CSW „Dokumenty II”, 1994 zbiorowa w ramach CSW w Bukareszcie, 1994 indywidualna w galerii „Studio” PKiN. W latach 1995 – 2003, niezadowolony z wyników, ponieważ brakowało mi rysunku, świadomie zrobiłem długą przerwę, zwolniłem tempo, ponadto postanowiłem, nie robić wystaw. W Tym czasie głównie zajmowałem się: teorią kanału koloru w siatkówce oka, teorią malarstwa, pisaniem dramatów, nieco później wróciłem do performance. W 2004 odkryłem też perspektywę zwrotną (wówczas pękła bariera rysunku) , odkryłem też bardzo praktyczny, w porównaniu z dużym, tzw. model barw złamanych, dzięki któremu dowiedziałem się, jak postąpić względem struktury i nie tylko. W wielu przedsięwzięciach pomagał mi matematyk – śp. Cezary Suski. Czyli od 2003 najpierw dużo rysowałem, a następnie malowałem coraz więcej. Pauza i przemyślenia bardzo pomogły i w krótkim czasie powstało kilkanaście cykli, niektóre po kilkadziesiąt obrazów. A przede wszystkim w 2010 jeszcze raz podjąłem młodzieńczy projekt (realizację struktur na podstawie studium z lat osiemdziesiątych) – Nowy Strukturalizm. Rok 2011, w którym zakończyłem pracę nad strukturami, uważam za przełomowy. Stopniowo uświadamiałem sobie ogromnie ważny dla mnie problem, że twórczość to nie jakieś odcinki w czasie i przestrzeni, że nie ma sensu sztuki dzielić na części, jest po prostu jedna wykładnia – to całe życie – Całość. Wybawieniem też jest istnienie czterech rozpoznanych, głównych kierunków, w których można działać i się spełniać, więc są to: realizm, figuracja, abstrakcja i strukturalizm. 2006 indywidualna w galerii „Milano”, 2010 cztery performance w galerii „XXI”, 2012 indywidualna w „Galerii Fibaka”, 2013 zbiorowa w „Saatchi” galerii, 2016 wydałem eksperymentalną powieść pt. „Kula”, której częścią trzecią jest „Kompendium problemów malarskich”.
Zamknij oczy 65x65 akryl płótno 2018
Jan Wyżykowski Urodziłem się w 1956 w Warszawie i tu się uczyłem zawodu malarza, najpierw w Liceum Plastycznym, następnie na ASP: dyplom z malarstwa 1981 w pracowni Jana Tarasina. Po studiach podjąłem pracę jako instruktor plastyki oraz teatralny, potem byłem nauczycielem w szkole. W tym czasie zajmowały mnie działania parateatralne, rozpocząłem pisanie dramatów. Oczywiście malowałem, konkretnie przez 6 lat, pracując codziennie, wykonałem 2 studia strukturalistyczne i aż dwa, po czym (na podstawie tych studiów, wg mojej dużej teorii koloru) wykonałem syntetyczne obrazy wklęsłości i wypukłości, które przedstawiłem na 4 ważnych dla mnie wystawach, kończąc w ten sposób, jak mi się wydaję, okres młodzieńczy. 1992 wystawa indywidualna w CSW - Zamek Ujazdowski, 1993 zbiorowa w CSW „Dokumenty II”, 1994 zbiorowa w ramach CSW w Bukareszcie, 1994 indywidualna w galerii „Studio” PKiN. W latach 1995 – 2003, niezadowolony z wyników, ponieważ brakowało mi rysunku, świadomie zrobiłem długą przerwę, zwolniłem tempo, ponadto postanowiłem, nie robić wystaw. W Tym czasie głównie zajmowałem się: teorią kanału koloru w siatkówce oka, teorią malarstwa, pisaniem dramatów, nieco później wróciłem do performance. W 2004 odkryłem też perspektywę zwrotną (wówczas pękła bariera rysunku) , odkryłem też bardzo praktyczny, w porównaniu z dużym, tzw. model barw złamanych, dzięki któremu dowiedziałem się, jak postąpić względem struktury i nie tylko. W wielu przedsięwzięciach pomagał mi matematyk – śp. Cezary Suski. Czyli od 2003 najpierw dużo rysowałem, a następnie malowałem coraz więcej. Pauza i przemyślenia bardzo pomogły i w krótkim czasie powstało kilkanaście cykli, niektóre po kilkadziesiąt obrazów. A przede wszystkim w 2010 jeszcze raz podjąłem młodzieńczy projekt (realizację struktur na podstawie studium z lat osiemdziesiątych) – Nowy Strukturalizm. Rok 2011, w którym zakończyłem pracę nad strukturami, uważam za przełomowy. Stopniowo uświadamiałem sobie ogromnie ważny dla mnie problem, że twórczość to nie jakieś odcinki w czasie i przestrzeni, że nie ma sensu sztuki dzielić na części, jest po prostu jedna wykładnia – to całe życie – Całość. Wybawieniem też jest istnienie czterech rozpoznanych, głównych kierunków, w których można działać i się spełniać, więc są to: realizm, figuracja, abstrakcja i strukturalizm. 2006 indywidualna w galerii „Milano”, 2010 cztery performance w galerii „XXI”, 2012 indywidualna w „Galerii Fibaka”, 2013 zbiorowa w „Saatchi” galerii, 2016 wydałem eksperymentalną powieść pt. „Kula”, której częścią trzecią jest „Kompendium problemów malarskich”.
Otwórz oczy 65x65 akryl płótno 2018
Jan Wyżykowski Urodziłem się w 1956 w Warszawie i tu się uczyłem zawodu malarza, najpierw w Liceum Plastycznym, następnie na ASP: dyplom z malarstwa 1981 w pracowni Jana Tarasina. Po studiach podjąłem pracę jako instruktor plastyki oraz teatralny, potem byłem nauczycielem w szkole. W tym czasie zajmowały mnie działania parateatralne, rozpocząłem pisanie dramatów. Oczywiście malowałem, konkretnie przez 6 lat, pracując codziennie, wykonałem 2 studia strukturalistyczne i aż dwa, po czym (na podstawie tych studiów, wg mojej dużej teorii koloru) wykonałem syntetyczne obrazy wklęsłości i wypukłości, które przedstawiłem na 4 ważnych dla mnie wystawach, kończąc w ten sposób, jak mi się wydaję, okres młodzieńczy. 1992 wystawa indywidualna w CSW - Zamek Ujazdowski, 1993 zbiorowa w CSW „Dokumenty II”, 1994 zbiorowa w ramach CSW w Bukareszcie, 1994 indywidualna w galerii „Studio” PKiN. W latach 1995 – 2003, niezadowolony z wyników, ponieważ brakowało mi rysunku, świadomie zrobiłem długą przerwę, zwolniłem tempo, ponadto postanowiłem, nie robić wystaw. W Tym czasie głównie zajmowałem się: teorią kanału koloru w siatkówce oka, teorią malarstwa, pisaniem dramatów, nieco później wróciłem do performance. W 2004 odkryłem też perspektywę zwrotną (wówczas pękła bariera rysunku) , odkryłem też bardzo praktyczny, w porównaniu z dużym, tzw. model barw złamanych, dzięki któremu dowiedziałem się, jak postąpić względem struktury i nie tylko. W wielu przedsięwzięciach pomagał mi matematyk – śp. Cezary Suski. Czyli od 2003 najpierw dużo rysowałem, a następnie malowałem coraz więcej. Pauza i przemyślenia bardzo pomogły i w krótkim czasie powstało kilkanaście cykli, niektóre po kilkadziesiąt obrazów. A przede wszystkim w 2010 jeszcze raz podjąłem młodzieńczy projekt (realizację struktur na podstawie studium z lat osiemdziesiątych) – Nowy Strukturalizm. Rok 2011, w którym zakończyłem pracę nad strukturami, uważam za przełomowy. Stopniowo uświadamiałem sobie ogromnie ważny dla mnie problem, że twórczość to nie jakieś odcinki w czasie i przestrzeni, że nie ma sensu sztuki dzielić na części, jest po prostu jedna wykładnia – to całe życie – Całość. Wybawieniem też jest istnienie czterech rozpoznanych, głównych kierunków, w których można działać i się spełniać, więc są to: realizm, figuracja, abstrakcja i strukturalizm. 2006 indywidualna w galerii „Milano”, 2010 cztery performance w galerii „XXI”, 2012 indywidualna w „Galerii Fibaka”, 2013 zbiorowa w „Saatchi” galerii, 2016 wydałem eksperymentalną powieść pt. „Kula”, której częścią trzecią jest „Kompendium problemów malarskich”.
Nowy Strukturalizm 2 100x130 akryl płótno 2017
Jan Wyżykowski Urodziłem się w 1956 w Warszawie i tu się uczyłem zawodu malarza, najpierw w Liceum Plastycznym, następnie na ASP: dyplom z malarstwa 1981 w pracowni Jana Tarasina. Po studiach podjąłem pracę jako instruktor plastyki oraz teatralny, potem byłem nauczycielem w szkole. W tym czasie zajmowały mnie działania parateatralne, rozpocząłem pisanie dramatów. Oczywiście malowałem, konkretnie przez 6 lat, pracując codziennie, wykonałem 2 studia strukturalistyczne i aż dwa, po czym (na podstawie tych studiów, wg mojej dużej teorii koloru) wykonałem syntetyczne obrazy wklęsłości i wypukłości, które przedstawiłem na 4 ważnych dla mnie wystawach, kończąc w ten sposób, jak mi się wydaję, okres młodzieńczy. 1992 wystawa indywidualna w CSW - Zamek Ujazdowski, 1993 zbiorowa w CSW „Dokumenty II”, 1994 zbiorowa w ramach CSW w Bukareszcie, 1994 indywidualna w galerii „Studio” PKiN. W latach 1995 – 2003, niezadowolony z wyników, ponieważ brakowało mi rysunku, świadomie zrobiłem długą przerwę, zwolniłem tempo, ponadto postanowiłem, nie robić wystaw. W Tym czasie głównie zajmowałem się: teorią kanału koloru w siatkówce oka, teorią malarstwa, pisaniem dramatów, nieco później wróciłem do performance. W 2004 odkryłem też perspektywę zwrotną (wówczas pękła bariera rysunku) , odkryłem też bardzo praktyczny, w porównaniu z dużym, tzw. model barw złamanych, dzięki któremu dowiedziałem się, jak postąpić względem struktury i nie tylko. W wielu przedsięwzięciach pomagał mi matematyk – śp. Cezary Suski. Czyli od 2003 najpierw dużo rysowałem, a następnie malowałem coraz więcej. Pauza i przemyślenia bardzo pomogły i w krótkim czasie powstało kilkanaście cykli, niektóre po kilkadziesiąt obrazów. A przede wszystkim w 2010 jeszcze raz podjąłem młodzieńczy projekt (realizację struktur na podstawie studium z lat osiemdziesiątych) – Nowy Strukturalizm. Rok 2011, w którym zakończyłem pracę nad strukturami, uważam za przełomowy. Stopniowo uświadamiałem sobie ogromnie ważny dla mnie problem, że twórczość to nie jakieś odcinki w czasie i przestrzeni, że nie ma sensu sztuki dzielić na części, jest po prostu jedna wykładnia – to całe życie – Całość. Wybawieniem też jest istnienie czterech rozpoznanych, głównych kierunków, w których można działać i się spełniać, więc są to: realizm, figuracja, abstrakcja i strukturalizm. 2006 indywidualna w galerii „Milano”, 2010 cztery performance w galerii „XXI”, 2012 indywidualna w „Galerii Fibaka”, 2013 zbiorowa w „Saatchi” galerii, 2016 wydałem eksperymentalną powieść pt. „Kula”, której częścią trzecią jest „Kompendium problemów malarskich”.
Nowy Strukturalizm 100x130 akryl płótno 2017
Jan Wyżykowski Urodziłem się w 1956 w Warszawie i tu się uczyłem zawodu malarza, najpierw w Liceum Plastycznym, następnie na ASP: dyplom z malarstwa 1981 w pracowni Jana Tarasina. Po studiach podjąłem pracę jako instruktor plastyki oraz teatralny, potem byłem nauczycielem w szkole. W tym czasie zajmowały mnie działania parateatralne, rozpocząłem pisanie dramatów. Oczywiście malowałem, konkretnie przez 6 lat, pracując codziennie, wykonałem 2 studia strukturalistyczne i aż dwa, po czym (na podstawie tych studiów, wg mojej dużej teorii koloru) wykonałem syntetyczne obrazy wklęsłości i wypukłości, które przedstawiłem na 4 ważnych dla mnie wystawach, kończąc w ten sposób, jak mi się wydaję, okres młodzieńczy. 1992 wystawa indywidualna w CSW - Zamek Ujazdowski, 1993 zbiorowa w CSW „Dokumenty II”, 1994 zbiorowa w ramach CSW w Bukareszcie, 1994 indywidualna w galerii „Studio” PKiN. W latach 1995 – 2003, niezadowolony z wyników, ponieważ brakowało mi rysunku, świadomie zrobiłem długą przerwę, zwolniłem tempo, ponadto postanowiłem, nie robić wystaw. W Tym czasie głównie zajmowałem się: teorią kanału koloru w siatkówce oka, teorią malarstwa, pisaniem dramatów, nieco później wróciłem do performance. W 2004 odkryłem też perspektywę zwrotną (wówczas pękła bariera rysunku) , odkryłem też bardzo praktyczny, w porównaniu z dużym, tzw. model barw złamanych, dzięki któremu dowiedziałem się, jak postąpić względem struktury i nie tylko. W wielu przedsięwzięciach pomagał mi matematyk – śp. Cezary Suski. Czyli od 2003 najpierw dużo rysowałem, a następnie malowałem coraz więcej. Pauza i przemyślenia bardzo pomogły i w krótkim czasie powstało kilkanaście cykli, niektóre po kilkadziesiąt obrazów. A przede wszystkim w 2010 jeszcze raz podjąłem młodzieńczy projekt (realizację struktur na podstawie studium z lat osiemdziesiątych) – Nowy Strukturalizm. Rok 2011, w którym zakończyłem pracę nad strukturami, uważam za przełomowy. Stopniowo uświadamiałem sobie ogromnie ważny dla mnie problem, że twórczość to nie jakieś odcinki w czasie i przestrzeni, że nie ma sensu sztuki dzielić na części, jest po prostu jedna wykładnia – to całe życie – Całość. Wybawieniem też jest istnienie czterech rozpoznanych, głównych kierunków, w których można działać i się spełniać, więc są to: realizm, figuracja, abstrakcja i strukturalizm. 2006 indywidualna w galerii „Milano”, 2010 cztery performance w galerii „XXI”, 2012 indywidualna w „Galerii Fibaka”, 2013 zbiorowa w „Saatchi” galerii, 2016 wydałem eksperymentalną powieść pt. „Kula”, której częścią trzecią jest „Kompendium problemów malarskich”.
Nowy Strukturalizm - planety jak słoneczniki 100x130 akryl płótno 2017
Jan Wyżykowski Urodziłem się w 1956 w Warszawie i tu się uczyłem zawodu malarza, najpierw w Liceum Plastycznym, następnie na ASP: dyplom z malarstwa 1981 w pracowni Jana Tarasina. Po studiach podjąłem pracę jako instruktor plastyki oraz teatralny, potem byłem nauczycielem w szkole. W tym czasie zajmowały mnie działania parateatralne, rozpocząłem pisanie dramatów. Oczywiście malowałem, konkretnie przez 6 lat, pracując codziennie, wykonałem 2 studia strukturalistyczne i aż dwa, po czym (na podstawie tych studiów, wg mojej dużej teorii koloru) wykonałem syntetyczne obrazy wklęsłości i wypukłości, które przedstawiłem na 4 ważnych dla mnie wystawach, kończąc w ten sposób, jak mi się wydaję, okres młodzieńczy. 1992 wystawa indywidualna w CSW - Zamek Ujazdowski, 1993 zbiorowa w CSW „Dokumenty II”, 1994 zbiorowa w ramach CSW w Bukareszcie, 1994 indywidualna w galerii „Studio” PKiN. W latach 1995 – 2003, niezadowolony z wyników, ponieważ brakowało mi rysunku, świadomie zrobiłem długą przerwę, zwolniłem tempo, ponadto postanowiłem, nie robić wystaw. W Tym czasie głównie zajmowałem się: teorią kanału koloru w siatkówce oka, teorią malarstwa, pisaniem dramatów, nieco później wróciłem do performance. W 2004 odkryłem też perspektywę zwrotną (wówczas pękła bariera rysunku) , odkryłem też bardzo praktyczny, w porównaniu z dużym, tzw. model barw złamanych, dzięki któremu dowiedziałem się, jak postąpić względem struktury i nie tylko. W wielu przedsięwzięciach pomagał mi matematyk – śp. Cezary Suski. Czyli od 2003 najpierw dużo rysowałem, a następnie malowałem coraz więcej. Pauza i przemyślenia bardzo pomogły i w krótkim czasie powstało kilkanaście cykli, niektóre po kilkadziesiąt obrazów. A przede wszystkim w 2010 jeszcze raz podjąłem młodzieńczy projekt (realizację struktur na podstawie studium z lat osiemdziesiątych) – Nowy Strukturalizm. Rok 2011, w którym zakończyłem pracę nad strukturami, uważam za przełomowy. Stopniowo uświadamiałem sobie ogromnie ważny dla mnie problem, że twórczość to nie jakieś odcinki w czasie i przestrzeni, że nie ma sensu sztuki dzielić na części, jest po prostu jedna wykładnia – to całe życie – Całość. Wybawieniem też jest istnienie czterech rozpoznanych, głównych kierunków, w których można działać i się spełniać, więc są to: realizm, figuracja, abstrakcja i strukturalizm. 2006 indywidualna w galerii „Milano”, 2010 cztery performance w galerii „XXI”, 2012 indywidualna w „Galerii Fibaka”, 2013 zbiorowa w „Saatchi” galerii, 2016 wydałem eksperymentalną powieść pt. „Kula”, której częścią trzecią jest „Kompendium problemów malarskich”.
Nowy Strukturalizm, a linie 100x130 akryl płótno 2017
Jan Wyżykowski Urodziłem się w 1956 w Warszawie i tu się uczyłem zawodu malarza, najpierw w Liceum Plastycznym, następnie na ASP: dyplom z malarstwa 1981 w pracowni Jana Tarasina. Po studiach podjąłem pracę jako instruktor plastyki oraz teatralny, potem byłem nauczycielem w szkole. W tym czasie zajmowały mnie działania parateatralne, rozpocząłem pisanie dramatów. Oczywiście malowałem, konkretnie przez 6 lat, pracując codziennie, wykonałem 2 studia strukturalistyczne i aż dwa, po czym (na podstawie tych studiów, wg mojej dużej teorii koloru) wykonałem syntetyczne obrazy wklęsłości i wypukłości, które przedstawiłem na 4 ważnych dla mnie wystawach, kończąc w ten sposób, jak mi się wydaję, okres młodzieńczy. 1992 wystawa indywidualna w CSW - Zamek Ujazdowski, 1993 zbiorowa w CSW „Dokumenty II”, 1994 zbiorowa w ramach CSW w Bukareszcie, 1994 indywidualna w galerii „Studio” PKiN. W latach 1995 – 2003, niezadowolony z wyników, ponieważ brakowało mi rysunku, świadomie zrobiłem długą przerwę, zwolniłem tempo, ponadto postanowiłem, nie robić wystaw. W Tym czasie głównie zajmowałem się: teorią kanału koloru w siatkówce oka, teorią malarstwa, pisaniem dramatów, nieco później wróciłem do performance. W 2004 odkryłem też perspektywę zwrotną (wówczas pękła bariera rysunku) , odkryłem też bardzo praktyczny, w porównaniu z dużym, tzw. model barw złamanych, dzięki któremu dowiedziałem się, jak postąpić względem struktury i nie tylko. W wielu przedsięwzięciach pomagał mi matematyk – śp. Cezary Suski. Czyli od 2003 najpierw dużo rysowałem, a następnie malowałem coraz więcej. Pauza i przemyślenia bardzo pomogły i w krótkim czasie powstało kilkanaście cykli, niektóre po kilkadziesiąt obrazów. A przede wszystkim w 2010 jeszcze raz podjąłem młodzieńczy projekt (realizację struktur na podstawie studium z lat osiemdziesiątych) – Nowy Strukturalizm. Rok 2011, w którym zakończyłem pracę nad strukturami, uważam za przełomowy. Stopniowo uświadamiałem sobie ogromnie ważny dla mnie problem, że twórczość to nie jakieś odcinki w czasie i przestrzeni, że nie ma sensu sztuki dzielić na części, jest po prostu jedna wykładnia – to całe życie – Całość. Wybawieniem też jest istnienie czterech rozpoznanych, głównych kierunków, w których można działać i się spełniać, więc są to: realizm, figuracja, abstrakcja i strukturalizm. 2006 indywidualna w galerii „Milano”, 2010 cztery performance w galerii „XXI”, 2012 indywidualna w „Galerii Fibaka”, 2013 zbiorowa w „Saatchi” galerii, 2016 wydałem eksperymentalną powieść pt. „Kula”, której częścią trzecią jest „Kompendium problemów malarskich”.
Mirage 15 100x100 akryl tech. wł płótno (wł. pr.)
