Sybaritic Poses 054 150x110 akryl płótno
Jan Astner
Sybaritic Poses 068 150x110 akryl płótno
Jan Astner
Sybaritic Poses 094 150x100 akryl płótno
Jan Astner
Tranquilidad 065 110x75 akryl płótno
Jan Astner Tranquilidad Lekkie, stonowane, pociągające zmysłowo i wrażliwością barw. Świat zmienności i stałości, migocącą głębią wyzwalającą wyobraźnię. Bardzo osobiste, wywołujące własne, jednostkowe, tylko nam znane skojarzenia i przeżycia, otaczają nas w sposób naturalny, otulają, ale są jednocześnie proste, łatwe, łagodne w przyswajaniu. Wnikają w nas. Można się do nich budzić, szukać w nich ukojenia, wyciszenia... Tranquilidad Jana Astnera. Wybierzmy sobie swój własny, niepowtarzalny spokój. Może seledynowe, gazowe, lekkie, unoszące się w przestrzeni wyobraźni przezroczyste szale, może wodorosty, które łagodnie odpływające morze pozostawiło na brzegu? Albo ogród piernikowych przypraw: barwy pachnące cynamonem, gałką muszkatołowa, pomarańczową skórką? Jest tyle możliwości ile par oczu przyjmujących w siebie ten świat harmonii, więc zwróćmy się ku niemu, by wywoływał uśmiech zadowolenia na naszej twarzy...
Tranquilidad 068 110x75 aktyl płótno
Jan Astner Tranquilidad Lekkie, stonowane, pociągające zmysłowo i wrażliwością barw. Świat zmienności i stałości, migocącą głębią wyzwalającą wyobraźnię. Bardzo osobiste, wywołujące własne, jednostkowe, tylko nam znane skojarzenia i przeżycia, otaczają nas w sposób naturalny, otulają, ale są jednocześnie proste, łatwe, łagodne w przyswajaniu. Wnikają w nas. Można się do nich budzić, szukać w nich ukojenia, wyciszenia... Tranquilidad Jana Astnera. Wybierzmy sobie swój własny, niepowtarzalny spokój. Może seledynowe, gazowe, lekkie, unoszące się w przestrzeni wyobraźni przezroczyste szale, może wodorosty, które łagodnie odpływające morze pozostawiło na brzegu? Albo ogród piernikowych przypraw: barwy pachnące cynamonem, gałką muszkatołowa, pomarańczową skórką? Jest tyle możliwości ile par oczu przyjmujących w siebie ten świat harmonii, więc zwróćmy się ku niemu, by wywoływał uśmiech zadowolenia na naszej twarzy...
Tranquilidad 069 110x75 akryl płótno
Jan Astner Tranquilidad Lekkie, stonowane, pociągające zmysłowo i wrażliwością barw. Świat zmienności i stałości, migocącą głębią wyzwalającą wyobraźnię. Bardzo osobiste, wywołujące własne, jednostkowe, tylko nam znane skojarzenia i przeżycia, otaczają nas w sposób naturalny, otulają, ale są jednocześnie proste, łatwe, łagodne w przyswajaniu. Wnikają w nas. Można się do nich budzić, szukać w nich ukojenia, wyciszenia... Tranquilidad Jana Astnera. Wybierzmy sobie swój własny, niepowtarzalny spokój. Może seledynowe, gazowe, lekkie, unoszące się w przestrzeni wyobraźni przezroczyste szale, może wodorosty, które łagodnie odpływające morze pozostawiło na brzegu? Albo ogród piernikowych przypraw: barwy pachnące cynamonem, gałką muszkatołowa, pomarańczową skórką? Jest tyle możliwości ile par oczu przyjmujących w siebie ten świat harmonii, więc zwróćmy się ku niemu, by wywoływał uśmiech zadowolenia na naszej twarzy...
Tranquilidad 071 110x75 akryl płótno
Jan Astner Tranquilidad Lekkie, stonowane, pociągające zmysłowo i wrażliwością barw. Świat zmienności i stałości, migocącą głębią wyzwalającą wyobraźnię. Bardzo osobiste, wywołujące własne, jednostkowe, tylko nam znane skojarzenia i przeżycia, otaczają nas w sposób naturalny, otulają, ale są jednocześnie proste, łatwe, łagodne w przyswajaniu. Wnikają w nas. Można się do nich budzić, szukać w nich ukojenia, wyciszenia... Tranquilidad Jana Astnera. Wybierzmy sobie swój własny, niepowtarzalny spokój. Może seledynowe, gazowe, lekkie, unoszące się w przestrzeni wyobraźni przezroczyste szale, może wodorosty, które łagodnie odpływające morze pozostawiło na brzegu? Albo ogród piernikowych przypraw: barwy pachnące cynamonem, gałką muszkatołowa, pomarańczową skórką? Jest tyle możliwości ile par oczu przyjmujących w siebie ten świat harmonii, więc zwróćmy się ku niemu, by wywoływał uśmiech zadowolenia na naszej twarzy...
Tranquilidad D 011 150x110 akryl płótno
Jan Astner Tranquilidad Lekkie, stonowane, pociągające zmysłowo i wrażliwością barw. Świat zmienności i stałości, migocącą głębią wyzwalającą wyobraźnię. Bardzo osobiste, wywołujące własne, jednostkowe, tylko nam znane skojarzenia i przeżycia, otaczają nas w sposób naturalny, otulają, ale są jednocześnie proste, łatwe, łagodne w przyswajaniu. Wnikają w nas. Można się do nich budzić, szukać w nich ukojenia, wyciszenia... Tranquilidad Jana Astnera. Wybierzmy sobie swój własny, niepowtarzalny spokój. Może seledynowe, gazowe, lekkie, unoszące się w przestrzeni wyobraźni przezroczyste szale, może wodorosty, które łagodnie odpływające morze pozostawiło na brzegu? Albo ogród piernikowych przypraw: barwy pachnące cynamonem, gałką muszkatołowa, pomarańczową skórką? Jest tyle możliwości ile par oczu przyjmujących w siebie ten świat harmonii, więc zwróćmy się ku niemu, by wywoływał uśmiech zadowolenia na naszej twarzy...
Tranquilidad D 012 150x110 akryl płótno
Jan Astner Tranquilidad Lekkie, stonowane, pociągające zmysłowo i wrażliwością barw. Świat zmienności i stałości, migocącą głębią wyzwalającą wyobraźnię. Bardzo osobiste, wywołujące własne, jednostkowe, tylko nam znane skojarzenia i przeżycia, otaczają nas w sposób naturalny, otulają, ale są jednocześnie proste, łatwe, łagodne w przyswajaniu. Wnikają w nas. Można się do nich budzić, szukać w nich ukojenia, wyciszenia... Tranquilidad Jana Astnera. Wybierzmy sobie swój własny, niepowtarzalny spokój. Może seledynowe, gazowe, lekkie, unoszące się w przestrzeni wyobraźni przezroczyste szale, może wodorosty, które łagodnie odpływające morze pozostawiło na brzegu? Albo ogród piernikowych przypraw: barwy pachnące cynamonem, gałką muszkatołowa, pomarańczową skórką? Jest tyle możliwości ile par oczu przyjmujących w siebie ten świat harmonii, więc zwróćmy się ku niemu, by wywoływał uśmiech zadowolenia na naszej twarzy...
Tranquilidad D 013 150x110 akryl płótno
Jan Astner Tranquilidad Lekkie, stonowane, pociągające zmysłowo i wrażliwością barw. Świat zmienności i stałości, migocącą głębią wyzwalającą wyobraźnię. Bardzo osobiste, wywołujące własne, jednostkowe, tylko nam znane skojarzenia i przeżycia, otaczają nas w sposób naturalny, otulają, ale są jednocześnie proste, łatwe, łagodne w przyswajaniu. Wnikają w nas. Można się do nich budzić, szukać w nich ukojenia, wyciszenia... Tranquilidad Jana Astnera. Wybierzmy sobie swój własny, niepowtarzalny spokój. Może seledynowe, gazowe, lekkie, unoszące się w przestrzeni wyobraźni przezroczyste szale, może wodorosty, które łagodnie odpływające morze pozostawiło na brzegu? Albo ogród piernikowych przypraw: barwy pachnące cynamonem, gałką muszkatołowa, pomarańczową skórką? Jest tyle możliwości ile par oczu przyjmujących w siebie ten świat harmonii, więc zwróćmy się ku niemu, by wywoływał uśmiech zadowolenia na naszej twarzy...
Tranqulilidad D 016 150x110 akryl płótno
Jan Astner Tranquilidad Lekkie, stonowane, pociągające zmysłowo i wrażliwością barw. Świat zmienności i stałości, migocącą głębią wyzwalającą wyobraźnię. Bardzo osobiste, wywołujące własne, jednostkowe, tylko nam znane skojarzenia i przeżycia, otaczają nas w sposób naturalny, otulają, ale są jednocześnie proste, łatwe, łagodne w przyswajaniu. Wnikają w nas. Można się do nich budzić, szukać w nich ukojenia, wyciszenia... Tranquilidad Jana Astnera. Wybierzmy sobie swój własny, niepowtarzalny spokój. Może seledynowe, gazowe, lekkie, unoszące się w przestrzeni wyobraźni przezroczyste szale, może wodorosty, które łagodnie odpływające morze pozostawiło na brzegu? Albo ogród piernikowych przypraw: barwy pachnące cynamonem, gałką muszkatołowa, pomarańczową skórką? Jest tyle możliwości ile par oczu przyjmujących w siebie ten świat harmonii, więc zwróćmy się ku niemu, by wywoływał uśmiech zadowolenia na naszej twarzy...
Tranqulidad D 029 150x110 akryl płótno
Jan Astner Tranquilidad Lekkie, stonowane, pociągające zmysłowo i wrażliwością barw. Świat zmienności i stałości, migocącą głębią wyzwalającą wyobraźnię. Bardzo osobiste, wywołujące własne, jednostkowe, tylko nam znane skojarzenia i przeżycia, otaczają nas w sposób naturalny, otulają, ale są jednocześnie proste, łatwe, łagodne w przyswajaniu. Wnikają w nas. Można się do nich budzić, szukać w nich ukojenia, wyciszenia... Tranquilidad Jana Astnera. Wybierzmy sobie swój własny, niepowtarzalny spokój. Może seledynowe, gazowe, lekkie, unoszące się w przestrzeni wyobraźni przezroczyste szale, może wodorosty, które łagodnie odpływające morze pozostawiło na brzegu? Albo ogród piernikowych przypraw: barwy pachnące cynamonem, gałką muszkatołowa, pomarańczową skórką? Jest tyle możliwości ile par oczu przyjmujących w siebie ten świat harmonii, więc zwróćmy się ku niemu, by wywoływał uśmiech zadowolenia na naszej twarzy...
Tranquilidad M 002 75x50 akryl płótno
Jan Astner Tranquilidad Lekkie, stonowane, pociągające zmysłowo i wrażliwością barw. Świat zmienności i stałości, migocącą głębią wyzwalającą wyobraźnię. Bardzo osobiste, wywołujące własne, jednostkowe, tylko nam znane skojarzenia i przeżycia, otaczają nas w sposób naturalny, otulają, ale są jednocześnie proste, łatwe, łagodne w przyswajaniu. Wnikają w nas. Można się do nich budzić, szukać w nich ukojenia, wyciszenia... Tranquilidad Jana Astnera. Wybierzmy sobie swój własny, niepowtarzalny spokój. Może seledynowe, gazowe, lekkie, unoszące się w przestrzeni wyobraźni przezroczyste szale, może wodorosty, które łagodnie odpływające morze pozostawiło na brzegu? Albo ogród piernikowych przypraw: barwy pachnące cynamonem, gałką muszkatołowa, pomarańczową skórką? Jest tyle możliwości ile par oczu przyjmujących w siebie ten świat harmonii, więc zwróćmy się ku niemu, by wywoływał uśmiech zadowolenia na naszej twarzy...
Tranquilidad M 012 75x50 akryl płótno
Jan Astner Tranquilidad Lekkie, stonowane, pociągające zmysłowo i wrażliwością barw. Świat zmienności i stałości, migocącą głębią wyzwalającą wyobraźnię. Bardzo osobiste, wywołujące własne, jednostkowe, tylko nam znane skojarzenia i przeżycia, otaczają nas w sposób naturalny, otulają, ale są jednocześnie proste, łatwe, łagodne w przyswajaniu. Wnikają w nas. Można się do nich budzić, szukać w nich ukojenia, wyciszenia... Tranquilidad Jana Astnera. Wybierzmy sobie swój własny, niepowtarzalny spokój. Może seledynowe, gazowe, lekkie, unoszące się w przestrzeni wyobraźni przezroczyste szale, może wodorosty, które łagodnie odpływające morze pozostawiło na brzegu? Albo ogród piernikowych przypraw: barwy pachnące cynamonem, gałką muszkatołowa, pomarańczową skórką? Jest tyle możliwości ile par oczu przyjmujących w siebie ten świat harmonii, więc zwróćmy się ku niemu, by wywoływał uśmiech zadowolenia na naszej twarzy...
Tranquilidad M 013 75x50 akryl płótno
Jan Astner Tranquilidad Lekkie, stonowane, pociągające zmysłowo i wrażliwością barw. Świat zmienności i stałości, migocącą głębią wyzwalającą wyobraźnię. Bardzo osobiste, wywołujące własne, jednostkowe, tylko nam znane skojarzenia i przeżycia, otaczają nas w sposób naturalny, otulają, ale są jednocześnie proste, łatwe, łagodne w przyswajaniu. Wnikają w nas. Można się do nich budzić, szukać w nich ukojenia, wyciszenia... Tranquilidad Jana Astnera. Wybierzmy sobie swój własny, niepowtarzalny spokój. Może seledynowe, gazowe, lekkie, unoszące się w przestrzeni wyobraźni przezroczyste szale, może wodorosty, które łagodnie odpływające morze pozostawiło na brzegu? Albo ogród piernikowych przypraw: barwy pachnące cynamonem, gałką muszkatołowa, pomarańczową skórką? Jest tyle możliwości ile par oczu przyjmujących w siebie ten świat harmonii, więc zwróćmy się ku niemu, by wywoływał uśmiech zadowolenia na naszej twarzy...
Tranquilidad M 020 75x50 akryl płótno
Jan Astner Tranquilidad Lekkie, stonowane, pociągające zmysłowo i wrażliwością barw. Świat zmienności i stałości, migocącą głębią wyzwalającą wyobraźnię. Bardzo osobiste, wywołujące własne, jednostkowe, tylko nam znane skojarzenia i przeżycia, otaczają nas w sposób naturalny, otulają, ale są jednocześnie proste, łatwe, łagodne w przyswajaniu. Wnikają w nas. Można się do nich budzić, szukać w nich ukojenia, wyciszenia... Tranquilidad Jana Astnera. Wybierzmy sobie swój własny, niepowtarzalny spokój. Może seledynowe, gazowe, lekkie, unoszące się w przestrzeni wyobraźni przezroczyste szale, może wodorosty, które łagodnie odpływające morze pozostawiło na brzegu? Albo ogród piernikowych przypraw: barwy pachnące cynamonem, gałką muszkatołowa, pomarańczową skórką? Jest tyle możliwości ile par oczu przyjmujących w siebie ten świat harmonii, więc zwróćmy się ku niemu, by wywoływał uśmiech zadowolenia na naszej twarzy...
Trnquilidad M 041 75x50 akryl płótno
Jan Astner Tranquilidad Lekkie, stonowane, pociągające zmysłowo i wrażliwością barw. Świat zmienności i stałości, migocącą głębią wyzwalającą wyobraźnię. Bardzo osobiste, wywołujące własne, jednostkowe, tylko nam znane skojarzenia i przeżycia, otaczają nas w sposób naturalny, otulają, ale są jednocześnie proste, łatwe, łagodne w przyswajaniu. Wnikają w nas. Można się do nich budzić, szukać w nich ukojenia, wyciszenia... Tranquilidad Jana Astnera. Wybierzmy sobie swój własny, niepowtarzalny spokój. Może seledynowe, gazowe, lekkie, unoszące się w przestrzeni wyobraźni przezroczyste szale, może wodorosty, które łagodnie odpływające morze pozostawiło na brzegu? Albo ogród piernikowych przypraw: barwy pachnące cynamonem, gałką muszkatołowa, pomarańczową skórką? Jest tyle możliwości ile par oczu przyjmujących w siebie ten świat harmonii, więc zwróćmy się ku niemu, by wywoływał uśmiech zadowolenia na naszej twarzy...
Voluptours Towns - El Puerto de Sta Maria 60x60 akryl płótno
Jan Astner Voluptuous towns – miasta inaczej Zmysłowe, ukazujące dużo więcej niż pozory, skrywające tajemnice, chroniące swoje tabu. Filuterne, kokietliwe, ale i bezwstydne, rozwiązłe, rozpasane...Miasta Jana Astnera. Podglądane, oglądane od podszewki, od wewnątrz, od spodu. Od ukrywanej strony. Bo to my je tworzymy, budujemy, ale w rezultacie to one panują nad nami, ludźmi, niezależnie czy jesteśmy ich mieszkańcami czy tylko gośćmi. Voluptous towns. Pokazują swoje prawdziwe oblicze tylko jeśli się wnikliwie w nie wpatrzymy, wyjdziemy poza konwencjonalne ramy postrzegania i pozwolimy sobie na wchłanianie ich prawdziwej twarzy. Nieokiełznanej, pożądliwej, czasem wręcz wyzywającej, lubieżnej.
Voluptours Towns - Mijas 60x60 akryl płótno
Jan Astner Voluptuous towns – miasta inaczej Zmysłowe, ukazujące dużo więcej niż pozory, skrywające tajemnice, chroniące swoje tabu. Filuterne, kokietliwe, ale i bezwstydne, rozwiązłe, rozpasane...Miasta Jana Astnera. Podglądane, oglądane od podszewki, od wewnątrz, od spodu. Od ukrywanej strony. Bo to my je tworzymy, budujemy, ale w rezultacie to one panują nad nami, ludźmi, niezależnie czy jesteśmy ich mieszkańcami czy tylko gośćmi. Voluptous towns. Pokazują swoje prawdziwe oblicze tylko jeśli się wnikliwie w nie wpatrzymy, wyjdziemy poza konwencjonalne ramy postrzegania i pozwolimy sobie na wchłanianie ich prawdziwej twarzy. Nieokiełznanej, pożądliwej, czasem wręcz wyzywającej, lubieżnej.
Voluptours Towns - Bilbao 60x60 akryl płótno
Jan Astner Voluptuous towns – miasta inaczej Zmysłowe, ukazujące dużo więcej niż pozory, skrywające tajemnice, chroniące swoje tabu. Filuterne, kokietliwe, ale i bezwstydne, rozwiązłe, rozpasane...Miasta Jana Astnera. Podglądane, oglądane od podszewki, od wewnątrz, od spodu. Od ukrywanej strony. Bo to my je tworzymy, budujemy, ale w rezultacie to one panują nad nami, ludźmi, niezależnie czy jesteśmy ich mieszkańcami czy tylko gośćmi. Voluptous towns. Pokazują swoje prawdziwe oblicze tylko jeśli się wnikliwie w nie wpatrzymy, wyjdziemy poza konwencjonalne ramy postrzegania i pozwolimy sobie na wchłanianie ich prawdziwej twarzy. Nieokiełznanej, pożądliwej, czasem wręcz wyzywającej, lubieżnej.
Voluptours Towns - Collioure 60x60 akryl płótno
Jan Astner Voluptuous towns – miasta inaczej Zmysłowe, ukazujące dużo więcej niż pozory, skrywające tajemnice, chroniące swoje tabu. Filuterne, kokietliwe, ale i bezwstydne, rozwiązłe, rozpasane...Miasta Jana Astnera. Podglądane, oglądane od podszewki, od wewnątrz, od spodu. Od ukrywanej strony. Bo to my je tworzymy, budujemy, ale w rezultacie to one panują nad nami, ludźmi, niezależnie czy jesteśmy ich mieszkańcami czy tylko gośćmi. Voluptous towns. Pokazują swoje prawdziwe oblicze tylko jeśli się wnikliwie w nie wpatrzymy, wyjdziemy poza konwencjonalne ramy postrzegania i pozwolimy sobie na wchłanianie ich prawdziwej twarzy. Nieokiełznanej, pożądliwej, czasem wręcz wyzywającej, lubieżnej.
Voluptours Towns - Colmar 60x60 akryl płótno
Jan Astner Voluptuous towns – miasta inaczej Zmysłowe, ukazujące dużo więcej niż pozory, skrywające tajemnice, chroniące swoje tabu. Filuterne, kokietliwe, ale i bezwstydne, rozwiązłe, rozpasane...Miasta Jana Astnera. Podglądane, oglądane od podszewki, od wewnątrz, od spodu. Od ukrywanej strony. Bo to my je tworzymy, budujemy, ale w rezultacie to one panują nad nami, ludźmi, niezależnie czy jesteśmy ich mieszkańcami czy tylko gośćmi. Voluptous towns. Pokazują swoje prawdziwe oblicze tylko jeśli się wnikliwie w nie wpatrzymy, wyjdziemy poza konwencjonalne ramy postrzegania i pozwolimy sobie na wchłanianie ich prawdziwej twarzy. Nieokiełznanej, pożądliwej, czasem wręcz wyzywającej, lubieżnej.
Voluptours Towns - Albi 45x45 akryl płótno
Jan Astner Voluptuous towns – miasta inaczej Zmysłowe, ukazujące dużo więcej niż pozory, skrywające tajemnice, chroniące swoje tabu. Filuterne, kokietliwe, ale i bezwstydne, rozwiązłe, rozpasane...Miasta Jana Astnera. Podglądane, oglądane od podszewki, od wewnątrz, od spodu. Od ukrywanej strony. Bo to my je tworzymy, budujemy, ale w rezultacie to one panują nad nami, ludźmi, niezależnie czy jesteśmy ich mieszkańcami czy tylko gośćmi. Voluptous towns. Pokazują swoje prawdziwe oblicze tylko jeśli się wnikliwie w nie wpatrzymy, wyjdziemy poza konwencjonalne ramy postrzegania i pozwolimy sobie na wchłanianie ich prawdziwej twarzy. Nieokiełznanej, pożądliwej, czasem wręcz wyzywającej, lubieżnej.
Koncertowe 13 120/100 2011 akryl na płótnie
Anna Masiul-Gozdecka Dyplom z malarstwa na warszawskiej ASP, w pracowni profesora Krzysztofa Wachowiaka w roku 2000. Dodatkowe specjalizacje: fotografia (pod kierunkiem prof. Rosława Szaybo), oraz film animowany (pod kierunkiem prof. Daniela Szczechury). Po dyplomie przez kilka lat zajmuje się grafiką komputerową i fotografią. Do malarstwa powraca wystawą w internetowej Galerii SART Pt „Kwiaty” na przełomie roku 2005/2006. Zajmuje się malarstwem realistycznym i abstrakcyjnym, w technikach akwareli, akrylu na płótnie oraz technikach mieszanych. Jej obrazy znajdują się w kolekcjach w Polsce, Wielkiej Brytanii, Kanadzie, Australii oraz na Tajwanie.
Koncertowe 5, 100/70 akryl na płótnie plus kolaż
2010 Anna Masiul-Gozdecka Dyplom z malarstwa na warszawskiej ASP, w pracowni profesora Krzysztofa Wachowiaka w roku 2000. Dodatkowe specjalizacje: fotografia (pod kierunkiem prof. Rosława Szaybo), oraz film animowany (pod kierunkiem prof. Daniela Szczechury). Po dyplomie przez kilka lat zajmuje się grafiką komputerową i fotografią. Do malarstwa powraca wystawą w internetowej Galerii SART Pt „Kwiaty” na przełomie roku 2005/2006. Zajmuje się malarstwem realistycznym i abstrakcyjnym, w technikach akwareli, akrylu na płótnie oraz technikach mieszanych. Jej obrazy znajdują się w kolekcjach w Polsce, Wielkiej Brytanii, Kanadzie, Australii oraz na Tajwanie.
Czerwone kamienie, akryl, płótno, 108x65
Ireneusz Boguszewski ur. w 1962 r. w Lublinie. Absolwent grafiki Instytutu Wychowania Artystycznego UMCS w Lublinie (1981-1986). Dyplom z wyróżnieniem z litografii uzyskał w pracowni prof. Danuty Kołwzan - Nowickiej. Założyciel Stowarzyszenia Twórczego Prowincja. Członek Polskiego Stowarzyszenia Edukacji Plastycznej. Organizator i współorganizator plenerów dla dorosłych i młodzieży uzdolnionej artystycznie. Uprawia rysunek, malarstwo i grafikę komputerową.
Deski A2, akryl, płótno, 80x60
Ireneusz Boguszewski ur. w 1962 r. w Lublinie. Absolwent grafiki Instytutu Wychowania Artystycznego UMCS w Lublinie (1981-1986). Dyplom z wyróżnieniem z litografii uzyskał w pracowni prof. Danuty Kołwzan - Nowickiej. Założyciel Stowarzyszenia Twórczego Prowincja. Członek Polskiego Stowarzyszenia Edukacji Plastycznej. Organizator i współorganizator plenerów dla dorosłych i młodzieży uzdolnionej artystycznie. Uprawia rysunek, malarstwo i grafikę komputerową.
Deski A3, akryl, płótno, 80x60
Ireneusz Boguszewski ur. w 1962 r. w Lublinie. Absolwent grafiki Instytutu Wychowania Artystycznego UMCS w Lublinie (1981-1986). Dyplom z wyróżnieniem z litografii uzyskał w pracowni prof. Danuty Kołwzan - Nowickiej. Założyciel Stowarzyszenia Twórczego Prowincja. Członek Polskiego Stowarzyszenia Edukacji Plastycznej. Organizator i współorganizator plenerów dla dorosłych i młodzieży uzdolnionej artystycznie. Uprawia rysunek, malarstwo i grafikę komputerową.
Deski U4, akryl, płótno, 80x60
Ireneusz Boguszewski ur. w 1962 r. w Lublinie. Absolwent grafiki Instytutu Wychowania Artystycznego UMCS w Lublinie (1981-1986). Dyplom z wyróżnieniem z litografii uzyskał w pracowni prof. Danuty Kołwzan - Nowickiej. Założyciel Stowarzyszenia Twórczego Prowincja. Członek Polskiego Stowarzyszenia Edukacji Plastycznej. Organizator i współorganizator plenerów dla dorosłych i młodzieży uzdolnionej artystycznie. Uprawia rysunek, malarstwo i grafikę komputerową.
„Christiane F.”, akryl na płótnie, 120 x 100
Weronika Raczyńska (ur. 1978) W latach 1997-2002 – studia wyższe na Wydziale Malarstwa w Europejskiej Akademii Sztuk w Warszawie. Studiowała w Pracowni Malarstwa prowadzonej przez prof. Antoniego Fałata i w Pracowni Malarstwa prof. Barbary Szubińskiej, pod której kierunkiem zrealizowała pracę dyplomową z malarstwa; aneks z grafiki artystycznej zrobiła w Pracowni Metalowych Technik Trawionych prof. Ryszarda Osadczego. Dyplom z malarstwa z wyróżnieniem uzyskała w 2002 roku (magister sztuki). W latach 2008-2010 – studia podyplomowe na Wydziale Malarstwa w Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie. Studiowała w Pracowni Malarstwa prof. Andrzeja Bednarczyka, pod którego kierunkiem zrealizowała pracę dyplomową z malarstwa; aneks z rysunku zrobiła w Pracowni Rysunku prof. Marka Szymańskiego. Pracę dyplomową z malarstwa, i aneks z rysunku, obroniła w 2010 roku. 2003 rok – nominacja do nagrody na IV Triennale Autoportretu im. Jacka Malczewskiego. 2005 rok – finalistka konkursu malarskiego Fundacji im.Franciszki Eibisch. Od 2002 roku jest członkinią Związku Polskich Artystów Plastyków (Okręg Warszawski) oraz International Association of Art UNESCO. Miała 10 indywidualnych wystaw malarstwa i brała udział w ponad 50 wystawach zbiorowych malarstwa, a także grafiki i rysunku, w Polsce, a także we Francji, na Słowacji, w Szwajcarii i we Włoszech. Obrazy Weroniki Raczyńskiej znajdują się w kolekcjach prywatnych w Polsce, między innymi w kolekcji byłego prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej Aleksandra Kwaśniewskiego, a także za granicą, miedzy innymi na Filipinach, w Szwajcarii, na Ukrainie, w USA i w Wielkiej Brytanii.
„Kołakow(ski) i Woroszylski z nieletnią”
akryl na płótnie, 150x120 Weronika Raczyńska (ur. 1978) W latach 1997-2002 – studia wyższe na Wydziale Malarstwa w Europejskiej Akademii Sztuk w Warszawie. Studiowała w Pracowni Malarstwa prowadzonej przez prof. Antoniego Fałata i w Pracowni Malarstwa prof. Barbary Szubińskiej, pod której kierunkiem zrealizowała pracę dyplomową z malarstwa; aneks z grafiki artystycznej zrobiła w Pracowni Metalowych Technik Trawionych prof. Ryszarda Osadczego. Dyplom z malarstwa z wyróżnieniem uzyskała w 2002 roku (magister sztuki). W latach 2008-2010 – studia podyplomowe na Wydziale Malarstwa w Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie. Studiowała w Pracowni Malarstwa prof. Andrzeja Bednarczyka, pod którego kierunkiem zrealizowała pracę dyplomową z malarstwa; aneks z rysunku zrobiła w Pracowni Rysunku prof. Marka Szymańskiego. Pracę dyplomową z malarstwa, i aneks z rysunku, obroniła w 2010 roku. 2003 rok – nominacja do nagrody na IV Triennale Autoportretu im. Jacka Malczewskiego. 2005 rok – finalistka konkursu malarskiego Fundacji im.Franciszki Eibisch. Od 2002 roku jest członkinią Związku Polskich Artystów Plastyków (Okręg Warszawski) oraz International Association of Art UNESCO. Miała 10 indywidualnych wystaw malarstwa i brała udział w ponad 50 wystawach zbiorowych malarstwa, a także grafiki i rysunku, w Polsce, a także we Francji, na Słowacji, w Szwajcarii i we Włoszech. Obrazy Weroniki Raczyńskiej znajdują się w kolekcjach prywatnych w Polsce, między innymi w kolekcji byłego prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej Aleksandra Kwaśniewskiego, a także za granicą, miedzy innymi na Filipinach, w Szwajcarii, na Ukrainie, w USA i w Wielkiej Brytanii.
II 100x70 akryl płótno 2015
EMILIA GĄSIENICA-SETLAK/ Ashley Collin ur. 1986 r. w Zakopanem Abiturientka zakopiańskiego Zespołu Szkół Plastycznych im. Antoniego Kenara ze specjalnością „Meblarstwo Artystyczne”, 2005 r. Studiowała w pracowniach prof. Teresy Kotkowskiej-Rzepeckiej i prof. Leszka Misiaka na Wydziale Malarstwa Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie. Dyplom z aneksem graficznym w pracowni drzeworytu prof. Bogdana Migi otrzymała w 2011 roku. Zajmuje się malarstwem oraz grafiką warsztatową. Meritum jej zainteresowań artystycznych są kolor, syntetyczna kompozycja oraz ich relacje z otoczeniem. Zróżnicowana twórczość malarki układa się w cykle tematyczne, z których najbardziej rozpoznawalne to abstrakcjonistyczne „Forma przejściowa” i „Zmierzch”, rozpięty pomiędzy neofowizmem i realizmem „Lux In Tenebris” oraz „Umizgi”, czerpiące z tradycji postimpresjonistów, „barwnych” okresów Picassa, a czasem wręcz z estetyki pop artu. Podzielając pogląd Cycerona, głoszący, że „sztuka wymaga uznania”, wystawia chętnie i dużo, zarówno w Polsce jak i Hiszpanii, Włoszech, Stanach Zjednoczonych, Wielkiej Brytanii, Japonii, Emiratach Arabskich, Bułgarii oraz na Węgrzech. W dorobku ma udział w osiemnastu wystawach indywidualnych oraz w ponad pięćdziesięciu wystawach zbiorowych i targach sztuki. Prace artystki znajdują się w polskich i węgierskich zbiorach muzealnych oraz kolekcjach prywatnych w Europie i Stanach Zjednoczonych. Jej prace ilustrują okładki książek Swetosława Minkowa „Siła nieczysta” (Wyd. „Scriptum”, 2005) i „Nazwy wodne dorzecza Wisły” dr Urszuli Bijak (Instytut Języka Polskiego PAN, 2013) oraz gościły na okładce prestiżowego czasopisma „Women In Art 278 Magazine”, 2014. Ponadto, płótna jej autorstwa wzięły udział w zdjęciach do hiszpańsko-amerykańskiego filmu fabularnego „Embers” w reżyserii Claire Carre, 2015. „SOMA SPACE”Trzon ekspozycji stanowią prace z najnowszego cyklu Emilii Gąsienicy-Setlak „Lux In Tenebris”, nawiązującego tytułem do - zdawać by się mogło - ewangelisty albo sztuki Bertolta Brechta, w zamierzeniu Artystki podejmującego jednak zagadnienia czysto malarskiego charakteru. „Światło w ciemnościach” ukazać ma pozbawioną kulturowych kontekstów, fizyczną naturę ludzkiego bytu. Malarskie medium pozwala Autorce spojrzeć na ciało zupełnie inaczej niż to czynią fotografowie za pomocą obiektywów, filtrów i migawek. Przedstawione na obrazach postacie zastygają w bezruchu, ograniczone jedynie siłą grawitacji. Nie wchodzą w interakcje z otoczeniem, nie zajmują się codziennymi sprawami, czekają... by kładące się swobodnie na skórze światło wydobyło z nich, widzianą subiektywnym okiem Malarki i opowiedzianą pędzlem, historię o kolorach, kształtach, fakturach i rządzących nimi anatomicznych zależnościach. Ponadto, w ramach wystawy „SOMA SPACE” krakowska Artystka zaprezentuje między innymi wybrane prace z cyklów „Umizgi”, „Pustostan” i „Forma przejściowa”.
Kobita z wiadrem 60x80 akryl płótno
Weronika Raczyńska (ur. 1978) W latach 1997-2002 – studia wyższe na Wydziale Malarstwa w Europejskiej Akademii Sztuk w Warszawie. Studiowała w Pracowni Malarstwa prowadzonej przez prof. Antoniego Fałata i w Pracowni Malarstwa prof. Barbary Szubińskiej, pod której kierunkiem zrealizowała pracę dyplomową z malarstwa; aneks z grafiki artystycznej zrobiła w Pracowni Metalowych Technik Trawionych prof. Ryszarda Osadczego. Dyplom z malarstwa z wyróżnieniem uzyskała w 2002 roku (magister sztuki). W latach 2008-2010 – studia podyplomowe na Wydziale Malarstwa w Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie. Studiowała w Pracowni Malarstwa prof. Andrzeja Bednarczyka, pod którego kierunkiem zrealizowała pracę dyplomową z malarstwa; aneks z rysunku zrobiła w Pracowni Rysunku prof. Marka Szymańskiego. Pracę dyplomową z malarstwa, i aneks z rysunku, obroniła w 2010 roku. 2003 rok – nominacja do nagrody na IV Triennale Autoportretu im. Jacka Malczewskiego. 2005 rok – finalistka konkursu malarskiego Fundacji im.Franciszki Eibisch. Od 2002 roku jest członkinią Związku Polskich Artystów Plastyków (Okręg Warszawski) oraz International Association of Art UNESCO. Miała 10 indywidualnych wystaw malarstwa i brała udział w ponad 50 wystawach zbiorowych malarstwa, a także grafiki i rysunku, w Polsce, a także we Francji, na Słowacji, w Szwajcarii i we Włoszech. Obrazy Weroniki Raczyńskiej znajdują się w kolekcjach prywatnych w Polsce, między innymi w kolekcji byłego prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej Aleksandra Kwaśniewskiego, a także za granicą, miedzy innymi na Filipinach, w Szwajcarii, na Ukrainie, w USA i w Wielkiej Brytanii.
Vagabund 3, 50x80 akryl płótno 2013
Albert Oszek urodzony w 1974 roku w Katowicach. Absolwent studiów podyplomowych Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie na Wydziale Malarstwa w pracowni prof. Andrzeja Bednarczyka. Studiował w Instytucie Sztuki Uniwersytetu Śląskiego w Katowicach, uzyskując dyplom w pracowni grafiki prof. Eugeniusza Delekty. W 1996 roku ukończył Wyższą Szkołę Zawodową Projektowania ze specjalizacją grafika w Iserlohn (Niemcy). Artysta prezentuje sztukę zaangażowaną, przedstawiając człowieka zagubionego w świecie komercji i konsumpcji. Inspiracje twórcze nawiązują do masek i figur występujących w sztuce Pacyfiku oraz do ideologii ruchu alterglobalistycznego. Jego twórczość obejmuje malarstwo, grafikę, obiekty.
Voluptours Towns - Kielce 45x45 olej płótno
Jan Astner Voluptuous towns – miasta inaczej Zmysłowe, ukazujące dużo więcej niż pozory, skrywające tajemnice, chroniące swoje tabu. Filuterne, kokietliwe, ale i bezwstydne, rozwiązłe, rozpasane...Miasta Jana Astnera. Podglądane, oglądane od podszewki, od wewnątrz, od spodu. Od ukrywanej strony. Bo to my je tworzymy, budujemy, ale w rezultacie to one panują nad nami, ludźmi, niezależnie czy jesteśmy ich mieszkańcami czy tylko gośćmi. Voluptous towns. Pokazują swoje prawdziwe oblicze tylko jeśli się wnikliwie w nie wpatrzymy, wyjdziemy poza konwencjonalne ramy postrzegania i pozwolimy sobie na wchłanianie ich prawdziwej twarzy. Nieokiełznanej, pożądliwej, czasem wręcz wyzywającej, lubieżnej.
Voluptours Towns - Oslo 45x45 akryl płótno
Jan Astner Voluptuous towns – miasta inaczej Zmysłowe, ukazujące dużo więcej niż pozory, skrywające tajemnice, chroniące swoje tabu. Filuterne, kokietliwe, ale i bezwstydne, rozwiązłe, rozpasane...Miasta Jana Astnera. Podglądane, oglądane od podszewki, od wewnątrz, od spodu. Od ukrywanej strony. Bo to my je tworzymy, budujemy, ale w rezultacie to one panują nad nami, ludźmi, niezależnie czy jesteśmy ich mieszkańcami czy tylko gośćmi. Voluptous towns. Pokazują swoje prawdziwe oblicze tylko jeśli się wnikliwie w nie wpatrzymy, wyjdziemy poza konwencjonalne ramy postrzegania i pozwolimy sobie na wchłanianie ich prawdziwej twarzy. Nieokiełznanej, pożądliwej, czasem wręcz wyzywającej, lubieżnej.
Voluptours Tours - Malmo 45x45 akryl płótno
Jan Astner Voluptuous towns – miasta inaczej Zmysłowe, ukazujące dużo więcej niż pozory, skrywające tajemnice, chroniące swoje tabu. Filuterne, kokietliwe, ale i bezwstydne, rozwiązłe, rozpasane...Miasta Jana Astnera. Podglądane, oglądane od podszewki, od wewnątrz, od spodu. Od ukrywanej strony. Bo to my je tworzymy, budujemy, ale w rezultacie to one panują nad nami, ludźmi, niezależnie czy jesteśmy ich mieszkańcami czy tylko gośćmi. Voluptous towns. Pokazują swoje prawdziwe oblicze tylko jeśli się wnikliwie w nie wpatrzymy, wyjdziemy poza konwencjonalne ramy postrzegania i pozwolimy sobie na wchłanianie ich prawdziwej twarzy. Nieokiełznanej, pożądliwej, czasem wręcz wyzywającej, lubieżnej.
Voluptours Tours - Grenada 45x45 akryl płótno
Jan Astner Voluptuous towns – miasta inaczej Zmysłowe, ukazujące dużo więcej niż pozory, skrywające tajemnice, chroniące swoje tabu. Filuterne, kokietliwe, ale i bezwstydne, rozwiązłe, rozpasane...Miasta Jana Astnera. Podglądane, oglądane od podszewki, od wewnątrz, od spodu. Od ukrywanej strony. Bo to my je tworzymy, budujemy, ale w rezultacie to one panują nad nami, ludźmi, niezależnie czy jesteśmy ich mieszkańcami czy tylko gośćmi. Voluptous towns. Pokazują swoje prawdziwe oblicze tylko jeśli się wnikliwie w nie wpatrzymy, wyjdziemy poza konwencjonalne ramy postrzegania i pozwolimy sobie na wchłanianie ich prawdziwej twarzy. Nieokiełznanej, pożądliwej, czasem wręcz wyzywającej, lubieżnej.
Voluptours Towns - Piza 70x70 akryl płótno
Jan Astner Voluptuous towns – miasta inaczej Zmysłowe, ukazujące dużo więcej niż pozory, skrywające tajemnice, chroniące swoje tabu. Filuterne, kokietliwe, ale i bezwstydne, rozwiązłe, rozpasane...Miasta Jana Astnera. Podglądane, oglądane od podszewki, od wewnątrz, od spodu. Od ukrywanej strony. Bo to my je tworzymy, budujemy, ale w rezultacie to one panują nad nami, ludźmi, niezależnie czy jesteśmy ich mieszkańcami czy tylko gośćmi. Voluptous towns. Pokazują swoje prawdziwe oblicze tylko jeśli się wnikliwie w nie wpatrzymy, wyjdziemy poza konwencjonalne ramy postrzegania i pozwolimy sobie na wchłanianie ich prawdziwej twarzy. Nieokiełznanej, pożądliwej, czasem wręcz wyzywającej, lubieżnej.
Voluptours Towns - Valetta 70x70 akryl płótno
Jan Astner Voluptuous towns – miasta inaczej Zmysłowe, ukazujące dużo więcej niż pozory, skrywające tajemnice, chroniące swoje tabu. Filuterne, kokietliwe, ale i bezwstydne, rozwiązłe, rozpasane...Miasta Jana Astnera. Podglądane, oglądane od podszewki, od wewnątrz, od spodu. Od ukrywanej strony. Bo to my je tworzymy, budujemy, ale w rezultacie to one panują nad nami, ludźmi, niezależnie czy jesteśmy ich mieszkańcami czy tylko gośćmi. Voluptous towns. Pokazują swoje prawdziwe oblicze tylko jeśli się wnikliwie w nie wpatrzymy, wyjdziemy poza konwencjonalne ramy postrzegania i pozwolimy sobie na wchłanianie ich prawdziwej twarzy. Nieokiełznanej, pożądliwej, czasem wręcz wyzywającej, lubieżnej.
Voluptours Towns - Lublana 70x70 akryl płótno
Jan Astner Voluptuous towns – miasta inaczej Zmysłowe, ukazujące dużo więcej niż pozory, skrywające tajemnice, chroniące swoje tabu. Filuterne, kokietliwe, ale i bezwstydne, rozwiązłe, rozpasane...Miasta Jana Astnera. Podglądane, oglądane od podszewki, od wewnątrz, od spodu. Od ukrywanej strony. Bo to my je tworzymy, budujemy, ale w rezultacie to one panują nad nami, ludźmi, niezależnie czy jesteśmy ich mieszkańcami czy tylko gośćmi. Voluptous towns. Pokazują swoje prawdziwe oblicze tylko jeśli się wnikliwie w nie wpatrzymy, wyjdziemy poza konwencjonalne ramy postrzegania i pozwolimy sobie na wchłanianie ich prawdziwej twarzy. Nieokiełznanej, pożądliwej, czasem wręcz wyzywającej, lubieżnej.
Voluptours Towns - Podgorica 70x70 akryl płótno
Jan Astner Voluptuous towns – miasta inaczej Zmysłowe, ukazujące dużo więcej niż pozory, skrywające tajemnice, chroniące swoje tabu. Filuterne, kokietliwe, ale i bezwstydne, rozwiązłe, rozpasane...Miasta Jana Astnera. Podglądane, oglądane od podszewki, od wewnątrz, od spodu. Od ukrywanej strony. Bo to my je tworzymy, budujemy, ale w rezultacie to one panują nad nami, ludźmi, niezależnie czy jesteśmy ich mieszkańcami czy tylko gośćmi. Voluptous towns. Pokazują swoje prawdziwe oblicze tylko jeśli się wnikliwie w nie wpatrzymy, wyjdziemy poza konwencjonalne ramy postrzegania i pozwolimy sobie na wchłanianie ich prawdziwej twarzy. Nieokiełznanej, pożądliwej, czasem wręcz wyzywającej, lubieżnej.
Voluptours Towns - La Spezia 70x70 akryl płótno
Jan Astner Voluptuous towns – miasta inaczej Zmysłowe, ukazujące dużo więcej niż pozory, skrywające tajemnice, chroniące swoje tabu. Filuterne, kokietliwe, ale i bezwstydne, rozwiązłe, rozpasane...Miasta Jana Astnera. Podglądane, oglądane od podszewki, od wewnątrz, od spodu. Od ukrywanej strony. Bo to my je tworzymy, budujemy, ale w rezultacie to one panują nad nami, ludźmi, niezależnie czy jesteśmy ich mieszkańcami czy tylko gośćmi. Voluptous towns. Pokazują swoje prawdziwe oblicze tylko jeśli się wnikliwie w nie wpatrzymy, wyjdziemy poza konwencjonalne ramy postrzegania i pozwolimy sobie na wchłanianie ich prawdziwej twarzy. Nieokiełznanej, pożądliwej, czasem wręcz wyzywającej, lubieżnej.
Amsterdam Rokin 90x120 akryl płótno 2020
Jakub Podlodowski (ur. 1986 r. w Lublinie) Studia licencjackie KSP Kazimierz Dolny w pracowni malarstwa u prof. Jacka Wojciechowskiego, ukończone z wyróżnieniem - 2007 r. Studia magisterskie ASP Kraków – pracownia malarstwa prof. Andrzeja Bednarczyka 2010 r. Zorganizował kilkanaście wystaw indywidualnych i brał udział w kilkudziesięciu zbiorowych. Zdobywca wielu nagród i wyróżnień. Ostatnie to: 2017 - Wyróżnienie honorowe w konkursie fundacji o grand prix im. Franciszki Eibisch, Galeria Katarzyny Napiórkowskiej, Warszawa; 2014 - Wyróżnienie Kwartalnika Artysta i Sztuka za najlepszy obraz o tematyce zwierzęcej na triennale malarstwa "Animalis", Chorzów; 2012 - 1 miejsce w konkursie "Nadsański plener malarski", Chwałowice. Brał udział w realizacjach artystycznych: 2009 Prace konserwatorskie na 18 wiecznych obrazach olejnych z Bazyliki Dominikanów w Lublinie; 2011 Prace konserwatorskie malarstwa ściennego Kolegiaty Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Maryi Panny i św. Michała Archanioła w Łasku; 2012-2014 Prace konserwatorskie i rekonstrukcje malowideł przy polichromii w Płockiej Małachowiance - w 2014 roku prace te zostały nagrodzone tytułem najlepszej rewitalizacji zabytków roku; 2013 Prace Konserwatorskie na malowidłach w Sali Pompejańskiej w Belwederze; 2015 Ulepszanie Fresków w Oranżerii w Łazienkach Królewskich Warszawa na podstawie szkiców Jana Christiana Kamsetzera, wykonanie projektów na kolejne malowidła; 2015 Brał udział w produkcji filmu Loving Vincent studia Breakthru Films w Gdańsku na stanowisku animatora; 2017 Prace konserwatorskie w Pałacu Paców, ambasadzie polskiej - rekonstrukcje i konserwacje malowideł w stylu rokokowym; 2017 Prace konserwatorskie w Willi Aleksandrine w Vence we Francji, w domu w którym mieszkał Witold Gombrowicz. Jego prace znajdują się w wielu zbiorach polskich i zagranicznych. Aktualnie mieszka i jako jeden z kilku malarzy pracuje w Amsterdamie dla studia Submarine nad kontynuacją "malowanego" serialu "Undone", który premierę miał w 2019 roku na platformie Amazon.
Akt 50x65 akryl płótno
Jan Wyżykowski Urodziłem się w 1956 w Warszawie i tu się uczyłem zawodu malarza, najpierw w Liceum Plastycznym, następnie na ASP: dyplom z malarstwa 1981 w pracowni Jana Tarasina. Po studiach podjąłem pracę jako instruktor plastyki oraz teatralny, potem byłem nauczycielem w szkole. W tym czasie zajmowały mnie działania parateatralne, rozpocząłem pisanie dramatów. Oczywiście malowałem, konkretnie przez 6 lat, pracując codziennie, wykonałem 2 studia strukturalistyczne i aż dwa, po czym (na podstawie tych studiów, wg mojej dużej teorii koloru) wykonałem syntetyczne obrazy wklęsłości i wypukłości, które przedstawiłem na 4 ważnych dla mnie wystawach, kończąc w ten sposób, jak mi się wydaję, okres młodzieńczy. 1992 wystawa indywidualna w CSW - Zamek Ujazdowski, 1993 zbiorowa w CSW „Dokumenty II”, 1994 zbiorowa w ramach CSW w Bukareszcie, 1994 indywidualna w galerii „Studio” PKiN. W latach 1995 – 2003, niezadowolony z wyników, ponieważ brakowało mi rysunku, świadomie zrobiłem długą przerwę, zwolniłem tempo, ponadto postanowiłem, nie robić wystaw. W Tym czasie głównie zajmowałem się: teorią kanału koloru w siatkówce oka, teorią malarstwa, pisaniem dramatów, nieco później wróciłem do performance. W 2004 odkryłem też perspektywę zwrotną (wówczas pękła bariera rysunku) , odkryłem też bardzo praktyczny, w porównaniu z dużym, tzw. model barw złamanych, dzięki któremu dowiedziałem się, jak postąpić względem struktury i nie tylko. W wielu przedsięwzięciach pomagał mi matematyk – śp. Cezary Suski. Czyli od 2003 najpierw dużo rysowałem, a następnie malowałem coraz więcej. Pauza i przemyślenia bardzo pomogły i w krótkim czasie powstało kilkanaście cykli, niektóre po kilkadziesiąt obrazów. A przede wszystkim w 2010 jeszcze raz podjąłem młodzieńczy projekt (realizację struktur na podstawie studium z lat osiemdziesiątych) – Nowy Strukturalizm. Rok 2011, w którym zakończyłem pracę nad strukturami, uważam za przełomowy. Stopniowo uświadamiałem sobie ogromnie ważny dla mnie problem, że twórczość to nie jakieś odcinki w czasie i przestrzeni, że nie ma sensu sztuki dzielić na części, jest po prostu jedna wykładnia – to całe życie – Całość. Wybawieniem też jest istnienie czterech rozpoznanych, głównych kierunków, w których można działać i się spełniać, więc są to: realizm, figuracja, abstrakcja i strukturalizm. 2006 indywidualna w galerii „Milano”, 2010 cztery performance w galerii „XXI”, 2012 indywidualna w „Galerii Fibaka”, 2013 zbiorowa w „Saatchi” galerii, 2016 wydałem eksperymentalną powieść pt. „Kula”, której częścią trzecią jest „Kompendium problemów malarskich”.
Akt 50x65 akryl płótno
Jan Wyżykowski Urodziłem się w 1956 w Warszawie i tu się uczyłem zawodu malarza, najpierw w Liceum Plastycznym, następnie na ASP: dyplom z malarstwa 1981 w pracowni Jana Tarasina. Po studiach podjąłem pracę jako instruktor plastyki oraz teatralny, potem byłem nauczycielem w szkole. W tym czasie zajmowały mnie działania parateatralne, rozpocząłem pisanie dramatów. Oczywiście malowałem, konkretnie przez 6 lat, pracując codziennie, wykonałem 2 studia strukturalistyczne i aż dwa, po czym (na podstawie tych studiów, wg mojej dużej teorii koloru) wykonałem syntetyczne obrazy wklęsłości i wypukłości, które przedstawiłem na 4 ważnych dla mnie wystawach, kończąc w ten sposób, jak mi się wydaję, okres młodzieńczy. 1992 wystawa indywidualna w CSW - Zamek Ujazdowski, 1993 zbiorowa w CSW „Dokumenty II”, 1994 zbiorowa w ramach CSW w Bukareszcie, 1994 indywidualna w galerii „Studio” PKiN. W latach 1995 – 2003, niezadowolony z wyników, ponieważ brakowało mi rysunku, świadomie zrobiłem długą przerwę, zwolniłem tempo, ponadto postanowiłem, nie robić wystaw. W Tym czasie głównie zajmowałem się: teorią kanału koloru w siatkówce oka, teorią malarstwa, pisaniem dramatów, nieco później wróciłem do performance. W 2004 odkryłem też perspektywę zwrotną (wówczas pękła bariera rysunku) , odkryłem też bardzo praktyczny, w porównaniu z dużym, tzw. model barw złamanych, dzięki któremu dowiedziałem się, jak postąpić względem struktury i nie tylko. W wielu przedsięwzięciach pomagał mi matematyk – śp. Cezary Suski. Czyli od 2003 najpierw dużo rysowałem, a następnie malowałem coraz więcej. Pauza i przemyślenia bardzo pomogły i w krótkim czasie powstało kilkanaście cykli, niektóre po kilkadziesiąt obrazów. A przede wszystkim w 2010 jeszcze raz podjąłem młodzieńczy projekt (realizację struktur na podstawie studium z lat osiemdziesiątych) – Nowy Strukturalizm. Rok 2011, w którym zakończyłem pracę nad strukturami, uważam za przełomowy. Stopniowo uświadamiałem sobie ogromnie ważny dla mnie problem, że twórczość to nie jakieś odcinki w czasie i przestrzeni, że nie ma sensu sztuki dzielić na części, jest po prostu jedna wykładnia – to całe życie – Całość. Wybawieniem też jest istnienie czterech rozpoznanych, głównych kierunków, w których można działać i się spełniać, więc są to: realizm, figuracja, abstrakcja i strukturalizm. 2006 indywidualna w galerii „Milano”, 2010 cztery performance w galerii „XXI”, 2012 indywidualna w „Galerii Fibaka”, 2013 zbiorowa w „Saatchi” galerii, 2016 wydałem eksperymentalną powieść pt. „Kula”, której częścią trzecią jest „Kompendium problemów malarskich”.
Akt 50x65 akryl płótno
Jan Wyżykowski Urodziłem się w 1956 w Warszawie i tu się uczyłem zawodu malarza, najpierw w Liceum Plastycznym, następnie na ASP: dyplom z malarstwa 1981 w pracowni Jana Tarasina. Po studiach podjąłem pracę jako instruktor plastyki oraz teatralny, potem byłem nauczycielem w szkole. W tym czasie zajmowały mnie działania parateatralne, rozpocząłem pisanie dramatów. Oczywiście malowałem, konkretnie przez 6 lat, pracując codziennie, wykonałem 2 studia strukturalistyczne i aż dwa, po czym (na podstawie tych studiów, wg mojej dużej teorii koloru) wykonałem syntetyczne obrazy wklęsłości i wypukłości, które przedstawiłem na 4 ważnych dla mnie wystawach, kończąc w ten sposób, jak mi się wydaję, okres młodzieńczy. 1992 wystawa indywidualna w CSW - Zamek Ujazdowski, 1993 zbiorowa w CSW „Dokumenty II”, 1994 zbiorowa w ramach CSW w Bukareszcie, 1994 indywidualna w galerii „Studio” PKiN. W latach 1995 – 2003, niezadowolony z wyników, ponieważ brakowało mi rysunku, świadomie zrobiłem długą przerwę, zwolniłem tempo, ponadto postanowiłem, nie robić wystaw. W Tym czasie głównie zajmowałem się: teorią kanału koloru w siatkówce oka, teorią malarstwa, pisaniem dramatów, nieco później wróciłem do performance. W 2004 odkryłem też perspektywę zwrotną (wówczas pękła bariera rysunku) , odkryłem też bardzo praktyczny, w porównaniu z dużym, tzw. model barw złamanych, dzięki któremu dowiedziałem się, jak postąpić względem struktury i nie tylko. W wielu przedsięwzięciach pomagał mi matematyk – śp. Cezary Suski. Czyli od 2003 najpierw dużo rysowałem, a następnie malowałem coraz więcej. Pauza i przemyślenia bardzo pomogły i w krótkim czasie powstało kilkanaście cykli, niektóre po kilkadziesiąt obrazów. A przede wszystkim w 2010 jeszcze raz podjąłem młodzieńczy projekt (realizację struktur na podstawie studium z lat osiemdziesiątych) – Nowy Strukturalizm. Rok 2011, w którym zakończyłem pracę nad strukturami, uważam za przełomowy. Stopniowo uświadamiałem sobie ogromnie ważny dla mnie problem, że twórczość to nie jakieś odcinki w czasie i przestrzeni, że nie ma sensu sztuki dzielić na części, jest po prostu jedna wykładnia – to całe życie – Całość. Wybawieniem też jest istnienie czterech rozpoznanych, głównych kierunków, w których można działać i się spełniać, więc są to: realizm, figuracja, abstrakcja i strukturalizm. 2006 indywidualna w galerii „Milano”, 2010 cztery performance w galerii „XXI”, 2012 indywidualna w „Galerii Fibaka”, 2013 zbiorowa w „Saatchi” galerii, 2016 wydałem eksperymentalną powieść pt. „Kula”, której częścią trzecią jest „Kompendium problemów malarskich”.
Akt 50x65 akryl płótno
Jan Wyżykowski Urodziłem się w 1956 w Warszawie i tu się uczyłem zawodu malarza, najpierw w Liceum Plastycznym, następnie na ASP: dyplom z malarstwa 1981 w pracowni Jana Tarasina. Po studiach podjąłem pracę jako instruktor plastyki oraz teatralny, potem byłem nauczycielem w szkole. W tym czasie zajmowały mnie działania parateatralne, rozpocząłem pisanie dramatów. Oczywiście malowałem, konkretnie przez 6 lat, pracując codziennie, wykonałem 2 studia strukturalistyczne i aż dwa, po czym (na podstawie tych studiów, wg mojej dużej teorii koloru) wykonałem syntetyczne obrazy wklęsłości i wypukłości, które przedstawiłem na 4 ważnych dla mnie wystawach, kończąc w ten sposób, jak mi się wydaję, okres młodzieńczy. 1992 wystawa indywidualna w CSW - Zamek Ujazdowski, 1993 zbiorowa w CSW „Dokumenty II”, 1994 zbiorowa w ramach CSW w Bukareszcie, 1994 indywidualna w galerii „Studio” PKiN. W latach 1995 – 2003, niezadowolony z wyników, ponieważ brakowało mi rysunku, świadomie zrobiłem długą przerwę, zwolniłem tempo, ponadto postanowiłem, nie robić wystaw. W Tym czasie głównie zajmowałem się: teorią kanału koloru w siatkówce oka, teorią malarstwa, pisaniem dramatów, nieco później wróciłem do performance. W 2004 odkryłem też perspektywę zwrotną (wówczas pękła bariera rysunku) , odkryłem też bardzo praktyczny, w porównaniu z dużym, tzw. model barw złamanych, dzięki któremu dowiedziałem się, jak postąpić względem struktury i nie tylko. W wielu przedsięwzięciach pomagał mi matematyk – śp. Cezary Suski. Czyli od 2003 najpierw dużo rysowałem, a następnie malowałem coraz więcej. Pauza i przemyślenia bardzo pomogły i w krótkim czasie powstało kilkanaście cykli, niektóre po kilkadziesiąt obrazów. A przede wszystkim w 2010 jeszcze raz podjąłem młodzieńczy projekt (realizację struktur na podstawie studium z lat osiemdziesiątych) – Nowy Strukturalizm. Rok 2011, w którym zakończyłem pracę nad strukturami, uważam za przełomowy. Stopniowo uświadamiałem sobie ogromnie ważny dla mnie problem, że twórczość to nie jakieś odcinki w czasie i przestrzeni, że nie ma sensu sztuki dzielić na części, jest po prostu jedna wykładnia – to całe życie – Całość. Wybawieniem też jest istnienie czterech rozpoznanych, głównych kierunków, w których można działać i się spełniać, więc są to: realizm, figuracja, abstrakcja i strukturalizm. 2006 indywidualna w galerii „Milano”, 2010 cztery performance w galerii „XXI”, 2012 indywidualna w „Galerii Fibaka”, 2013 zbiorowa w „Saatchi” galerii, 2016 wydałem eksperymentalną powieść pt. „Kula”, której częścią trzecią jest „Kompendium problemów malarskich”.
Akt 50x65 akryl płótno
Jan Wyżykowski Urodziłem się w 1956 w Warszawie i tu się uczyłem zawodu malarza, najpierw w Liceum Plastycznym, następnie na ASP: dyplom z malarstwa 1981 w pracowni Jana Tarasina. Po studiach podjąłem pracę jako instruktor plastyki oraz teatralny, potem byłem nauczycielem w szkole. W tym czasie zajmowały mnie działania parateatralne, rozpocząłem pisanie dramatów. Oczywiście malowałem, konkretnie przez 6 lat, pracując codziennie, wykonałem 2 studia strukturalistyczne i aż dwa, po czym (na podstawie tych studiów, wg mojej dużej teorii koloru) wykonałem syntetyczne obrazy wklęsłości i wypukłości, które przedstawiłem na 4 ważnych dla mnie wystawach, kończąc w ten sposób, jak mi się wydaję, okres młodzieńczy. 1992 wystawa indywidualna w CSW - Zamek Ujazdowski, 1993 zbiorowa w CSW „Dokumenty II”, 1994 zbiorowa w ramach CSW w Bukareszcie, 1994 indywidualna w galerii „Studio” PKiN. W latach 1995 – 2003, niezadowolony z wyników, ponieważ brakowało mi rysunku, świadomie zrobiłem długą przerwę, zwolniłem tempo, ponadto postanowiłem, nie robić wystaw. W Tym czasie głównie zajmowałem się: teorią kanału koloru w siatkówce oka, teorią malarstwa, pisaniem dramatów, nieco później wróciłem do performance. W 2004 odkryłem też perspektywę zwrotną (wówczas pękła bariera rysunku) , odkryłem też bardzo praktyczny, w porównaniu z dużym, tzw. model barw złamanych, dzięki któremu dowiedziałem się, jak postąpić względem struktury i nie tylko. W wielu przedsięwzięciach pomagał mi matematyk – śp. Cezary Suski. Czyli od 2003 najpierw dużo rysowałem, a następnie malowałem coraz więcej. Pauza i przemyślenia bardzo pomogły i w krótkim czasie powstało kilkanaście cykli, niektóre po kilkadziesiąt obrazów. A przede wszystkim w 2010 jeszcze raz podjąłem młodzieńczy projekt (realizację struktur na podstawie studium z lat osiemdziesiątych) – Nowy Strukturalizm. Rok 2011, w którym zakończyłem pracę nad strukturami, uważam za przełomowy. Stopniowo uświadamiałem sobie ogromnie ważny dla mnie problem, że twórczość to nie jakieś odcinki w czasie i przestrzeni, że nie ma sensu sztuki dzielić na części, jest po prostu jedna wykładnia – to całe życie – Całość. Wybawieniem też jest istnienie czterech rozpoznanych, głównych kierunków, w których można działać i się spełniać, więc są to: realizm, figuracja, abstrakcja i strukturalizm. 2006 indywidualna w galerii „Milano”, 2010 cztery performance w galerii „XXI”, 2012 indywidualna w „Galerii Fibaka”, 2013 zbiorowa w „Saatchi” galerii, 2016 wydałem eksperymentalną powieść pt. „Kula”, której częścią trzecią jest „Kompendium problemów malarskich”.
Dwa akty 100x131 akryl 2019
Jan Wyżykowski Urodziłem się w 1956 w Warszawie i tu się uczyłem zawodu malarza, najpierw w Liceum Plastycznym, następnie na ASP: dyplom z malarstwa 1981 w pracowni Jana Tarasina. Po studiach podjąłem pracę jako instruktor plastyki oraz teatralny, potem byłem nauczycielem w szkole. W tym czasie zajmowały mnie działania parateatralne, rozpocząłem pisanie dramatów. Oczywiście malowałem, konkretnie przez 6 lat, pracując codziennie, wykonałem 2 studia strukturalistyczne i aż dwa, po czym (na podstawie tych studiów, wg mojej dużej teorii koloru) wykonałem syntetyczne obrazy wklęsłości i wypukłości, które przedstawiłem na 4 ważnych dla mnie wystawach, kończąc w ten sposób, jak mi się wydaję, okres młodzieńczy. 1992 wystawa indywidualna w CSW - Zamek Ujazdowski, 1993 zbiorowa w CSW „Dokumenty II”, 1994 zbiorowa w ramach CSW w Bukareszcie, 1994 indywidualna w galerii „Studio” PKiN. W latach 1995 – 2003, niezadowolony z wyników, ponieważ brakowało mi rysunku, świadomie zrobiłem długą przerwę, zwolniłem tempo, ponadto postanowiłem, nie robić wystaw. W Tym czasie głównie zajmowałem się: teorią kanału koloru w siatkówce oka, teorią malarstwa, pisaniem dramatów, nieco później wróciłem do performance. W 2004 odkryłem też perspektywę zwrotną (wówczas pękła bariera rysunku) , odkryłem też bardzo praktyczny, w porównaniu z dużym, tzw. model barw złamanych, dzięki któremu dowiedziałem się, jak postąpić względem struktury i nie tylko. W wielu przedsięwzięciach pomagał mi matematyk – śp. Cezary Suski. Czyli od 2003 najpierw dużo rysowałem, a następnie malowałem coraz więcej. Pauza i przemyślenia bardzo pomogły i w krótkim czasie powstało kilkanaście cykli, niektóre po kilkadziesiąt obrazów. A przede wszystkim w 2010 jeszcze raz podjąłem młodzieńczy projekt (realizację struktur na podstawie studium z lat osiemdziesiątych) – Nowy Strukturalizm. Rok 2011, w którym zakończyłem pracę nad strukturami, uważam za przełomowy. Stopniowo uświadamiałem sobie ogromnie ważny dla mnie problem, że twórczość to nie jakieś odcinki w czasie i przestrzeni, że nie ma sensu sztuki dzielić na części, jest po prostu jedna wykładnia – to całe życie – Całość. Wybawieniem też jest istnienie czterech rozpoznanych, głównych kierunków, w których można działać i się spełniać, więc są to: realizm, figuracja, abstrakcja i strukturalizm. 2006 indywidualna w galerii „Milano”, 2010 cztery performance w galerii „XXI”, 2012 indywidualna w „Galerii Fibaka”, 2013 zbiorowa w „Saatchi” galerii, 2016 wydałem eksperymentalną powieść pt. „Kula”, której częścią trzecią jest „Kompendium problemów malarskich”.
Ekran - fale 100x100 olej 2014
Jan Wyżykowski Urodziłem się w 1956 w Warszawie i tu się uczyłem zawodu malarza, najpierw w Liceum Plastycznym, następnie na ASP: dyplom z malarstwa 1981 w pracowni Jana Tarasina. Po studiach podjąłem pracę jako instruktor plastyki oraz teatralny, potem byłem nauczycielem w szkole. W tym czasie zajmowały mnie działania parateatralne, rozpocząłem pisanie dramatów. Oczywiście malowałem, konkretnie przez 6 lat, pracując codziennie, wykonałem 2 studia strukturalistyczne i aż dwa, po czym (na podstawie tych studiów, wg mojej dużej teorii koloru) wykonałem syntetyczne obrazy wklęsłości i wypukłości, które przedstawiłem na 4 ważnych dla mnie wystawach, kończąc w ten sposób, jak mi się wydaję, okres młodzieńczy. 1992 wystawa indywidualna w CSW - Zamek Ujazdowski, 1993 zbiorowa w CSW „Dokumenty II”, 1994 zbiorowa w ramach CSW w Bukareszcie, 1994 indywidualna w galerii „Studio” PKiN. W latach 1995 – 2003, niezadowolony z wyników, ponieważ brakowało mi rysunku, świadomie zrobiłem długą przerwę, zwolniłem tempo, ponadto postanowiłem, nie robić wystaw. W Tym czasie głównie zajmowałem się: teorią kanału koloru w siatkówce oka, teorią malarstwa, pisaniem dramatów, nieco później wróciłem do performance. W 2004 odkryłem też perspektywę zwrotną (wówczas pękła bariera rysunku) , odkryłem też bardzo praktyczny, w porównaniu z dużym, tzw. model barw złamanych, dzięki któremu dowiedziałem się, jak postąpić względem struktury i nie tylko. W wielu przedsięwzięciach pomagał mi matematyk – śp. Cezary Suski. Czyli od 2003 najpierw dużo rysowałem, a następnie malowałem coraz więcej. Pauza i przemyślenia bardzo pomogły i w krótkim czasie powstało kilkanaście cykli, niektóre po kilkadziesiąt obrazów. A przede wszystkim w 2010 jeszcze raz podjąłem młodzieńczy projekt (realizację struktur na podstawie studium z lat osiemdziesiątych) – Nowy Strukturalizm. Rok 2011, w którym zakończyłem pracę nad strukturami, uważam za przełomowy. Stopniowo uświadamiałem sobie ogromnie ważny dla mnie problem, że twórczość to nie jakieś odcinki w czasie i przestrzeni, że nie ma sensu sztuki dzielić na części, jest po prostu jedna wykładnia – to całe życie – Całość. Wybawieniem też jest istnienie czterech rozpoznanych, głównych kierunków, w których można działać i się spełniać, więc są to: realizm, figuracja, abstrakcja i strukturalizm. 2006 indywidualna w galerii „Milano”, 2010 cztery performance w galerii „XXI”, 2012 indywidualna w „Galerii Fibaka”, 2013 zbiorowa w „Saatchi” galerii, 2016 wydałem eksperymentalną powieść pt. „Kula”, której częścią trzecią jest „Kompendium problemów malarskich”.
Jak z bicza strzelił 65x55 akryl płótno 2014-2017
Jan Wyżykowski Urodziłem się w 1956 w Warszawie i tu się uczyłem zawodu malarza, najpierw w Liceum Plastycznym, następnie na ASP: dyplom z malarstwa 1981 w pracowni Jana Tarasina. Po studiach podjąłem pracę jako instruktor plastyki oraz teatralny, potem byłem nauczycielem w szkole. W tym czasie zajmowały mnie działania parateatralne, rozpocząłem pisanie dramatów. Oczywiście malowałem, konkretnie przez 6 lat, pracując codziennie, wykonałem 2 studia strukturalistyczne i aż dwa, po czym (na podstawie tych studiów, wg mojej dużej teorii koloru) wykonałem syntetyczne obrazy wklęsłości i wypukłości, które przedstawiłem na 4 ważnych dla mnie wystawach, kończąc w ten sposób, jak mi się wydaję, okres młodzieńczy. 1992 wystawa indywidualna w CSW - Zamek Ujazdowski, 1993 zbiorowa w CSW „Dokumenty II”, 1994 zbiorowa w ramach CSW w Bukareszcie, 1994 indywidualna w galerii „Studio” PKiN. W latach 1995 – 2003, niezadowolony z wyników, ponieważ brakowało mi rysunku, świadomie zrobiłem długą przerwę, zwolniłem tempo, ponadto postanowiłem, nie robić wystaw. W Tym czasie głównie zajmowałem się: teorią kanału koloru w siatkówce oka, teorią malarstwa, pisaniem dramatów, nieco później wróciłem do performance. W 2004 odkryłem też perspektywę zwrotną (wówczas pękła bariera rysunku) , odkryłem też bardzo praktyczny, w porównaniu z dużym, tzw. model barw złamanych, dzięki któremu dowiedziałem się, jak postąpić względem struktury i nie tylko. W wielu przedsięwzięciach pomagał mi matematyk – śp. Cezary Suski. Czyli od 2003 najpierw dużo rysowałem, a następnie malowałem coraz więcej. Pauza i przemyślenia bardzo pomogły i w krótkim czasie powstało kilkanaście cykli, niektóre po kilkadziesiąt obrazów. A przede wszystkim w 2010 jeszcze raz podjąłem młodzieńczy projekt (realizację struktur na podstawie studium z lat osiemdziesiątych) – Nowy Strukturalizm. Rok 2011, w którym zakończyłem pracę nad strukturami, uważam za przełomowy. Stopniowo uświadamiałem sobie ogromnie ważny dla mnie problem, że twórczość to nie jakieś odcinki w czasie i przestrzeni, że nie ma sensu sztuki dzielić na części, jest po prostu jedna wykładnia – to całe życie – Całość. Wybawieniem też jest istnienie czterech rozpoznanych, głównych kierunków, w których można działać i się spełniać, więc są to: realizm, figuracja, abstrakcja i strukturalizm. 2006 indywidualna w galerii „Milano”, 2010 cztery performance w galerii „XXI”, 2012 indywidualna w „Galerii Fibaka”, 2013 zbiorowa w „Saatchi” galerii, 2016 wydałem eksperymentalną powieść pt. „Kula”, której częścią trzecią jest „Kompendium problemów malarskich”.
Jak z bicza strzelił 65x55 akryl płótno 2014-2017
Jan Wyżykowski Urodziłem się w 1956 w Warszawie i tu się uczyłem zawodu malarza, najpierw w Liceum Plastycznym, następnie na ASP: dyplom z malarstwa 1981 w pracowni Jana Tarasina. Po studiach podjąłem pracę jako instruktor plastyki oraz teatralny, potem byłem nauczycielem w szkole. W tym czasie zajmowały mnie działania parateatralne, rozpocząłem pisanie dramatów. Oczywiście malowałem, konkretnie przez 6 lat, pracując codziennie, wykonałem 2 studia strukturalistyczne i aż dwa, po czym (na podstawie tych studiów, wg mojej dużej teorii koloru) wykonałem syntetyczne obrazy wklęsłości i wypukłości, które przedstawiłem na 4 ważnych dla mnie wystawach, kończąc w ten sposób, jak mi się wydaję, okres młodzieńczy. 1992 wystawa indywidualna w CSW - Zamek Ujazdowski, 1993 zbiorowa w CSW „Dokumenty II”, 1994 zbiorowa w ramach CSW w Bukareszcie, 1994 indywidualna w galerii „Studio” PKiN. W latach 1995 – 2003, niezadowolony z wyników, ponieważ brakowało mi rysunku, świadomie zrobiłem długą przerwę, zwolniłem tempo, ponadto postanowiłem, nie robić wystaw. W Tym czasie głównie zajmowałem się: teorią kanału koloru w siatkówce oka, teorią malarstwa, pisaniem dramatów, nieco później wróciłem do performance. W 2004 odkryłem też perspektywę zwrotną (wówczas pękła bariera rysunku) , odkryłem też bardzo praktyczny, w porównaniu z dużym, tzw. model barw złamanych, dzięki któremu dowiedziałem się, jak postąpić względem struktury i nie tylko. W wielu przedsięwzięciach pomagał mi matematyk – śp. Cezary Suski. Czyli od 2003 najpierw dużo rysowałem, a następnie malowałem coraz więcej. Pauza i przemyślenia bardzo pomogły i w krótkim czasie powstało kilkanaście cykli, niektóre po kilkadziesiąt obrazów. A przede wszystkim w 2010 jeszcze raz podjąłem młodzieńczy projekt (realizację struktur na podstawie studium z lat osiemdziesiątych) – Nowy Strukturalizm. Rok 2011, w którym zakończyłem pracę nad strukturami, uważam za przełomowy. Stopniowo uświadamiałem sobie ogromnie ważny dla mnie problem, że twórczość to nie jakieś odcinki w czasie i przestrzeni, że nie ma sensu sztuki dzielić na części, jest po prostu jedna wykładnia – to całe życie – Całość. Wybawieniem też jest istnienie czterech rozpoznanych, głównych kierunków, w których można działać i się spełniać, więc są to: realizm, figuracja, abstrakcja i strukturalizm. 2006 indywidualna w galerii „Milano”, 2010 cztery performance w galerii „XXI”, 2012 indywidualna w „Galerii Fibaka”, 2013 zbiorowa w „Saatchi” galerii, 2016 wydałem eksperymentalną powieść pt. „Kula”, której częścią trzecią jest „Kompendium problemów malarskich”.
Jak z bicza strzelił 65x55 akryl płótno 2017
Jan Wyżykowski Urodziłem się w 1956 w Warszawie i tu się uczyłem zawodu malarza, najpierw w Liceum Plastycznym, następnie na ASP: dyplom z malarstwa 1981 w pracowni Jana Tarasina. Po studiach podjąłem pracę jako instruktor plastyki oraz teatralny, potem byłem nauczycielem w szkole. W tym czasie zajmowały mnie działania parateatralne, rozpocząłem pisanie dramatów. Oczywiście malowałem, konkretnie przez 6 lat, pracując codziennie, wykonałem 2 studia strukturalistyczne i aż dwa, po czym (na podstawie tych studiów, wg mojej dużej teorii koloru) wykonałem syntetyczne obrazy wklęsłości i wypukłości, które przedstawiłem na 4 ważnych dla mnie wystawach, kończąc w ten sposób, jak mi się wydaję, okres młodzieńczy. 1992 wystawa indywidualna w CSW - Zamek Ujazdowski, 1993 zbiorowa w CSW „Dokumenty II”, 1994 zbiorowa w ramach CSW w Bukareszcie, 1994 indywidualna w galerii „Studio” PKiN. W latach 1995 – 2003, niezadowolony z wyników, ponieważ brakowało mi rysunku, świadomie zrobiłem długą przerwę, zwolniłem tempo, ponadto postanowiłem, nie robić wystaw. W Tym czasie głównie zajmowałem się: teorią kanału koloru w siatkówce oka, teorią malarstwa, pisaniem dramatów, nieco później wróciłem do performance. W 2004 odkryłem też perspektywę zwrotną (wówczas pękła bariera rysunku) , odkryłem też bardzo praktyczny, w porównaniu z dużym, tzw. model barw złamanych, dzięki któremu dowiedziałem się, jak postąpić względem struktury i nie tylko. W wielu przedsięwzięciach pomagał mi matematyk – śp. Cezary Suski. Czyli od 2003 najpierw dużo rysowałem, a następnie malowałem coraz więcej. Pauza i przemyślenia bardzo pomogły i w krótkim czasie powstało kilkanaście cykli, niektóre po kilkadziesiąt obrazów. A przede wszystkim w 2010 jeszcze raz podjąłem młodzieńczy projekt (realizację struktur na podstawie studium z lat osiemdziesiątych) – Nowy Strukturalizm. Rok 2011, w którym zakończyłem pracę nad strukturami, uważam za przełomowy. Stopniowo uświadamiałem sobie ogromnie ważny dla mnie problem, że twórczość to nie jakieś odcinki w czasie i przestrzeni, że nie ma sensu sztuki dzielić na części, jest po prostu jedna wykładnia – to całe życie – Całość. Wybawieniem też jest istnienie czterech rozpoznanych, głównych kierunków, w których można działać i się spełniać, więc są to: realizm, figuracja, abstrakcja i strukturalizm. 2006 indywidualna w galerii „Milano”, 2010 cztery performance w galerii „XXI”, 2012 indywidualna w „Galerii Fibaka”, 2013 zbiorowa w „Saatchi” galerii, 2016 wydałem eksperymentalną powieść pt. „Kula”, której częścią trzecią jest „Kompendium problemów malarskich”.
Jak z bicza strzelił 65x55 akryl płótno 2017
Jan Wyżykowski Urodziłem się w 1956 w Warszawie i tu się uczyłem zawodu malarza, najpierw w Liceum Plastycznym, następnie na ASP: dyplom z malarstwa 1981 w pracowni Jana Tarasina. Po studiach podjąłem pracę jako instruktor plastyki oraz teatralny, potem byłem nauczycielem w szkole. W tym czasie zajmowały mnie działania parateatralne, rozpocząłem pisanie dramatów. Oczywiście malowałem, konkretnie przez 6 lat, pracując codziennie, wykonałem 2 studia strukturalistyczne i aż dwa, po czym (na podstawie tych studiów, wg mojej dużej teorii koloru) wykonałem syntetyczne obrazy wklęsłości i wypukłości, które przedstawiłem na 4 ważnych dla mnie wystawach, kończąc w ten sposób, jak mi się wydaję, okres młodzieńczy. 1992 wystawa indywidualna w CSW - Zamek Ujazdowski, 1993 zbiorowa w CSW „Dokumenty II”, 1994 zbiorowa w ramach CSW w Bukareszcie, 1994 indywidualna w galerii „Studio” PKiN. W latach 1995 – 2003, niezadowolony z wyników, ponieważ brakowało mi rysunku, świadomie zrobiłem długą przerwę, zwolniłem tempo, ponadto postanowiłem, nie robić wystaw. W Tym czasie głównie zajmowałem się: teorią kanału koloru w siatkówce oka, teorią malarstwa, pisaniem dramatów, nieco później wróciłem do performance. W 2004 odkryłem też perspektywę zwrotną (wówczas pękła bariera rysunku) , odkryłem też bardzo praktyczny, w porównaniu z dużym, tzw. model barw złamanych, dzięki któremu dowiedziałem się, jak postąpić względem struktury i nie tylko. W wielu przedsięwzięciach pomagał mi matematyk – śp. Cezary Suski. Czyli od 2003 najpierw dużo rysowałem, a następnie malowałem coraz więcej. Pauza i przemyślenia bardzo pomogły i w krótkim czasie powstało kilkanaście cykli, niektóre po kilkadziesiąt obrazów. A przede wszystkim w 2010 jeszcze raz podjąłem młodzieńczy projekt (realizację struktur na podstawie studium z lat osiemdziesiątych) – Nowy Strukturalizm. Rok 2011, w którym zakończyłem pracę nad strukturami, uważam za przełomowy. Stopniowo uświadamiałem sobie ogromnie ważny dla mnie problem, że twórczość to nie jakieś odcinki w czasie i przestrzeni, że nie ma sensu sztuki dzielić na części, jest po prostu jedna wykładnia – to całe życie – Całość. Wybawieniem też jest istnienie czterech rozpoznanych, głównych kierunków, w których można działać i się spełniać, więc są to: realizm, figuracja, abstrakcja i strukturalizm. 2006 indywidualna w galerii „Milano”, 2010 cztery performance w galerii „XXI”, 2012 indywidualna w „Galerii Fibaka”, 2013 zbiorowa w „Saatchi” galerii, 2016 wydałem eksperymentalną powieść pt. „Kula”, której częścią trzecią jest „Kompendium problemów malarskich”.
Koło barw złamanych 80x80 akryl płótno 2019
Jan Wyżykowski Urodziłem się w 1956 w Warszawie i tu się uczyłem zawodu malarza, najpierw w Liceum Plastycznym, następnie na ASP: dyplom z malarstwa 1981 w pracowni Jana Tarasina. Po studiach podjąłem pracę jako instruktor plastyki oraz teatralny, potem byłem nauczycielem w szkole. W tym czasie zajmowały mnie działania parateatralne, rozpocząłem pisanie dramatów. Oczywiście malowałem, konkretnie przez 6 lat, pracując codziennie, wykonałem 2 studia strukturalistyczne i aż dwa, po czym (na podstawie tych studiów, wg mojej dużej teorii koloru) wykonałem syntetyczne obrazy wklęsłości i wypukłości, które przedstawiłem na 4 ważnych dla mnie wystawach, kończąc w ten sposób, jak mi się wydaję, okres młodzieńczy. 1992 wystawa indywidualna w CSW - Zamek Ujazdowski, 1993 zbiorowa w CSW „Dokumenty II”, 1994 zbiorowa w ramach CSW w Bukareszcie, 1994 indywidualna w galerii „Studio” PKiN. W latach 1995 – 2003, niezadowolony z wyników, ponieważ brakowało mi rysunku, świadomie zrobiłem długą przerwę, zwolniłem tempo, ponadto postanowiłem, nie robić wystaw. W Tym czasie głównie zajmowałem się: teorią kanału koloru w siatkówce oka, teorią malarstwa, pisaniem dramatów, nieco później wróciłem do performance. W 2004 odkryłem też perspektywę zwrotną (wówczas pękła bariera rysunku) , odkryłem też bardzo praktyczny, w porównaniu z dużym, tzw. model barw złamanych, dzięki któremu dowiedziałem się, jak postąpić względem struktury i nie tylko. W wielu przedsięwzięciach pomagał mi matematyk – śp. Cezary Suski. Czyli od 2003 najpierw dużo rysowałem, a następnie malowałem coraz więcej. Pauza i przemyślenia bardzo pomogły i w krótkim czasie powstało kilkanaście cykli, niektóre po kilkadziesiąt obrazów. A przede wszystkim w 2010 jeszcze raz podjąłem młodzieńczy projekt (realizację struktur na podstawie studium z lat osiemdziesiątych) – Nowy Strukturalizm. Rok 2011, w którym zakończyłem pracę nad strukturami, uważam za przełomowy. Stopniowo uświadamiałem sobie ogromnie ważny dla mnie problem, że twórczość to nie jakieś odcinki w czasie i przestrzeni, że nie ma sensu sztuki dzielić na części, jest po prostu jedna wykładnia – to całe życie – Całość. Wybawieniem też jest istnienie czterech rozpoznanych, głównych kierunków, w których można działać i się spełniać, więc są to: realizm, figuracja, abstrakcja i strukturalizm. 2006 indywidualna w galerii „Milano”, 2010 cztery performance w galerii „XXI”, 2012 indywidualna w „Galerii Fibaka”, 2013 zbiorowa w „Saatchi” galerii, 2016 wydałem eksperymentalną powieść pt. „Kula”, której częścią trzecią jest „Kompendium problemów malarskich”.
Koło barw złamanych 84x84 akryl płótno 2019
Jan Wyżykowski Urodziłem się w 1956 w Warszawie i tu się uczyłem zawodu malarza, najpierw w Liceum Plastycznym, następnie na ASP: dyplom z malarstwa 1981 w pracowni Jana Tarasina. Po studiach podjąłem pracę jako instruktor plastyki oraz teatralny, potem byłem nauczycielem w szkole. W tym czasie zajmowały mnie działania parateatralne, rozpocząłem pisanie dramatów. Oczywiście malowałem, konkretnie przez 6 lat, pracując codziennie, wykonałem 2 studia strukturalistyczne i aż dwa, po czym (na podstawie tych studiów, wg mojej dużej teorii koloru) wykonałem syntetyczne obrazy wklęsłości i wypukłości, które przedstawiłem na 4 ważnych dla mnie wystawach, kończąc w ten sposób, jak mi się wydaję, okres młodzieńczy. 1992 wystawa indywidualna w CSW - Zamek Ujazdowski, 1993 zbiorowa w CSW „Dokumenty II”, 1994 zbiorowa w ramach CSW w Bukareszcie, 1994 indywidualna w galerii „Studio” PKiN. W latach 1995 – 2003, niezadowolony z wyników, ponieważ brakowało mi rysunku, świadomie zrobiłem długą przerwę, zwolniłem tempo, ponadto postanowiłem, nie robić wystaw. W Tym czasie głównie zajmowałem się: teorią kanału koloru w siatkówce oka, teorią malarstwa, pisaniem dramatów, nieco później wróciłem do performance. W 2004 odkryłem też perspektywę zwrotną (wówczas pękła bariera rysunku) , odkryłem też bardzo praktyczny, w porównaniu z dużym, tzw. model barw złamanych, dzięki któremu dowiedziałem się, jak postąpić względem struktury i nie tylko. W wielu przedsięwzięciach pomagał mi matematyk – śp. Cezary Suski. Czyli od 2003 najpierw dużo rysowałem, a następnie malowałem coraz więcej. Pauza i przemyślenia bardzo pomogły i w krótkim czasie powstało kilkanaście cykli, niektóre po kilkadziesiąt obrazów. A przede wszystkim w 2010 jeszcze raz podjąłem młodzieńczy projekt (realizację struktur na podstawie studium z lat osiemdziesiątych) – Nowy Strukturalizm. Rok 2011, w którym zakończyłem pracę nad strukturami, uważam za przełomowy. Stopniowo uświadamiałem sobie ogromnie ważny dla mnie problem, że twórczość to nie jakieś odcinki w czasie i przestrzeni, że nie ma sensu sztuki dzielić na części, jest po prostu jedna wykładnia – to całe życie – Całość. Wybawieniem też jest istnienie czterech rozpoznanych, głównych kierunków, w których można działać i się spełniać, więc są to: realizm, figuracja, abstrakcja i strukturalizm. 2006 indywidualna w galerii „Milano”, 2010 cztery performance w galerii „XXI”, 2012 indywidualna w „Galerii Fibaka”, 2013 zbiorowa w „Saatchi” galerii, 2016 wydałem eksperymentalną powieść pt. „Kula”, której częścią trzecią jest „Kompendium problemów malarskich”.
Koło barw złamanych 80x80 akryl płótno 2019
Jan Wyżykowski Urodziłem się w 1956 w Warszawie i tu się uczyłem zawodu malarza, najpierw w Liceum Plastycznym, następnie na ASP: dyplom z malarstwa 1981 w pracowni Jana Tarasina. Po studiach podjąłem pracę jako instruktor plastyki oraz teatralny, potem byłem nauczycielem w szkole. W tym czasie zajmowały mnie działania parateatralne, rozpocząłem pisanie dramatów. Oczywiście malowałem, konkretnie przez 6 lat, pracując codziennie, wykonałem 2 studia strukturalistyczne i aż dwa, po czym (na podstawie tych studiów, wg mojej dużej teorii koloru) wykonałem syntetyczne obrazy wklęsłości i wypukłości, które przedstawiłem na 4 ważnych dla mnie wystawach, kończąc w ten sposób, jak mi się wydaję, okres młodzieńczy. 1992 wystawa indywidualna w CSW - Zamek Ujazdowski, 1993 zbiorowa w CSW „Dokumenty II”, 1994 zbiorowa w ramach CSW w Bukareszcie, 1994 indywidualna w galerii „Studio” PKiN. W latach 1995 – 2003, niezadowolony z wyników, ponieważ brakowało mi rysunku, świadomie zrobiłem długą przerwę, zwolniłem tempo, ponadto postanowiłem, nie robić wystaw. W Tym czasie głównie zajmowałem się: teorią kanału koloru w siatkówce oka, teorią malarstwa, pisaniem dramatów, nieco później wróciłem do performance. W 2004 odkryłem też perspektywę zwrotną (wówczas pękła bariera rysunku) , odkryłem też bardzo praktyczny, w porównaniu z dużym, tzw. model barw złamanych, dzięki któremu dowiedziałem się, jak postąpić względem struktury i nie tylko. W wielu przedsięwzięciach pomagał mi matematyk – śp. Cezary Suski. Czyli od 2003 najpierw dużo rysowałem, a następnie malowałem coraz więcej. Pauza i przemyślenia bardzo pomogły i w krótkim czasie powstało kilkanaście cykli, niektóre po kilkadziesiąt obrazów. A przede wszystkim w 2010 jeszcze raz podjąłem młodzieńczy projekt (realizację struktur na podstawie studium z lat osiemdziesiątych) – Nowy Strukturalizm. Rok 2011, w którym zakończyłem pracę nad strukturami, uważam za przełomowy. Stopniowo uświadamiałem sobie ogromnie ważny dla mnie problem, że twórczość to nie jakieś odcinki w czasie i przestrzeni, że nie ma sensu sztuki dzielić na części, jest po prostu jedna wykładnia – to całe życie – Całość. Wybawieniem też jest istnienie czterech rozpoznanych, głównych kierunków, w których można działać i się spełniać, więc są to: realizm, figuracja, abstrakcja i strukturalizm. 2006 indywidualna w galerii „Milano”, 2010 cztery performance w galerii „XXI”, 2012 indywidualna w „Galerii Fibaka”, 2013 zbiorowa w „Saatchi” galerii, 2016 wydałem eksperymentalną powieść pt. „Kula”, której częścią trzecią jest „Kompendium problemów malarskich”.
Noc 90x90 olej płótno 2018
Jan Wyżykowski Urodziłem się w 1956 w Warszawie i tu się uczyłem zawodu malarza, najpierw w Liceum Plastycznym, następnie na ASP: dyplom z malarstwa 1981 w pracowni Jana Tarasina. Po studiach podjąłem pracę jako instruktor plastyki oraz teatralny, potem byłem nauczycielem w szkole. W tym czasie zajmowały mnie działania parateatralne, rozpocząłem pisanie dramatów. Oczywiście malowałem, konkretnie przez 6 lat, pracując codziennie, wykonałem 2 studia strukturalistyczne i aż dwa, po czym (na podstawie tych studiów, wg mojej dużej teorii koloru) wykonałem syntetyczne obrazy wklęsłości i wypukłości, które przedstawiłem na 4 ważnych dla mnie wystawach, kończąc w ten sposób, jak mi się wydaję, okres młodzieńczy. 1992 wystawa indywidualna w CSW - Zamek Ujazdowski, 1993 zbiorowa w CSW „Dokumenty II”, 1994 zbiorowa w ramach CSW w Bukareszcie, 1994 indywidualna w galerii „Studio” PKiN. W latach 1995 – 2003, niezadowolony z wyników, ponieważ brakowało mi rysunku, świadomie zrobiłem długą przerwę, zwolniłem tempo, ponadto postanowiłem, nie robić wystaw. W Tym czasie głównie zajmowałem się: teorią kanału koloru w siatkówce oka, teorią malarstwa, pisaniem dramatów, nieco później wróciłem do performance. W 2004 odkryłem też perspektywę zwrotną (wówczas pękła bariera rysunku) , odkryłem też bardzo praktyczny, w porównaniu z dużym, tzw. model barw złamanych, dzięki któremu dowiedziałem się, jak postąpić względem struktury i nie tylko. W wielu przedsięwzięciach pomagał mi matematyk – śp. Cezary Suski. Czyli od 2003 najpierw dużo rysowałem, a następnie malowałem coraz więcej. Pauza i przemyślenia bardzo pomogły i w krótkim czasie powstało kilkanaście cykli, niektóre po kilkadziesiąt obrazów. A przede wszystkim w 2010 jeszcze raz podjąłem młodzieńczy projekt (realizację struktur na podstawie studium z lat osiemdziesiątych) – Nowy Strukturalizm. Rok 2011, w którym zakończyłem pracę nad strukturami, uważam za przełomowy. Stopniowo uświadamiałem sobie ogromnie ważny dla mnie problem, że twórczość to nie jakieś odcinki w czasie i przestrzeni, że nie ma sensu sztuki dzielić na części, jest po prostu jedna wykładnia – to całe życie – Całość. Wybawieniem też jest istnienie czterech rozpoznanych, głównych kierunków, w których można działać i się spełniać, więc są to: realizm, figuracja, abstrakcja i strukturalizm. 2006 indywidualna w galerii „Milano”, 2010 cztery performance w galerii „XXI”, 2012 indywidualna w „Galerii Fibaka”, 2013 zbiorowa w „Saatchi” galerii, 2016 wydałem eksperymentalną powieść pt. „Kula”, której częścią trzecią jest „Kompendium problemów malarskich”.
Noc Trzech Króli 90x90 olej płótno 2018
Jan Wyżykowski Urodziłem się w 1956 w Warszawie i tu się uczyłem zawodu malarza, najpierw w Liceum Plastycznym, następnie na ASP: dyplom z malarstwa 1981 w pracowni Jana Tarasina. Po studiach podjąłem pracę jako instruktor plastyki oraz teatralny, potem byłem nauczycielem w szkole. W tym czasie zajmowały mnie działania parateatralne, rozpocząłem pisanie dramatów. Oczywiście malowałem, konkretnie przez 6 lat, pracując codziennie, wykonałem 2 studia strukturalistyczne i aż dwa, po czym (na podstawie tych studiów, wg mojej dużej teorii koloru) wykonałem syntetyczne obrazy wklęsłości i wypukłości, które przedstawiłem na 4 ważnych dla mnie wystawach, kończąc w ten sposób, jak mi się wydaję, okres młodzieńczy. 1992 wystawa indywidualna w CSW - Zamek Ujazdowski, 1993 zbiorowa w CSW „Dokumenty II”, 1994 zbiorowa w ramach CSW w Bukareszcie, 1994 indywidualna w galerii „Studio” PKiN. W latach 1995 – 2003, niezadowolony z wyników, ponieważ brakowało mi rysunku, świadomie zrobiłem długą przerwę, zwolniłem tempo, ponadto postanowiłem, nie robić wystaw. W Tym czasie głównie zajmowałem się: teorią kanału koloru w siatkówce oka, teorią malarstwa, pisaniem dramatów, nieco później wróciłem do performance. W 2004 odkryłem też perspektywę zwrotną (wówczas pękła bariera rysunku) , odkryłem też bardzo praktyczny, w porównaniu z dużym, tzw. model barw złamanych, dzięki któremu dowiedziałem się, jak postąpić względem struktury i nie tylko. W wielu przedsięwzięciach pomagał mi matematyk – śp. Cezary Suski. Czyli od 2003 najpierw dużo rysowałem, a następnie malowałem coraz więcej. Pauza i przemyślenia bardzo pomogły i w krótkim czasie powstało kilkanaście cykli, niektóre po kilkadziesiąt obrazów. A przede wszystkim w 2010 jeszcze raz podjąłem młodzieńczy projekt (realizację struktur na podstawie studium z lat osiemdziesiątych) – Nowy Strukturalizm. Rok 2011, w którym zakończyłem pracę nad strukturami, uważam za przełomowy. Stopniowo uświadamiałem sobie ogromnie ważny dla mnie problem, że twórczość to nie jakieś odcinki w czasie i przestrzeni, że nie ma sensu sztuki dzielić na części, jest po prostu jedna wykładnia – to całe życie – Całość. Wybawieniem też jest istnienie czterech rozpoznanych, głównych kierunków, w których można działać i się spełniać, więc są to: realizm, figuracja, abstrakcja i strukturalizm. 2006 indywidualna w galerii „Milano”, 2010 cztery performance w galerii „XXI”, 2012 indywidualna w „Galerii Fibaka”, 2013 zbiorowa w „Saatchi” galerii, 2016 wydałem eksperymentalną powieść pt. „Kula”, której częścią trzecią jest „Kompendium problemów malarskich”.
Nowy Strukturalizm 50x66 akryl płótno 2019
Jan Wyżykowski Urodziłem się w 1956 w Warszawie i tu się uczyłem zawodu malarza, najpierw w Liceum Plastycznym, następnie na ASP: dyplom z malarstwa 1981 w pracowni Jana Tarasina. Po studiach podjąłem pracę jako instruktor plastyki oraz teatralny, potem byłem nauczycielem w szkole. W tym czasie zajmowały mnie działania parateatralne, rozpocząłem pisanie dramatów. Oczywiście malowałem, konkretnie przez 6 lat, pracując codziennie, wykonałem 2 studia strukturalistyczne i aż dwa, po czym (na podstawie tych studiów, wg mojej dużej teorii koloru) wykonałem syntetyczne obrazy wklęsłości i wypukłości, które przedstawiłem na 4 ważnych dla mnie wystawach, kończąc w ten sposób, jak mi się wydaję, okres młodzieńczy. 1992 wystawa indywidualna w CSW - Zamek Ujazdowski, 1993 zbiorowa w CSW „Dokumenty II”, 1994 zbiorowa w ramach CSW w Bukareszcie, 1994 indywidualna w galerii „Studio” PKiN. W latach 1995 – 2003, niezadowolony z wyników, ponieważ brakowało mi rysunku, świadomie zrobiłem długą przerwę, zwolniłem tempo, ponadto postanowiłem, nie robić wystaw. W Tym czasie głównie zajmowałem się: teorią kanału koloru w siatkówce oka, teorią malarstwa, pisaniem dramatów, nieco później wróciłem do performance. W 2004 odkryłem też perspektywę zwrotną (wówczas pękła bariera rysunku) , odkryłem też bardzo praktyczny, w porównaniu z dużym, tzw. model barw złamanych, dzięki któremu dowiedziałem się, jak postąpić względem struktury i nie tylko. W wielu przedsięwzięciach pomagał mi matematyk – śp. Cezary Suski. Czyli od 2003 najpierw dużo rysowałem, a następnie malowałem coraz więcej. Pauza i przemyślenia bardzo pomogły i w krótkim czasie powstało kilkanaście cykli, niektóre po kilkadziesiąt obrazów. A przede wszystkim w 2010 jeszcze raz podjąłem młodzieńczy projekt (realizację struktur na podstawie studium z lat osiemdziesiątych) – Nowy Strukturalizm. Rok 2011, w którym zakończyłem pracę nad strukturami, uważam za przełomowy. Stopniowo uświadamiałem sobie ogromnie ważny dla mnie problem, że twórczość to nie jakieś odcinki w czasie i przestrzeni, że nie ma sensu sztuki dzielić na części, jest po prostu jedna wykładnia – to całe życie – Całość. Wybawieniem też jest istnienie czterech rozpoznanych, głównych kierunków, w których można działać i się spełniać, więc są to: realizm, figuracja, abstrakcja i strukturalizm. 2006 indywidualna w galerii „Milano”, 2010 cztery performance w galerii „XXI”, 2012 indywidualna w „Galerii Fibaka”, 2013 zbiorowa w „Saatchi” galerii, 2016 wydałem eksperymentalną powieść pt. „Kula”, której częścią trzecią jest „Kompendium problemów malarskich”.
Nowy Strukturalizm 50x66 akryl płótno 2020
Jan Wyżykowski Urodziłem się w 1956 w Warszawie i tu się uczyłem zawodu malarza, najpierw w Liceum Plastycznym, następnie na ASP: dyplom z malarstwa 1981 w pracowni Jana Tarasina. Po studiach podjąłem pracę jako instruktor plastyki oraz teatralny, potem byłem nauczycielem w szkole. W tym czasie zajmowały mnie działania parateatralne, rozpocząłem pisanie dramatów. Oczywiście malowałem, konkretnie przez 6 lat, pracując codziennie, wykonałem 2 studia strukturalistyczne i aż dwa, po czym (na podstawie tych studiów, wg mojej dużej teorii koloru) wykonałem syntetyczne obrazy wklęsłości i wypukłości, które przedstawiłem na 4 ważnych dla mnie wystawach, kończąc w ten sposób, jak mi się wydaję, okres młodzieńczy. 1992 wystawa indywidualna w CSW - Zamek Ujazdowski, 1993 zbiorowa w CSW „Dokumenty II”, 1994 zbiorowa w ramach CSW w Bukareszcie, 1994 indywidualna w galerii „Studio” PKiN. W latach 1995 – 2003, niezadowolony z wyników, ponieważ brakowało mi rysunku, świadomie zrobiłem długą przerwę, zwolniłem tempo, ponadto postanowiłem, nie robić wystaw. W Tym czasie głównie zajmowałem się: teorią kanału koloru w siatkówce oka, teorią malarstwa, pisaniem dramatów, nieco później wróciłem do performance. W 2004 odkryłem też perspektywę zwrotną (wówczas pękła bariera rysunku) , odkryłem też bardzo praktyczny, w porównaniu z dużym, tzw. model barw złamanych, dzięki któremu dowiedziałem się, jak postąpić względem struktury i nie tylko. W wielu przedsięwzięciach pomagał mi matematyk – śp. Cezary Suski. Czyli od 2003 najpierw dużo rysowałem, a następnie malowałem coraz więcej. Pauza i przemyślenia bardzo pomogły i w krótkim czasie powstało kilkanaście cykli, niektóre po kilkadziesiąt obrazów. A przede wszystkim w 2010 jeszcze raz podjąłem młodzieńczy projekt (realizację struktur na podstawie studium z lat osiemdziesiątych) – Nowy Strukturalizm. Rok 2011, w którym zakończyłem pracę nad strukturami, uważam za przełomowy. Stopniowo uświadamiałem sobie ogromnie ważny dla mnie problem, że twórczość to nie jakieś odcinki w czasie i przestrzeni, że nie ma sensu sztuki dzielić na części, jest po prostu jedna wykładnia – to całe życie – Całość. Wybawieniem też jest istnienie czterech rozpoznanych, głównych kierunków, w których można działać i się spełniać, więc są to: realizm, figuracja, abstrakcja i strukturalizm. 2006 indywidualna w galerii „Milano”, 2010 cztery performance w galerii „XXI”, 2012 indywidualna w „Galerii Fibaka”, 2013 zbiorowa w „Saatchi” galerii, 2016 wydałem eksperymentalną powieść pt. „Kula”, której częścią trzecią jest „Kompendium problemów malarskich”.
Nowy Strukturalizm 100x130 akryl płótno 2018
Jan Wyżykowski Urodziłem się w 1956 w Warszawie i tu się uczyłem zawodu malarza, najpierw w Liceum Plastycznym, następnie na ASP: dyplom z malarstwa 1981 w pracowni Jana Tarasina. Po studiach podjąłem pracę jako instruktor plastyki oraz teatralny, potem byłem nauczycielem w szkole. W tym czasie zajmowały mnie działania parateatralne, rozpocząłem pisanie dramatów. Oczywiście malowałem, konkretnie przez 6 lat, pracując codziennie, wykonałem 2 studia strukturalistyczne i aż dwa, po czym (na podstawie tych studiów, wg mojej dużej teorii koloru) wykonałem syntetyczne obrazy wklęsłości i wypukłości, które przedstawiłem na 4 ważnych dla mnie wystawach, kończąc w ten sposób, jak mi się wydaję, okres młodzieńczy. 1992 wystawa indywidualna w CSW - Zamek Ujazdowski, 1993 zbiorowa w CSW „Dokumenty II”, 1994 zbiorowa w ramach CSW w Bukareszcie, 1994 indywidualna w galerii „Studio” PKiN. W latach 1995 – 2003, niezadowolony z wyników, ponieważ brakowało mi rysunku, świadomie zrobiłem długą przerwę, zwolniłem tempo, ponadto postanowiłem, nie robić wystaw. W Tym czasie głównie zajmowałem się: teorią kanału koloru w siatkówce oka, teorią malarstwa, pisaniem dramatów, nieco później wróciłem do performance. W 2004 odkryłem też perspektywę zwrotną (wówczas pękła bariera rysunku) , odkryłem też bardzo praktyczny, w porównaniu z dużym, tzw. model barw złamanych, dzięki któremu dowiedziałem się, jak postąpić względem struktury i nie tylko. W wielu przedsięwzięciach pomagał mi matematyk – śp. Cezary Suski. Czyli od 2003 najpierw dużo rysowałem, a następnie malowałem coraz więcej. Pauza i przemyślenia bardzo pomogły i w krótkim czasie powstało kilkanaście cykli, niektóre po kilkadziesiąt obrazów. A przede wszystkim w 2010 jeszcze raz podjąłem młodzieńczy projekt (realizację struktur na podstawie studium z lat osiemdziesiątych) – Nowy Strukturalizm. Rok 2011, w którym zakończyłem pracę nad strukturami, uważam za przełomowy. Stopniowo uświadamiałem sobie ogromnie ważny dla mnie problem, że twórczość to nie jakieś odcinki w czasie i przestrzeni, że nie ma sensu sztuki dzielić na części, jest po prostu jedna wykładnia – to całe życie – Całość. Wybawieniem też jest istnienie czterech rozpoznanych, głównych kierunków, w których można działać i się spełniać, więc są to: realizm, figuracja, abstrakcja i strukturalizm. 2006 indywidualna w galerii „Milano”, 2010 cztery performance w galerii „XXI”, 2012 indywidualna w „Galerii Fibaka”, 2013 zbiorowa w „Saatchi” galerii, 2016 wydałem eksperymentalną powieść pt. „Kula”, której częścią trzecią jest „Kompendium problemów malarskich”.
Nowy Strukturalizm 100x130 akryl płótno 2018
Jan Wyżykowski Urodziłem się w 1956 w Warszawie i tu się uczyłem zawodu malarza, najpierw w Liceum Plastycznym, następnie na ASP: dyplom z malarstwa 1981 w pracowni Jana Tarasina. Po studiach podjąłem pracę jako instruktor plastyki oraz teatralny, potem byłem nauczycielem w szkole. W tym czasie zajmowały mnie działania parateatralne, rozpocząłem pisanie dramatów. Oczywiście malowałem, konkretnie przez 6 lat, pracując codziennie, wykonałem 2 studia strukturalistyczne i aż dwa, po czym (na podstawie tych studiów, wg mojej dużej teorii koloru) wykonałem syntetyczne obrazy wklęsłości i wypukłości, które przedstawiłem na 4 ważnych dla mnie wystawach, kończąc w ten sposób, jak mi się wydaję, okres młodzieńczy. 1992 wystawa indywidualna w CSW - Zamek Ujazdowski, 1993 zbiorowa w CSW „Dokumenty II”, 1994 zbiorowa w ramach CSW w Bukareszcie, 1994 indywidualna w galerii „Studio” PKiN. W latach 1995 – 2003, niezadowolony z wyników, ponieważ brakowało mi rysunku, świadomie zrobiłem długą przerwę, zwolniłem tempo, ponadto postanowiłem, nie robić wystaw. W Tym czasie głównie zajmowałem się: teorią kanału koloru w siatkówce oka, teorią malarstwa, pisaniem dramatów, nieco później wróciłem do performance. W 2004 odkryłem też perspektywę zwrotną (wówczas pękła bariera rysunku) , odkryłem też bardzo praktyczny, w porównaniu z dużym, tzw. model barw złamanych, dzięki któremu dowiedziałem się, jak postąpić względem struktury i nie tylko. W wielu przedsięwzięciach pomagał mi matematyk – śp. Cezary Suski. Czyli od 2003 najpierw dużo rysowałem, a następnie malowałem coraz więcej. Pauza i przemyślenia bardzo pomogły i w krótkim czasie powstało kilkanaście cykli, niektóre po kilkadziesiąt obrazów. A przede wszystkim w 2010 jeszcze raz podjąłem młodzieńczy projekt (realizację struktur na podstawie studium z lat osiemdziesiątych) – Nowy Strukturalizm. Rok 2011, w którym zakończyłem pracę nad strukturami, uważam za przełomowy. Stopniowo uświadamiałem sobie ogromnie ważny dla mnie problem, że twórczość to nie jakieś odcinki w czasie i przestrzeni, że nie ma sensu sztuki dzielić na części, jest po prostu jedna wykładnia – to całe życie – Całość. Wybawieniem też jest istnienie czterech rozpoznanych, głównych kierunków, w których można działać i się spełniać, więc są to: realizm, figuracja, abstrakcja i strukturalizm. 2006 indywidualna w galerii „Milano”, 2010 cztery performance w galerii „XXI”, 2012 indywidualna w „Galerii Fibaka”, 2013 zbiorowa w „Saatchi” galerii, 2016 wydałem eksperymentalną powieść pt. „Kula”, której częścią trzecią jest „Kompendium problemów malarskich”.
Tryptyk I. Kobieta rozwieszająca pranie 30x20 akryl płótno
Weronika Raczyńska (ur. 1978) W latach 1997-2002 – studia wyższe na Wydziale Malarstwa w Europejskiej Akademii Sztuk w Warszawie. Studiowała w Pracowni Malarstwa prowadzonej przez prof. Antoniego Fałata i w Pracowni Malarstwa prof. Barbary Szubińskiej, pod której kierunkiem zrealizowała pracę dyplomową z malarstwa; aneks z grafiki artystycznej zrobiła w Pracowni Metalowych Technik Trawionych prof. Ryszarda Osadczego. Dyplom z malarstwa z wyróżnieniem uzyskała w 2002 roku (magister sztuki). W latach 2008-2010 – studia podyplomowe na Wydziale Malarstwa w Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie. Studiowała w Pracowni Malarstwa prof. Andrzeja Bednarczyka, pod którego kierunkiem zrealizowała pracę dyplomową z malarstwa; aneks z rysunku zrobiła w Pracowni Rysunku prof. Marka Szymańskiego. Pracę dyplomową z malarstwa, i aneks z rysunku, obroniła w 2010 roku. 2003 rok – nominacja do nagrody na IV Triennale Autoportretu im. Jacka Malczewskiego. 2005 rok – finalistka konkursu malarskiego Fundacji im.Franciszki Eibisch. Od 2002 roku jest członkinią Związku Polskich Artystów Plastyków (Okręg Warszawski) oraz International Association of Art UNESCO. Miała 10 indywidualnych wystaw malarstwa i brała udział w ponad 50 wystawach zbiorowych malarstwa, a także grafiki i rysunku, w Polsce, a także we Francji, na Słowacji, w Szwajcarii i we Włoszech. Obrazy Weroniki Raczyńskiej znajdują się w kolekcjach prywatnych w Polsce, między innymi w kolekcji byłego prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej Aleksandra Kwaśniewskiego, a także za granicą, miedzy innymi na Filipinach, w Szwajcarii, na Ukrainie, w USA i w Wielkiej Brytanii.
Tryptyk II. Sierp księżyca 30x20 akryl płótno
Weronika Raczyńska (ur. 1978) W latach 1997-2002 – studia wyższe na Wydziale Malarstwa w Europejskiej Akademii Sztuk w Warszawie. Studiowała w Pracowni Malarstwa prowadzonej przez prof. Antoniego Fałata i w Pracowni Malarstwa prof. Barbary Szubińskiej, pod której kierunkiem zrealizowała pracę dyplomową z malarstwa; aneks z grafiki artystycznej zrobiła w Pracowni Metalowych Technik Trawionych prof. Ryszarda Osadczego. Dyplom z malarstwa z wyróżnieniem uzyskała w 2002 roku (magister sztuki). W latach 2008-2010 – studia podyplomowe na Wydziale Malarstwa w Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie. Studiowała w Pracowni Malarstwa prof. Andrzeja Bednarczyka, pod którego kierunkiem zrealizowała pracę dyplomową z malarstwa; aneks z rysunku zrobiła w Pracowni Rysunku prof. Marka Szymańskiego. Pracę dyplomową z malarstwa, i aneks z rysunku, obroniła w 2010 roku. 2003 rok – nominacja do nagrody na IV Triennale Autoportretu im. Jacka Malczewskiego. 2005 rok – finalistka konkursu malarskiego Fundacji im.Franciszki Eibisch. Od 2002 roku jest członkinią Związku Polskich Artystów Plastyków (Okręg Warszawski) oraz International Association of Art UNESCO. Miała 10 indywidualnych wystaw malarstwa i brała udział w ponad 50 wystawach zbiorowych malarstwa, a także grafiki i rysunku, w Polsce, a także we Francji, na Słowacji, w Szwajcarii i we Włoszech. Obrazy Weroniki Raczyńskiej znajdują się w kolekcjach prywatnych w Polsce, między innymi w kolekcji byłego prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej Aleksandra Kwaśniewskiego, a także za granicą, miedzy innymi na Filipinach, w Szwajcarii, na Ukrainie, w USA i w Wielkiej Brytanii.
Tryptyk II. Nocą 30x20 akryl płótno
Weronika Raczyńska (ur. 1978) W latach 1997-2002 – studia wyższe na Wydziale Malarstwa w Europejskiej Akademii Sztuk w Warszawie. Studiowała w Pracowni Malarstwa prowadzonej przez prof. Antoniego Fałata i w Pracowni Malarstwa prof. Barbary Szubińskiej, pod której kierunkiem zrealizowała pracę dyplomową z malarstwa; aneks z grafiki artystycznej zrobiła w Pracowni Metalowych Technik Trawionych prof. Ryszarda Osadczego. Dyplom z malarstwa z wyróżnieniem uzyskała w 2002 roku (magister sztuki). W latach 2008-2010 – studia podyplomowe na Wydziale Malarstwa w Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie. Studiowała w Pracowni Malarstwa prof. Andrzeja Bednarczyka, pod którego kierunkiem zrealizowała pracę dyplomową z malarstwa; aneks z rysunku zrobiła w Pracowni Rysunku prof. Marka Szymańskiego. Pracę dyplomową z malarstwa, i aneks z rysunku, obroniła w 2010 roku. 2003 rok – nominacja do nagrody na IV Triennale Autoportretu im. Jacka Malczewskiego. 2005 rok – finalistka konkursu malarskiego Fundacji im.Franciszki Eibisch. Od 2002 roku jest członkinią Związku Polskich Artystów Plastyków (Okręg Warszawski) oraz International Association of Art UNESCO. Miała 10 indywidualnych wystaw malarstwa i brała udział w ponad 50 wystawach zbiorowych malarstwa, a także grafiki i rysunku, w Polsce, a także we Francji, na Słowacji, w Szwajcarii i we Włoszech. Obrazy Weroniki Raczyńskiej znajdują się w kolekcjach prywatnych w Polsce, między innymi w kolekcji byłego prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej Aleksandra Kwaśniewskiego, a także za granicą, miedzy innymi na Filipinach, w Szwajcarii, na Ukrainie, w USA i w Wielkiej Brytanii.
Majakowskij w Kijowie 90x110 akryl płótno
Weronika Raczyńska (ur. 1978) W latach 1997-2002 – studia wyższe na Wydziale Malarstwa w Europejskiej Akademii Sztuk w Warszawie. Studiowała w Pracowni Malarstwa prowadzonej przez prof. Antoniego Fałata i w Pracowni Malarstwa prof. Barbary Szubińskiej, pod której kierunkiem zrealizowała pracę dyplomową z malarstwa; aneks z grafiki artystycznej zrobiła w Pracowni Metalowych Technik Trawionych prof. Ryszarda Osadczego. Dyplom z malarstwa z wyróżnieniem uzyskała w 2002 roku (magister sztuki). W latach 2008-2010 – studia podyplomowe na Wydziale Malarstwa w Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie. Studiowała w Pracowni Malarstwa prof. Andrzeja Bednarczyka, pod którego kierunkiem zrealizowała pracę dyplomową z malarstwa; aneks z rysunku zrobiła w Pracowni Rysunku prof. Marka Szymańskiego. Pracę dyplomową z malarstwa, i aneks z rysunku, obroniła w 2010 roku. 2003 rok – nominacja do nagrody na IV Triennale Autoportretu im. Jacka Malczewskiego. 2005 rok – finalistka konkursu malarskiego Fundacji im.Franciszki Eibisch. Od 2002 roku jest członkinią Związku Polskich Artystów Plastyków (Okręg Warszawski) oraz International Association of Art UNESCO. Miała 10 indywidualnych wystaw malarstwa i brała udział w ponad 50 wystawach zbiorowych malarstwa, a także grafiki i rysunku, w Polsce, a także we Francji, na Słowacji, w Szwajcarii i we Włoszech. Obrazy Weroniki Raczyńskiej znajdują się w kolekcjach prywatnych w Polsce, między innymi w kolekcji byłego prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej Aleksandra Kwaśniewskiego, a także za granicą, miedzy innymi na Filipinach, w Szwajcarii, na Ukrainie, w USA i w Wielkiej Brytanii.
Na dworcu 90x120 akryl płótno
Weronika Raczyńska (ur. 1978) W latach 1997-2002 – studia wyższe na Wydziale Malarstwa w Europejskiej Akademii Sztuk w Warszawie. Studiowała w Pracowni Malarstwa prowadzonej przez prof. Antoniego Fałata i w Pracowni Malarstwa prof. Barbary Szubińskiej, pod której kierunkiem zrealizowała pracę dyplomową z malarstwa; aneks z grafiki artystycznej zrobiła w Pracowni Metalowych Technik Trawionych prof. Ryszarda Osadczego. Dyplom z malarstwa z wyróżnieniem uzyskała w 2002 roku (magister sztuki). W latach 2008-2010 – studia podyplomowe na Wydziale Malarstwa w Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie. Studiowała w Pracowni Malarstwa prof. Andrzeja Bednarczyka, pod którego kierunkiem zrealizowała pracę dyplomową z malarstwa; aneks z rysunku zrobiła w Pracowni Rysunku prof. Marka Szymańskiego. Pracę dyplomową z malarstwa, i aneks z rysunku, obroniła w 2010 roku. 2003 rok – nominacja do nagrody na IV Triennale Autoportretu im. Jacka Malczewskiego. 2005 rok – finalistka konkursu malarskiego Fundacji im.Franciszki Eibisch. Od 2002 roku jest członkinią Związku Polskich Artystów Plastyków (Okręg Warszawski) oraz International Association of Art UNESCO. Miała 10 indywidualnych wystaw malarstwa i brała udział w ponad 50 wystawach zbiorowych malarstwa, a także grafiki i rysunku, w Polsce, a także we Francji, na Słowacji, w Szwajcarii i we Włoszech. Obrazy Weroniki Raczyńskiej znajdują się w kolekcjach prywatnych w Polsce, między innymi w kolekcji byłego prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej Aleksandra Kwaśniewskiego, a także za granicą, miedzy innymi na Filipinach, w Szwajcarii, na Ukrainie, w USA i w Wielkiej Brytanii.
Para 40x50 akryl płótno
Weronika Raczyńska (ur. 1978) W latach 1997-2002 – studia wyższe na Wydziale Malarstwa w Europejskiej Akademii Sztuk w Warszawie. Studiowała w Pracowni Malarstwa prowadzonej przez prof. Antoniego Fałata i w Pracowni Malarstwa prof. Barbary Szubińskiej, pod której kierunkiem zrealizowała pracę dyplomową z malarstwa; aneks z grafiki artystycznej zrobiła w Pracowni Metalowych Technik Trawionych prof. Ryszarda Osadczego. Dyplom z malarstwa z wyróżnieniem uzyskała w 2002 roku (magister sztuki). W latach 2008-2010 – studia podyplomowe na Wydziale Malarstwa w Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie. Studiowała w Pracowni Malarstwa prof. Andrzeja Bednarczyka, pod którego kierunkiem zrealizowała pracę dyplomową z malarstwa; aneks z rysunku zrobiła w Pracowni Rysunku prof. Marka Szymańskiego. Pracę dyplomową z malarstwa, i aneks z rysunku, obroniła w 2010 roku. 2003 rok – nominacja do nagrody na IV Triennale Autoportretu im. Jacka Malczewskiego. 2005 rok – finalistka konkursu malarskiego Fundacji im.Franciszki Eibisch. Od 2002 roku jest członkinią Związku Polskich Artystów Plastyków (Okręg Warszawski) oraz International Association of Art UNESCO. Miała 10 indywidualnych wystaw malarstwa i brała udział w ponad 50 wystawach zbiorowych malarstwa, a także grafiki i rysunku, w Polsce, a także we Francji, na Słowacji, w Szwajcarii i we Włoszech. Obrazy Weroniki Raczyńskiej znajdują się w kolekcjach prywatnych w Polsce, między innymi w kolekcji byłego prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej Aleksandra Kwaśniewskiego, a także za granicą, miedzy innymi na Filipinach, w Szwajcarii, na Ukrainie, w USA i w Wielkiej Brytanii.
Portret 70x50 akryl płótno
Weronika Raczyńska (ur. 1978) W latach 1997-2002 – studia wyższe na Wydziale Malarstwa w Europejskiej Akademii Sztuk w Warszawie. Studiowała w Pracowni Malarstwa prowadzonej przez prof. Antoniego Fałata i w Pracowni Malarstwa prof. Barbary Szubińskiej, pod której kierunkiem zrealizowała pracę dyplomową z malarstwa; aneks z grafiki artystycznej zrobiła w Pracowni Metalowych Technik Trawionych prof. Ryszarda Osadczego. Dyplom z malarstwa z wyróżnieniem uzyskała w 2002 roku (magister sztuki). W latach 2008-2010 – studia podyplomowe na Wydziale Malarstwa w Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie. Studiowała w Pracowni Malarstwa prof. Andrzeja Bednarczyka, pod którego kierunkiem zrealizowała pracę dyplomową z malarstwa; aneks z rysunku zrobiła w Pracowni Rysunku prof. Marka Szymańskiego. Pracę dyplomową z malarstwa, i aneks z rysunku, obroniła w 2010 roku. 2003 rok – nominacja do nagrody na IV Triennale Autoportretu im. Jacka Malczewskiego. 2005 rok – finalistka konkursu malarskiego Fundacji im.Franciszki Eibisch. Od 2002 roku jest członkinią Związku Polskich Artystów Plastyków (Okręg Warszawski) oraz International Association of Art UNESCO. Miała 10 indywidualnych wystaw malarstwa i brała udział w ponad 50 wystawach zbiorowych malarstwa, a także grafiki i rysunku, w Polsce, a także we Francji, na Słowacji, w Szwajcarii i we Włoszech. Obrazy Weroniki Raczyńskiej znajdują się w kolekcjach prywatnych w Polsce, między innymi w kolekcji byłego prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej Aleksandra Kwaśniewskiego, a także za granicą, miedzy innymi na Filipinach, w Szwajcarii, na Ukrainie, w USA i w Wielkiej Brytanii.
Zapomniane podwórze 70x90 akryl płótno
Wenecjusz Mielechowicz
Kompozycja architektoniczna Aggression 114x146 akryl płótno
Wenecjusz Mielechowicz
Adele 100x120 akryl płótno
Weronika Raczyńska (ur. 1978) W latach 1997-2002 – studia wyższe na Wydziale Malarstwa w Europejskiej Akademii Sztuk w Warszawie. Studiowała w Pracowni Malarstwa prowadzonej przez prof. Antoniego Fałata i w Pracowni Malarstwa prof. Barbary Szubińskiej, pod której kierunkiem zrealizowała pracę dyplomową z malarstwa; aneks z grafiki artystycznej zrobiła w Pracowni Metalowych Technik Trawionych prof. Ryszarda Osadczego. Dyplom z malarstwa z wyróżnieniem uzyskała w 2002 roku (magister sztuki). W latach 2008-2010 – studia podyplomowe na Wydziale Malarstwa w Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie. Studiowała w Pracowni Malarstwa prof. Andrzeja Bednarczyka, pod którego kierunkiem zrealizowała pracę dyplomową z malarstwa; aneks z rysunku zrobiła w Pracowni Rysunku prof. Marka Szymańskiego. Pracę dyplomową z malarstwa, i aneks z rysunku, obroniła w 2010 roku. 2003 rok – nominacja do nagrody na IV Triennale Autoportretu im. Jacka Malczewskiego. 2005 rok – finalistka konkursu malarskiego Fundacji im.Franciszki Eibisch. Od 2002 roku jest członkinią Związku Polskich Artystów Plastyków (Okręg Warszawski) oraz International Association of Art UNESCO. Miała 10 indywidualnych wystaw malarstwa i brała udział w ponad 50 wystawach zbiorowych malarstwa, a także grafiki i rysunku, w Polsce, a także we Francji, na Słowacji, w Szwajcarii i we Włoszech. Obrazy Weroniki Raczyńskiej znajdują się w kolekcjach prywatnych w Polsce, między innymi w kolekcji byłego prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej Aleksandra Kwaśniewskiego, a także za granicą, miedzy innymi na Filipinach, w Szwajcarii, na Ukrainie, w USA i w Wielkiej Brytanii.
Bal maturalny II. Pierwszy polski rocznik. Szczecin 1963 r. 40x50 akryl płótno
Weronika Raczyńska (ur. 1978) W latach 1997-2002 – studia wyższe na Wydziale Malarstwa w Europejskiej Akademii Sztuk w Warszawie. Studiowała w Pracowni Malarstwa prowadzonej przez prof. Antoniego Fałata i w Pracowni Malarstwa prof. Barbary Szubińskiej, pod której kierunkiem zrealizowała pracę dyplomową z malarstwa; aneks z grafiki artystycznej zrobiła w Pracowni Metalowych Technik Trawionych prof. Ryszarda Osadczego. Dyplom z malarstwa z wyróżnieniem uzyskała w 2002 roku (magister sztuki). W latach 2008-2010 – studia podyplomowe na Wydziale Malarstwa w Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie. Studiowała w Pracowni Malarstwa prof. Andrzeja Bednarczyka, pod którego kierunkiem zrealizowała pracę dyplomową z malarstwa; aneks z rysunku zrobiła w Pracowni Rysunku prof. Marka Szymańskiego. Pracę dyplomową z malarstwa, i aneks z rysunku, obroniła w 2010 roku. 2003 rok – nominacja do nagrody na IV Triennale Autoportretu im. Jacka Malczewskiego. 2005 rok – finalistka konkursu malarskiego Fundacji im.Franciszki Eibisch. Od 2002 roku jest członkinią Związku Polskich Artystów Plastyków (Okręg Warszawski) oraz International Association of Art UNESCO. Miała 10 indywidualnych wystaw malarstwa i brała udział w ponad 50 wystawach zbiorowych malarstwa, a także grafiki i rysunku, w Polsce, a także we Francji, na Słowacji, w Szwajcarii i we Włoszech. Obrazy Weroniki Raczyńskiej znajdują się w kolekcjach prywatnych w Polsce, między innymi w kolekcji byłego prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej Aleksandra Kwaśniewskiego, a także za granicą, miedzy innymi na Filipinach, w Szwajcarii, na Ukrainie, w USA i w Wielkiej Brytanii.
Bal maturalny IV. Pierwszy polski rocznik. Szczecin 1963 r. 40x50 akryl płótno
Weronika Raczyńska (ur. 1978) W latach 1997-2002 – studia wyższe na Wydziale Malarstwa w Europejskiej Akademii Sztuk w Warszawie. Studiowała w Pracowni Malarstwa prowadzonej przez prof. Antoniego Fałata i w Pracowni Malarstwa prof. Barbary Szubińskiej, pod której kierunkiem zrealizowała pracę dyplomową z malarstwa; aneks z grafiki artystycznej zrobiła w Pracowni Metalowych Technik Trawionych prof. Ryszarda Osadczego. Dyplom z malarstwa z wyróżnieniem uzyskała w 2002 roku (magister sztuki). W latach 2008-2010 – studia podyplomowe na Wydziale Malarstwa w Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie. Studiowała w Pracowni Malarstwa prof. Andrzeja Bednarczyka, pod którego kierunkiem zrealizowała pracę dyplomową z malarstwa; aneks z rysunku zrobiła w Pracowni Rysunku prof. Marka Szymańskiego. Pracę dyplomową z malarstwa, i aneks z rysunku, obroniła w 2010 roku. 2003 rok – nominacja do nagrody na IV Triennale Autoportretu im. Jacka Malczewskiego. 2005 rok – finalistka konkursu malarskiego Fundacji im.Franciszki Eibisch. Od 2002 roku jest członkinią Związku Polskich Artystów Plastyków (Okręg Warszawski) oraz International Association of Art UNESCO. Miała 10 indywidualnych wystaw malarstwa i brała udział w ponad 50 wystawach zbiorowych malarstwa, a także grafiki i rysunku, w Polsce, a także we Francji, na Słowacji, w Szwajcarii i we Włoszech. Obrazy Weroniki Raczyńskiej znajdują się w kolekcjach prywatnych w Polsce, między innymi w kolekcji byłego prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej Aleksandra Kwaśniewskiego, a także za granicą, miedzy innymi na Filipinach, w Szwajcarii, na Ukrainie, w USA i w Wielkiej Brytanii.
Diler 70x100 akryl płótno
Weronika Raczyńska (ur. 1978) W latach 1997-2002 – studia wyższe na Wydziale Malarstwa w Europejskiej Akademii Sztuk w Warszawie. Studiowała w Pracowni Malarstwa prowadzonej przez prof. Antoniego Fałata i w Pracowni Malarstwa prof. Barbary Szubińskiej, pod której kierunkiem zrealizowała pracę dyplomową z malarstwa; aneks z grafiki artystycznej zrobiła w Pracowni Metalowych Technik Trawionych prof. Ryszarda Osadczego. Dyplom z malarstwa z wyróżnieniem uzyskała w 2002 roku (magister sztuki). W latach 2008-2010 – studia podyplomowe na Wydziale Malarstwa w Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie. Studiowała w Pracowni Malarstwa prof. Andrzeja Bednarczyka, pod którego kierunkiem zrealizowała pracę dyplomową z malarstwa; aneks z rysunku zrobiła w Pracowni Rysunku prof. Marka Szymańskiego. Pracę dyplomową z malarstwa, i aneks z rysunku, obroniła w 2010 roku. 2003 rok – nominacja do nagrody na IV Triennale Autoportretu im. Jacka Malczewskiego. 2005 rok – finalistka konkursu malarskiego Fundacji im.Franciszki Eibisch. Od 2002 roku jest członkinią Związku Polskich Artystów Plastyków (Okręg Warszawski) oraz International Association of Art UNESCO. Miała 10 indywidualnych wystaw malarstwa i brała udział w ponad 50 wystawach zbiorowych malarstwa, a także grafiki i rysunku, w Polsce, a także we Francji, na Słowacji, w Szwajcarii i we Włoszech. Obrazy Weroniki Raczyńskiej znajdują się w kolekcjach prywatnych w Polsce, między innymi w kolekcji byłego prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej Aleksandra Kwaśniewskiego, a także za granicą, miedzy innymi na Filipinach, w Szwajcarii, na Ukrainie, w USA i w Wielkiej Brytanii.
Dyskoteka 90x120 akryl/olej płótno
Weronika Raczyńska (ur. 1978) W latach 1997-2002 – studia wyższe na Wydziale Malarstwa w Europejskiej Akademii Sztuk w Warszawie. Studiowała w Pracowni Malarstwa prowadzonej przez prof. Antoniego Fałata i w Pracowni Malarstwa prof. Barbary Szubińskiej, pod której kierunkiem zrealizowała pracę dyplomową z malarstwa; aneks z grafiki artystycznej zrobiła w Pracowni Metalowych Technik Trawionych prof. Ryszarda Osadczego. Dyplom z malarstwa z wyróżnieniem uzyskała w 2002 roku (magister sztuki). W latach 2008-2010 – studia podyplomowe na Wydziale Malarstwa w Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie. Studiowała w Pracowni Malarstwa prof. Andrzeja Bednarczyka, pod którego kierunkiem zrealizowała pracę dyplomową z malarstwa; aneks z rysunku zrobiła w Pracowni Rysunku prof. Marka Szymańskiego. Pracę dyplomową z malarstwa, i aneks z rysunku, obroniła w 2010 roku. 2003 rok – nominacja do nagrody na IV Triennale Autoportretu im. Jacka Malczewskiego. 2005 rok – finalistka konkursu malarskiego Fundacji im.Franciszki Eibisch. Od 2002 roku jest członkinią Związku Polskich Artystów Plastyków (Okręg Warszawski) oraz International Association of Art UNESCO. Miała 10 indywidualnych wystaw malarstwa i brała udział w ponad 50 wystawach zbiorowych malarstwa, a także grafiki i rysunku, w Polsce, a także we Francji, na Słowacji, w Szwajcarii i we Włoszech. Obrazy Weroniki Raczyńskiej znajdują się w kolekcjach prywatnych w Polsce, między innymi w kolekcji byłego prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej Aleksandra Kwaśniewskiego, a także za granicą, miedzy innymi na Filipinach, w Szwajcarii, na Ukrainie, w USA i w Wielkiej Brytanii.
Tajemnica 120x100 akryl płótno
Weronika Raczyńska (ur. 1978) W latach 1997-2002 – studia wyższe na Wydziale Malarstwa w Europejskiej Akademii Sztuk w Warszawie. Studiowała w Pracowni Malarstwa prowadzonej przez prof. Antoniego Fałata i w Pracowni Malarstwa prof. Barbary Szubińskiej, pod której kierunkiem zrealizowała pracę dyplomową z malarstwa; aneks z grafiki artystycznej zrobiła w Pracowni Metalowych Technik Trawionych prof. Ryszarda Osadczego. Dyplom z malarstwa z wyróżnieniem uzyskała w 2002 roku (magister sztuki). W latach 2008-2010 – studia podyplomowe na Wydziale Malarstwa w Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie. Studiowała w Pracowni Malarstwa prof. Andrzeja Bednarczyka, pod którego kierunkiem zrealizowała pracę dyplomową z malarstwa; aneks z rysunku zrobiła w Pracowni Rysunku prof. Marka Szymańskiego. Pracę dyplomową z malarstwa, i aneks z rysunku, obroniła w 2010 roku. 2003 rok – nominacja do nagrody na IV Triennale Autoportretu im. Jacka Malczewskiego. 2005 rok – finalistka konkursu malarskiego Fundacji im.Franciszki Eibisch. Od 2002 roku jest członkinią Związku Polskich Artystów Plastyków (Okręg Warszawski) oraz International Association of Art UNESCO. Miała 10 indywidualnych wystaw malarstwa i brała udział w ponad 50 wystawach zbiorowych malarstwa, a także grafiki i rysunku, w Polsce, a także we Francji, na Słowacji, w Szwajcarii i we Włoszech. Obrazy Weroniki Raczyńskiej znajdują się w kolekcjach prywatnych w Polsce, między innymi w kolekcji byłego prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej Aleksandra Kwaśniewskiego, a także za granicą, miedzy innymi na Filipinach, w Szwajcarii, na Ukrainie, w USA i w Wielkiej Brytanii.
Kosmos 120x130 olej/akryl płótno
Weronika Raczyńska (ur. 1978) W latach 1997-2002 – studia wyższe na Wydziale Malarstwa w Europejskiej Akademii Sztuk w Warszawie. Studiowała w Pracowni Malarstwa prowadzonej przez prof. Antoniego Fałata i w Pracowni Malarstwa prof. Barbary Szubińskiej, pod której kierunkiem zrealizowała pracę dyplomową z malarstwa; aneks z grafiki artystycznej zrobiła w Pracowni Metalowych Technik Trawionych prof. Ryszarda Osadczego. Dyplom z malarstwa z wyróżnieniem uzyskała w 2002 roku (magister sztuki). W latach 2008-2010 – studia podyplomowe na Wydziale Malarstwa w Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie. Studiowała w Pracowni Malarstwa prof. Andrzeja Bednarczyka, pod którego kierunkiem zrealizowała pracę dyplomową z malarstwa; aneks z rysunku zrobiła w Pracowni Rysunku prof. Marka Szymańskiego. Pracę dyplomową z malarstwa, i aneks z rysunku, obroniła w 2010 roku. 2003 rok – nominacja do nagrody na IV Triennale Autoportretu im. Jacka Malczewskiego. 2005 rok – finalistka konkursu malarskiego Fundacji im.Franciszki Eibisch. Od 2002 roku jest członkinią Związku Polskich Artystów Plastyków (Okręg Warszawski) oraz International Association of Art UNESCO. Miała 10 indywidualnych wystaw malarstwa i brała udział w ponad 50 wystawach zbiorowych malarstwa, a także grafiki i rysunku, w Polsce, a także we Francji, na Słowacji, w Szwajcarii i we Włoszech. Obrazy Weroniki Raczyńskiej znajdują się w kolekcjach prywatnych w Polsce, między innymi w kolekcji byłego prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej Aleksandra Kwaśniewskiego, a także za granicą, miedzy innymi na Filipinach, w Szwajcarii, na Ukrainie, w USA i w Wielkiej Brytanii.
Kryzy 150x200 alkid/olej/akryl/olej mod. płótno
Weronika Raczyńska (ur. 1978) W latach 1997-2002 – studia wyższe na Wydziale Malarstwa w Europejskiej Akademii Sztuk w Warszawie. Studiowała w Pracowni Malarstwa prowadzonej przez prof. Antoniego Fałata i w Pracowni Malarstwa prof. Barbary Szubińskiej, pod której kierunkiem zrealizowała pracę dyplomową z malarstwa; aneks z grafiki artystycznej zrobiła w Pracowni Metalowych Technik Trawionych prof. Ryszarda Osadczego. Dyplom z malarstwa z wyróżnieniem uzyskała w 2002 roku (magister sztuki). W latach 2008-2010 – studia podyplomowe na Wydziale Malarstwa w Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie. Studiowała w Pracowni Malarstwa prof. Andrzeja Bednarczyka, pod którego kierunkiem zrealizowała pracę dyplomową z malarstwa; aneks z rysunku zrobiła w Pracowni Rysunku prof. Marka Szymańskiego. Pracę dyplomową z malarstwa, i aneks z rysunku, obroniła w 2010 roku. 2003 rok – nominacja do nagrody na IV Triennale Autoportretu im. Jacka Malczewskiego. 2005 rok – finalistka konkursu malarskiego Fundacji im.Franciszki Eibisch. Od 2002 roku jest członkinią Związku Polskich Artystów Plastyków (Okręg Warszawski) oraz International Association of Art UNESCO. Miała 10 indywidualnych wystaw malarstwa i brała udział w ponad 50 wystawach zbiorowych malarstwa, a także grafiki i rysunku, w Polsce, a także we Francji, na Słowacji, w Szwajcarii i we Włoszech. Obrazy Weroniki Raczyńskiej znajdują się w kolekcjach prywatnych w Polsce, między innymi w kolekcji byłego prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej Aleksandra Kwaśniewskiego, a także za granicą, miedzy innymi na Filipinach, w Szwajcarii, na Ukrainie, w USA i w Wielkiej Brytanii.
Księżyc 100x70 akryl tektura
Weronika Raczyńska (ur. 1978) W latach 1997-2002 – studia wyższe na Wydziale Malarstwa w Europejskiej Akademii Sztuk w Warszawie. Studiowała w Pracowni Malarstwa prowadzonej przez prof. Antoniego Fałata i w Pracowni Malarstwa prof. Barbary Szubińskiej, pod której kierunkiem zrealizowała pracę dyplomową z malarstwa; aneks z grafiki artystycznej zrobiła w Pracowni Metalowych Technik Trawionych prof. Ryszarda Osadczego. Dyplom z malarstwa z wyróżnieniem uzyskała w 2002 roku (magister sztuki). W latach 2008-2010 – studia podyplomowe na Wydziale Malarstwa w Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie. Studiowała w Pracowni Malarstwa prof. Andrzeja Bednarczyka, pod którego kierunkiem zrealizowała pracę dyplomową z malarstwa; aneks z rysunku zrobiła w Pracowni Rysunku prof. Marka Szymańskiego. Pracę dyplomową z malarstwa, i aneks z rysunku, obroniła w 2010 roku. 2003 rok – nominacja do nagrody na IV Triennale Autoportretu im. Jacka Malczewskiego. 2005 rok – finalistka konkursu malarskiego Fundacji im.Franciszki Eibisch. Od 2002 roku jest członkinią Związku Polskich Artystów Plastyków (Okręg Warszawski) oraz International Association of Art UNESCO. Miała 10 indywidualnych wystaw malarstwa i brała udział w ponad 50 wystawach zbiorowych malarstwa, a także grafiki i rysunku, w Polsce, a także we Francji, na Słowacji, w Szwajcarii i we Włoszech. Obrazy Weroniki Raczyńskiej znajdują się w kolekcjach prywatnych w Polsce, między innymi w kolekcji byłego prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej Aleksandra Kwaśniewskiego, a także za granicą, miedzy innymi na Filipinach, w Szwajcarii, na Ukrainie, w USA i w Wielkiej Brytanii.
Morze z mewami 60x81 akryl płótnie
Weronika Raczyńska (ur. 1978) W latach 1997-2002 – studia wyższe na Wydziale Malarstwa w Europejskiej Akademii Sztuk w Warszawie. Studiowała w Pracowni Malarstwa prowadzonej przez prof. Antoniego Fałata i w Pracowni Malarstwa prof. Barbary Szubińskiej, pod której kierunkiem zrealizowała pracę dyplomową z malarstwa; aneks z grafiki artystycznej zrobiła w Pracowni Metalowych Technik Trawionych prof. Ryszarda Osadczego. Dyplom z malarstwa z wyróżnieniem uzyskała w 2002 roku (magister sztuki). W latach 2008-2010 – studia podyplomowe na Wydziale Malarstwa w Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie. Studiowała w Pracowni Malarstwa prof. Andrzeja Bednarczyka, pod którego kierunkiem zrealizowała pracę dyplomową z malarstwa; aneks z rysunku zrobiła w Pracowni Rysunku prof. Marka Szymańskiego. Pracę dyplomową z malarstwa, i aneks z rysunku, obroniła w 2010 roku. 2003 rok – nominacja do nagrody na IV Triennale Autoportretu im. Jacka Malczewskiego. 2005 rok – finalistka konkursu malarskiego Fundacji im.Franciszki Eibisch. Od 2002 roku jest członkinią Związku Polskich Artystów Plastyków (Okręg Warszawski) oraz International Association of Art UNESCO. Miała 10 indywidualnych wystaw malarstwa i brała udział w ponad 50 wystawach zbiorowych malarstwa, a także grafiki i rysunku, w Polsce, a także we Francji, na Słowacji, w Szwajcarii i we Włoszech. Obrazy Weroniki Raczyńskiej znajdują się w kolekcjach prywatnych w Polsce, między innymi w kolekcji byłego prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej Aleksandra Kwaśniewskiego, a także za granicą, miedzy innymi na Filipinach, w Szwajcarii, na Ukrainie, w USA i w Wielkiej Brytanii.
Nocny spacer 24x33 alkid płótno
Weronika Raczyńska (ur. 1978) W latach 1997-2002 – studia wyższe na Wydziale Malarstwa w Europejskiej Akademii Sztuk w Warszawie. Studiowała w Pracowni Malarstwa prowadzonej przez prof. Antoniego Fałata i w Pracowni Malarstwa prof. Barbary Szubińskiej, pod której kierunkiem zrealizowała pracę dyplomową z malarstwa; aneks z grafiki artystycznej zrobiła w Pracowni Metalowych Technik Trawionych prof. Ryszarda Osadczego. Dyplom z malarstwa z wyróżnieniem uzyskała w 2002 roku (magister sztuki). W latach 2008-2010 – studia podyplomowe na Wydziale Malarstwa w Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie. Studiowała w Pracowni Malarstwa prof. Andrzeja Bednarczyka, pod którego kierunkiem zrealizowała pracę dyplomową z malarstwa; aneks z rysunku zrobiła w Pracowni Rysunku prof. Marka Szymańskiego. Pracę dyplomową z malarstwa, i aneks z rysunku, obroniła w 2010 roku. 2003 rok – nominacja do nagrody na IV Triennale Autoportretu im. Jacka Malczewskiego. 2005 rok – finalistka konkursu malarskiego Fundacji im.Franciszki Eibisch. Od 2002 roku jest członkinią Związku Polskich Artystów Plastyków (Okręg Warszawski) oraz International Association of Art UNESCO. Miała 10 indywidualnych wystaw malarstwa i brała udział w ponad 50 wystawach zbiorowych malarstwa, a także grafiki i rysunku, w Polsce, a także we Francji, na Słowacji, w Szwajcarii i we Włoszech. Obrazy Weroniki Raczyńskiej znajdują się w kolekcjach prywatnych w Polsce, między innymi w kolekcji byłego prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej Aleksandra Kwaśniewskiego, a także za granicą, miedzy innymi na Filipinach, w Szwajcarii, na Ukrainie, w USA i w Wielkiej Brytanii.
Odyseja kosmiczna 100x100 akryl/lakier płótno
Weronika Raczyńska (ur. 1978) W latach 1997-2002 – studia wyższe na Wydziale Malarstwa w Europejskiej Akademii Sztuk w Warszawie. Studiowała w Pracowni Malarstwa prowadzonej przez prof. Antoniego Fałata i w Pracowni Malarstwa prof. Barbary Szubińskiej, pod której kierunkiem zrealizowała pracę dyplomową z malarstwa; aneks z grafiki artystycznej zrobiła w Pracowni Metalowych Technik Trawionych prof. Ryszarda Osadczego. Dyplom z malarstwa z wyróżnieniem uzyskała w 2002 roku (magister sztuki). W latach 2008-2010 – studia podyplomowe na Wydziale Malarstwa w Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie. Studiowała w Pracowni Malarstwa prof. Andrzeja Bednarczyka, pod którego kierunkiem zrealizowała pracę dyplomową z malarstwa; aneks z rysunku zrobiła w Pracowni Rysunku prof. Marka Szymańskiego. Pracę dyplomową z malarstwa, i aneks z rysunku, obroniła w 2010 roku. 2003 rok – nominacja do nagrody na IV Triennale Autoportretu im. Jacka Malczewskiego. 2005 rok – finalistka konkursu malarskiego Fundacji im.Franciszki Eibisch. Od 2002 roku jest członkinią Związku Polskich Artystów Plastyków (Okręg Warszawski) oraz International Association of Art UNESCO. Miała 10 indywidualnych wystaw malarstwa i brała udział w ponad 50 wystawach zbiorowych malarstwa, a także grafiki i rysunku, w Polsce, a także we Francji, na Słowacji, w Szwajcarii i we Włoszech. Obrazy Weroniki Raczyńskiej znajdują się w kolekcjach prywatnych w Polsce, między innymi w kolekcji byłego prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej Aleksandra Kwaśniewskiego, a także za granicą, miedzy innymi na Filipinach, w Szwajcarii, na Ukrainie, w USA i w Wielkiej Brytanii.
Postać 70x50 akryl płótno
Weronika Raczyńska (ur. 1978) W latach 1997-2002 – studia wyższe na Wydziale Malarstwa w Europejskiej Akademii Sztuk w Warszawie. Studiowała w Pracowni Malarstwa prowadzonej przez prof. Antoniego Fałata i w Pracowni Malarstwa prof. Barbary Szubińskiej, pod której kierunkiem zrealizowała pracę dyplomową z malarstwa; aneks z grafiki artystycznej zrobiła w Pracowni Metalowych Technik Trawionych prof. Ryszarda Osadczego. Dyplom z malarstwa z wyróżnieniem uzyskała w 2002 roku (magister sztuki). W latach 2008-2010 – studia podyplomowe na Wydziale Malarstwa w Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie. Studiowała w Pracowni Malarstwa prof. Andrzeja Bednarczyka, pod którego kierunkiem zrealizowała pracę dyplomową z malarstwa; aneks z rysunku zrobiła w Pracowni Rysunku prof. Marka Szymańskiego. Pracę dyplomową z malarstwa, i aneks z rysunku, obroniła w 2010 roku. 2003 rok – nominacja do nagrody na IV Triennale Autoportretu im. Jacka Malczewskiego. 2005 rok – finalistka konkursu malarskiego Fundacji im.Franciszki Eibisch. Od 2002 roku jest członkinią Związku Polskich Artystów Plastyków (Okręg Warszawski) oraz International Association of Art UNESCO. Miała 10 indywidualnych wystaw malarstwa i brała udział w ponad 50 wystawach zbiorowych malarstwa, a także grafiki i rysunku, w Polsce, a także we Francji, na Słowacji, w Szwajcarii i we Włoszech. Obrazy Weroniki Raczyńskiej znajdują się w kolekcjach prywatnych w Polsce, między innymi w kolekcji byłego prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej Aleksandra Kwaśniewskiego, a także za granicą, miedzy innymi na Filipinach, w Szwajcarii, na Ukrainie, w USA i w Wielkiej Brytanii.
Roztopy 100x70 akryl płótno
Weronika Raczyńska (ur. 1978) W latach 1997-2002 – studia wyższe na Wydziale Malarstwa w Europejskiej Akademii Sztuk w Warszawie. Studiowała w Pracowni Malarstwa prowadzonej przez prof. Antoniego Fałata i w Pracowni Malarstwa prof. Barbary Szubińskiej, pod której kierunkiem zrealizowała pracę dyplomową z malarstwa; aneks z grafiki artystycznej zrobiła w Pracowni Metalowych Technik Trawionych prof. Ryszarda Osadczego. Dyplom z malarstwa z wyróżnieniem uzyskała w 2002 roku (magister sztuki). W latach 2008-2010 – studia podyplomowe na Wydziale Malarstwa w Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie. Studiowała w Pracowni Malarstwa prof. Andrzeja Bednarczyka, pod którego kierunkiem zrealizowała pracę dyplomową z malarstwa; aneks z rysunku zrobiła w Pracowni Rysunku prof. Marka Szymańskiego. Pracę dyplomową z malarstwa, i aneks z rysunku, obroniła w 2010 roku. 2003 rok – nominacja do nagrody na IV Triennale Autoportretu im. Jacka Malczewskiego. 2005 rok – finalistka konkursu malarskiego Fundacji im.Franciszki Eibisch. Od 2002 roku jest członkinią Związku Polskich Artystów Plastyków (Okręg Warszawski) oraz International Association of Art UNESCO. Miała 10 indywidualnych wystaw malarstwa i brała udział w ponad 50 wystawach zbiorowych malarstwa, a także grafiki i rysunku, w Polsce, a także we Francji, na Słowacji, w Szwajcarii i we Włoszech. Obrazy Weroniki Raczyńskiej znajdują się w kolekcjach prywatnych w Polsce, między innymi w kolekcji byłego prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej Aleksandra Kwaśniewskiego, a także za granicą, miedzy innymi na Filipinach, w Szwajcarii, na Ukrainie, w USA i w Wielkiej Brytanii.
